Ο Δημήτρης Κίτσος σε συνέντευξή του αναφέρθηκε στο θέατρο και στις δύσκολες συνεργασίες του.
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου στο θέατρο;
Στο θέατρο είναι λίγοι οι άνθρωποι με τους οποίους θέλω να συνεργαστώ. Και κυρίως είναι άνθρωποι με τους οποίους ξέρω ότι η διαδικασία θα έχει πιθανότητες να με πάει παρακάτω, ως ηθοποιό ή ως άνθρωπο – ακόμα κι δεν είμαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα της παράστασης, ακόμα κι αν ζοριστώ ψυχικά. Εδώ και χρόνια αναζητώ μια συνεργασία που να έχει και τα χαρακτηριστικά του mentorship. Και επειδή αναφερθήκαμε μόλις σε αυτόν, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου είναι η πιο ενδεικτική περίπτωση. Είναι ανεκτίμητα τα εργαλεία που μου έχει προσφέρει.
Τι σημαίνει ζορίζομαι ψυχικά; Το ανέφερες νωρίτερα σχετικά με τον παράγοντα της συνεργασίας.
Η μια πλευρά ερμηνεύεται θετικά. Σημαίνει ότι πηγαίνω σε περιοχές όπου υπάρχει φόβος, αίσθηση έκθεσης. Βγαίνω από τα νερά και τις ευκολίες μου. Η άλλη πλευρά σχετίζεται με ότι ενώ ασχολούμαστε με κάτι καλλιτεχνικό, δηλαδή με κάτι βαθιά ανθρώπινο, τελικά βρισκόμαστε να λειτουργούμε με απάνθρωπες συνεργατικές συνθήκες. Εκτός από ακατανόητο, το βρίσκω και πολύ ανειλικρινές, δήλωσε στο monopoli.gr.
Έχεις βιώσει παρόμοια εμπειρία;
Ναι, φυσικά. Παλιότερα, όταν ήμουν άπειρος και ενδεχομένως ρομαντικός είχα απογοητευτεί πολύ σοβαρά από το επάγγελμα. Στο όνομα ενός καλλιτεχνικού οράματος κάποιοι άνθρωποι συμπεριφέρονταν με αγένεια, ανασφάλεια, κομπλεξικά, χειριστικά. Βεβαίως, έφταιγε που ήμουν μικρός και δεν είχα ακόμα αναπτύξει τα εργαλεία μιας εσωτερικής άμυνας, ούτε είχα αποφασίσει να βάζω όρια.
Πότε άρχισες να συναντάς την πιο ώριμη πλευρά του εαυτού σου;
Τον τελευταίο 1.5 χρόνο. Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία πριν από πέντε χρόνια και χρειάστηκα τουλάχιστον μια διετία για να δω αλλαγές. Για να φτάσω να με επιβραβεύσω και να μου λέω «ώπα, καλά αντέδρασες εδώ». Ειδικά τους τελευταίους μήνες έχω αρχίσει να ασχολούμαι περισσότερο με τον εαυτό μου, έχω μεγαλύτερη ανάγκη να με φροντίσω.
