Μία εκ βαθέων εξομολόγηση έκανε στο περιοδικό Vogue η πρώην σύζυγος του Νικόλαου Ντε Γκρες, Τατιάνα Μπλάτνικ.
«Είμαι σε μια φάση που νιώθω πιο συνδεδεμένη από ποτέ με το ποια είμαι και με όσα έχω να προσφέρω. Όλα όσα έχω ζήσει, μάθει και σπουδάσει με έχουν οδηγήσει σε αυτή τη στιγμή της ζωής μου και τα χρησιμοποιώ ως θεμέλιο: σταθερό, διαμορφωμένο, δυνατό. Πάνω σε αυτό συνεχίζω να χτίζω, να δημιουργώ και να προσφέρω. Βρίσκομαι σε ένα κεφάλαιο πράξης: υλοποιώ νέες ιδέες, συνεργάζομαι, είμαι παρούσα με όλο μου το είναι. Αυτό που με κινεί σήμερα είναι η υγεία και η ολιστική ευεξία».
Όσο για τον ερχομό της στην Ελλάδα και τη μόνιμη εγκατάστασή της ανέφερε: «Αν και αυτό το κομμάτι της προσωπικής μου ζωής έχει κλείσει (ο γάμος της με τον Νικόλαο), η Ελλάδα παραμένει ο τόπος όπου έχω επιλέξει να ριζώσω. Το να παραμείνω εδώ δεν ήταν ακριβώς μια απόφαση με τη συμβατική έννοια, ήταν περισσότερο ένα αίσθημα. Από την πρώτη στιγμή η χώρα μου φάνηκε οικεία, σαν ένας τόπος που γνώριζα από πριν. Υπάρχει κάτι βαθιά γειωτικό στο φως, στον ρυθμό της ζωής, στη ζεστασιά των ανθρώπων. Με τον καιρό αυτή η σύνδεση δυνάμωσε. Το να μείνω ήταν το φυσικό επόμενο βήμα. Και εξακολουθεί να είναι. Αγαπώ την Ελλάδα και τους ανθρώπους που με αγκάλιασαν τόσο ανοιχτά.
Το προσωπικό μου ταξίδι με έφερε αντιμέτωπη πολλές φορές με το ζήτημα της ψυχικής υγείας. Είναι, ούτως ή άλλως, ένα θέμα που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αγγίζει τις ζωές των περισσότερων ανθρώπων σήμερα. Μιλώντας πιο προσωπικά, η απώλεια του πατέρα μου σε μικρή ηλικία, εξαιτίας της κατάθλιψης, άφησε ένα αποτύπωμα που δεν φεύγει. Είναι κάτι που σε ακολουθεί σιωπηλά, διαμορφώνει τον εσωτερικό σου κόσμο και εμφανίζεται ξανά και ξανά με διαφορετικούς τρόπους στο πέρασμα του χρόνου.
Κοιτώντας πίσω, μπορώ πλέον να συνδέσω ξεκάθαρα το άγχος που ένιωθα για το σώμα, το βάρος και την εμφάνισή μου με βαθύτερα συναισθηματικά τραύματα, που τότε δεν ήξερα καν να ονομάσω. Καταλαβαίνω πια ότι η δυσφορία μου με το να με βλέπουν –μέσα από τον αθλητισμό ή σε κάθε στιγμή έκθεσης– δεν είχε να κάνει μόνο με το σώμα. Είχε να κάνει με την ψυχή. Με την ανάγκη για προστασία, για έλεγχο. Με την ανάγκη να νιώσω ασφαλής σε έναν κόσμο που κάποτε είχε κλονιστεί.
Δεν έζησα μια τέλεια ζωή, όπου όλα μοιάζουν τακτοποιημένα και χωρίς έγνοιες. Υπήρξαν στιγμές μοναξιάς, στιγμές που δεν ένιωθα καλά με τον εαυτό μου, άνετα με το σώμα μου. Αλλά κάθε εμπειρία, δύσκολη ή όμορφη, με έφερε πιο κοντά σε αυτό που είμαι σήμερα. Και πλέον νιώθω πιο δυνατή, πιο γαλήνια και πιο ευγνώμων από ποτέ. Ξέρεις κάτι; Ένα χαμόγελο μπορεί να κρύβει πολλά, αλλά μπορεί και να είναι ένας τρόπος να τιμάς το παρελθόν ενώ προχωράς με τόλμη προς το μέλλον.
