Η Λυδία Φωτοπούλου, παραχώρησε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην εκπομπή «Πάμε Δανάη». Η γνωστή ηθοποιός, μέσα σε όλα, αναφέρθηκε στην καλλιτεχνική της πορεία, στην φιλία της με τον Νίκο Σεργιανόπουλο αλλά και στις απώλειες των γονιών της που την σημάδεψαν σε μικρή ηλικία.
Στην αρχή της συνέντευξης, η Λυδία Φωτοπούλου αναφέρθηκε στις απώλειες των γονιών της: «Όταν έχασα τη μητέρα μου ήμουν 14 ετών και όταν έφυγε ο πατέρας μου από τη ζωή ήμουν 21. Τα χρόνια που έζησα με τον πάτερα μου ήταν χρόνια προστριβής. Δεν είχα που να σταθώ, με το θέατρο ‘κάθισαν’ μέσα μου τα πράγματα, αλλά την στιγμή που έγινε αυτό, έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου. Το σκέφτομαι με λύπη πλέον, αλλά κάπως τον ζόρισα παρόλο που εκείνος ήταν πολύ γλυκός. Όταν χάθηκε η μητέρα μου ήταν δύσκολο και για τους δύο, άλλα εγώ είχα μία ζωή μπροστά μου, ο πατέρας μου ξαναέμενε μονός καθώς χήρευε για δεύτερη φορά».
Στην συνέχεια, η γνωστή ηθοποιός αναφέρθηκε στην καλλιτεχνική της πορεία αλλά και στην αλλαγή που έφερε το θέατρο στην ζωή της: «Το φως στη ζωή μου ήρθε από το θέατρο, στάθηκα τυχερή γιατί ήμουν πολύ ντροπαλό παιδί, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα ανεβαίνω στη σκηνή. Η οικογένειά μου ήταν πολύ ανοιχτή, δε θυμάμαι να ακούω στο σπίτι μας κουτσομπολιά, ποτέ δεν σκέφτηκα γιατί κάποιος κάνει κάτι. Έλεγα ότι στο θέμα της αγάπης και των επιλογών, κάποιος κάνει κάτι γιατί του αρέσει, μου ήταν πολύ φυσικό ότι κάποιος κάνει κάτι που δεν το κάνω εγώ. Ήταν ο Ανδρέας Βουτσινάς που με έπεισε να έρθω στην Αθήνα, μου είπε “αν τώρα δεν κάνεις αυτό που θέλεις, μπορεί αργότερα να το φορτώσεις στο παιδί σου”. Όταν κατέβηκα από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα για μία παράσταση, ο Κωνσταντίνος ήταν 12 ετών, έμενε με τον μπαμπά του κι εγώ πηγαινοερχόμουν».
Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, η Λυδία Φωτοπούλου αναφέρθηκε στην φιλία της με τον αείμνηστο Νίκο Σεργιανόπουλο: «Έζησα με τον Νίκο Σεργιανόπουλο τα χρόνια πριν γίνει διάσημος, στη Θεσσαλονίκη, βλέπαμε τα Όσκαρ και ο Νίκος το ονειρευόταν αυτό. Ήμασταν γείτονες, τρώγαμε μαζί, μιλούσαμε, ήταν ωραία χρόνια, αλλά ο Νίκος κριτίκαρε τον εαυτό του, δεν ήθελε να παραδεχτεί το ωραίο που είχε μέσα του. Δεν προσπάθησα να τον μεταπείσω γιατί για τον Νίκο οι επιλογές του ήταν ένα θέμα που δεν αγγίζαμε ποτέ, ήταν δύσκολο για εκείνον».
Στο τέλος, η γνωστή ηθοποιός μίλησε για την μητρότητα και την συντροφικότητα: «Δε με ξεβόλεψε ο ρόλος μου στον Τρίτο Όροφο, παρόλο που εγώ απέκτησα ένα παιδί έχοντας μία ουσιαστικότατη σχέση στη ζωή μου, αλλά χωρίς να κάνω γάμο. Λατρεύω το χιούμορ και την αμεσότητα του Αντώνη Καφετζόπουλου, ήθελα πάρα πολύ να δουλέψω μαζί του. Έχω μεγαλώσει, δουλεύω μέσα στον κόσμο, έχω φίλους και οικογένεια, αλλά μου αρέσει στο σπίτι μου να είμαι μονή, απολαμβάνω τη χαρά της μοναχικότητας. Δε νιώθω ότι είμαι ασυντρόφευτη στη ζωή, απλώς η συντροφικότητα είναι κάτι που δεν επιζητώ. Δεν μπορεί ο ρόλος της γιαγιάς να είναι ανώτερος από εκείνον της μητέρας. Ήμουν 23 ετών όταν έγινα μαμά, είναι ευθύνη και φόβος το πώς θα τα καταφέρεις. Όταν έγινα μαμά έτρεχα και στη δουλειά μου, έπρεπε να αφήνω τον γιο μου με μία νταντά, αν και τα πρώτα χρονιά κύλησαν ομαλά, τα δύσκολα ήρθαν αργότερα».
