Ηταν κάποτε μια Ζωζώ που έζησε φωτιές, έρωτες και θαύματα, και συνεχίζει! Το φετινό καλοκαίρι τη βρίσκει πιο ζωντανή από ποτέ, στο πλευρό του Πύρρου Αναγνωστόπουλου, ενός άντρα που της μιλάει με το βλέμμα και της κρατά το χέρι σαν να της υπόσχεται αιώνιο Αύγουστο.
- Από τον Γιάννη Αρμουτίδη
Πίσω της, η στάχτη από το σπίτι της καρδιάς της στην Κινέτα, ένα σπίτι γεμάτο αναμνήσεις, που χάθηκε στις φλόγες αλλά ποτέ από τη μνήμη της.
Μπροστά της ένα νέο καλοκαίρι που τώρα ξεκινά με αισιοδοξία, λαχτάρα και μια κρυφή ευχή: «Ας είναι το ωραιότερο της ζωής μου». Γιατί η Ζωζώ δεν είναι απλώς μια γυναίκα που έζησε· είναι μια γυναίκα που συνεχίζει να ονειρεύεται. Ηταν σαν σκηνή βγαλμένη από αρχαία τραγωδία. Η φωτιά να καταπίνει τα πάντα. Το φως να χάνεται, οι φλόγες να γράφουν το τέλος μιας ολόκληρης ζωής. Ηταν Ιούλιος του 2018, όταν η φονική πυρκαγιά στην Κινέτα σάρωσε τα πάντα και μαζί της πήρε το πιο πολύτιμο κομμάτι της Ζωζώς Σαπουντζάκη. Το σπίτι της. Το δικό της διώροφο ανάκτορο δίπλα στη θάλασσα. Εκεί όπου η ζωή της είχε χτιστεί σαν ένα παραμύθι από βελούδο, θέατρο, φώτα, τραγούδι και δόξα.
«Δεν ήθελα να φύγω. Δεν μπορούσα να το αφήσω. Ηταν η ζωή μου, ήταν το παρελθόν μου, οι αναμνήσεις μου. Με πήραν σηκωτή για να σωθώ. Και σώθηκα… αλλά μέσα μου κάηκα» λέει στην «Espresso» με δάκρυα στα μάτια και φωνή που σπάει. Το μυθικό σπίτι της, μια μεζονέτα μπροστά στο κύμα, με σχεδόν ιδιωτική παραλία, γεμάτο φωτογραφίες, δημοσιεύματα, ενθύμια, πίνακες ζωγραφικής, οικογενειακά κειμήλια και τουαλέτες ιστορικές από τα γυρίσματα των πιο λαμπερών ταινιών της, έγινε στάχτη και αποκαΐδια μέσα σε λίγες ώρες. «Δεν χάθηκε μόνο ένα σπίτι. Χάθηκε ένα μουσείο ζωής. Ενας ναός αναμνήσεων. Πράγματα που δεν αντικαθίστανται. Και το χειρότερο; Την ίδια στιγμή που καιγόταν το σπίτι μου πέθαιναν άνθρωποι. Γείτονες, φίλοι, ψυχές που δεν πρόλαβαν να σωθούν. Δεν μπορώ να το ξεχάσω ποτέ…»
Κι όμως, από τις στάχτες της, όπως μόνο εκείνη ξέρει, αναγεννήθηκε. Και σήμερα, χρόνια μετά, πατά ξανά το πόδι της στην αγαπημένη της Κινέτα, όχι για να θρηνήσει – αλλά για να ξαναζήσει. Να κλείσει τον κύκλο του πόνου και να ανοίξει αυτόν της ευτυχίας. Στο πλευρό της, ο Πύρρος. Ο άνθρωπος που δεν την άφησε στιγμή, που στάθηκε βράχος στη ζωή της, και που σήμερα της χαρίζει ένα καλοκαίρι γεμάτο έρωτα, γαλήνη και βαθιά συντροφικότητα. Το φετινό καλοκαίρι το περνούν σε ένα υπέροχο, μυστικό σπίτι μπροστά στο κύμα, αθέατο από τα αδιάκριτα βλέμματα, αλλά πλημμυρισμένο από φως, θάλασσα και αισθήματα που ξεχειλίζουν.
Κάθε πρωί η Ζωζώ φορά ένα από τα εντυπωσιακά ολόσωμα μαγιό της -άλλοτε λευκό, άλλοτε πολύχρωμο με χρυσές λεπτομέρειες- και κολυμπά για πάνω από μιάμιση ώρα, σαν να σβήνει μέσα στο νερό τον καπνό του παρελθόντος. Στο πίσω μέρος της βίλας και λίγα μόλις μέτρα από τη θάλασσα βρίσκεται η πισίνα της, κάτω από ψηλά πεύκα που ρίχνουν τη σκιά τους. Είναι τόσο μεγάλη όσο τη χρειάζεται. Για να κολυμπάει ώρες ατελείωτες, χωρίς φασαρία, όπως έχει μάθει όλα αυτά τα χρόνια. Η Ζωζώ φοράει κάθε μέρα διαφορετικό μαγιό. Από έντονα χρώματα, όπως τιρκουάζ, κοραλλί και φούξια, που της θυμίζουν τις δεκαετίες που τη σημάδεψαν. Δεν αποχωρίζεται ποτέ το σκουφάκι της – με τα κλασικά, πολύχρωμα λουλουδάκια, όπως τότε, στις ταινίες που έκαναν τεράστιες επιτυχίες.
«Είμαι ευτυχισμένη»
Το φοράει πάντα όταν μπαίνει στο νερό, είτε στην πισίνα είτε στη θάλασσα. Γιατί προσέχει και τα μαλλιά της και την εικόνα της. Δίπλα της, η επιστήθια φίλη της Σταυρίνα Ευστρατιάδη, ο άνθρωπος που γνωρίζει τα πάντα για εκείνη, τη στηρίζει διακριτικά, τη συμβουλεύει με αγάπη και φροντίζει με απόλυτη συνέπεια την εικόνα και το περιβάλλον της.
«Ζω μία από τις ωραιότερες διακοπές της ζωής μου. Είμαι υγιής, είμαι ευτυχισμένη. Είμαι δίπλα στον άνθρωπο που αγαπώ. Μαζί μοιραζόμαστε χαρές και κάθε στιγμή της ζωής μας είναι σημαντική. Και έχω δίπλα μου ανθρώπους που αγαπώ και εμπιστεύομαι. Τη Σταυρίνα μου. Ολα τα υπόλοιπα για τη ζωή μου είναι τακτοποιημένα. Και αυτό το καλοκαίρι θα είναι μαγικό! Είμαι αισιόδοξη και βλέπω μόνο με θετικό πρόσημο τη ζωή» τονίζει η Ζωζώ Σαπουντζάκη στην «Espresso».
