Ανήμερα του Αγίου Νικολάου η Εριέττα Κούρκουλου έκανε ένα ποστ για τον πατέρα της, Νίκο Κούρκουλο που θα γιόρταζε και για το γιο της που γιορτάζει.
Δημοσίευσε φωτογραφίες μαζί τους στο instagram και έγραψε: «Ένα όνομα είναι απλά μια ακόμη λέξη μέχρι να έρθει κάποιος να του δώσει νόημα… να του δώσει ζωή.
Το όνομα «Νικόλαος» – στην δική μου περίπτωση «Νίκος» είχε τεράστιο νόημα από την ημέρα που γεννήθηκα. Συμβόλιζε αρχικά την αγάπη, την προστασία και την εμπιστοσύνη. Αργότερα την υποστήριξη, την εξέλιξη, την ειλικρίνεια και τον θαυμασμό.
Λίγο πιο μετά συμβόλιζε τον πόνο, την ανασφάλεια και το κενό και όταν πέρασε το βαθύ πένθος, άρχισε να συμβολίζει πάλι ότι και στην πολύ αρχή, ενώ το κενό παρέμεινε.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, ήρθε άλλος ένας Νίκος να μου πάρει τα μυαλά… άλλος ένας Νίκος που με στιγμάτισε. Και ξαφνικά προσέθεσε στον συμβολισμό του ονόματος. Προσέθεσε ακόμα περισσότερη αγάπη, αλλά και ταπεινότητα, ενθουσιασμό και ελπίδα. Οι δύο Νικόλαοι της ζωής μου πάντα πρωταγωνιστές και πάντα δάσκαλοι – ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Ο ένας μου χάρισε την ζωή και μου έμαθε αξίες όπως η ανθρωπιά, η αξιοπρέπεια, η ειλικρίνεια, η σκληρή δουλεία και η αγάπη δίχως όρους. Ο άλλος μου χάρισε την μητρότητα και μου δίδαξε πρωτού ακόμα έρθει στον κόσμο την αξία της υπομονής και της επιμονής.
Αργότερα, μου έδειξε την ομορφιά των παιδικών χρόνων που στην δική μου περίπτωση κλάπηκαν από μια αρρώστια και μου έδωσε την ευκαιρία να τα ξαναζήσω.
Μου έμαθε ότι ακόμα και η μικρότερη λεπτομέρεια του κόσμου μας, εάν την κοιτάξουμε σωστά είναι μαγική και ότι η ευτυχία πηγάζει από μέσα μας.
Χρόνια Πολλά στο όνομα δυο ανθρώπων που μου έκλεψαν την καρδιά και ακόμα δεν μου την έχει επιστρέψει! Σας την χαρίζω με χαμόγελο και σας ευχαριστώ που την προσέχετε πάντα!».
Σε συνέντευξή της είχε πει για τον πατέρα της: «Είχα ένα μπαμπά που ήταν πολύ κάθετος στο να μην δημιουργηθεί αυτή η φούσκα. Ήταν ένας άνθρωπος που μου μιλούσε πολύ και για δύσκολα πράγματα ή για κάποια που δεν θα έπρεπε να μιλήσουν στα μικρά παιδιά. Πριν τον ύπνο καθόταν μια ή δύο ώρες και μου μιλούσε όπως το ότι ο απλός κόσμος ζει έτσι και δεν θέλω να νομίζεις ότι έτσι είναι το φυσιολογικό.
Είχε άγχος αν θα γίνω φυσιολογικός άνθρωπος. Πράγματα που δεν θα έπρεπε να μου τα πει σε αυτή την ηλικία. Ήξερε ότι δεν πήγαινε κάτι καλά στην υγεία του και είχε άγχος να μου δώσει κάποια μαθήματα που δυστυχώς ήξερε ότι δεν θα ήταν εκεί όταν έπρεπε.
Είχε γίνει μια λάθος διάγνωση και ήταν άρρωστος για πολλά χρόνια. Στα έξι μου έγινε η επίσημη διάγνωσή του. Ο πατέρας μου ήταν πολύ δίκαιος, αφοπλιστικά ειλικρινής, καλός άνθρωπος και πατέρας.
Δεν αμφέβαλλα ποτέ αν ήμουν προτεραιότητά του. Το έκανε ξεκάθαρο μέχρι το τέλος. Εγώ κατάλαβα ότι είναι κάτι μη αναστρέψιμο το βράδυ που αποφάσισε ότι δεν θα πάει στη δουλειά».
