Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη είναι σπουδαία ηθοποιός και σε πρόσφατη συνέντευξή της αναφέρθηκε στον ρόλο που δεν κατάφερε να παίξει και στην απόφασή της να αποσυρθεί από το θέατρο μετά από 65 χρόνια.
Αυτή την περίοδο κάνω την τελευταία μου εμφάνιση στη σκηνή του Σατιρικού Θεάτρου στην Κύπρο κλείνοντας τον κύκλο της θεατρικής μου διαδρομής εξήντα τριών χρόνων. Κάνοντας τον απολογισμό μου, αισθάνομαι πραγματικά ειλικρινά ευτυχής και πλήρης. Επομένως, αν υπάρχουν κάποιοι ρόλοι ή κάποιος ρόλος που θα ήθελα να παίξω και δεν έπαιξα, τελικά όσο κι αν βαραίνει η ανάμνησή τους σε μιαν ώρα απολογισμού, εύκολα καταχωρίζονται σε μια περιοχή όπως αυτή των απραγματοποίητων ονείρων, τόσο αποφασιστικής σημασίας για κάθε άνθρωπο – όχι μόνο για έναν ηθοποιό.
Βέβαια εμείς οι ηθοποιοί, όσο κι αν τους ρόλους μας, ακόμη κι όταν έχουμε κάποιες επιφυλάξεις, κατορθώνουμε να τους μεταβάλλουμε σε «κομμάτια» της ζωής μας, είναι συνήθως η «συγκυρία» που μας καθορίζει κι όχι ένας ακραιφνής ορθολογικός ή αισθηματικός προγραμματισμός, παραμένουμε πάντα στη διάθεση των επιλογών όπως τις αποφασίζει ένας σκηνοθέτης ή ένας θεατρικός επιχειρηματίας.
Στην Κύπρο με θητεία 26 χρόνων σε δυο ημικρατικούς οργανισμούς, στο «Θεατράκι» του ΡΙΚ και στον ΘΟΚ απ’ όπου αποχώρησα το 1995, ουδέποτε γνώριζα εκ των προτέρων τι ρόλο θα έπαιζα, τον διάβαζα στο αναρτημένο Ορντινο λίγες μέρες πριν από την ανάγνωση. Στον ΘΟΚ και στο ΡΙΚ επικρατούσε ένα καθεστώς όπου όλοι οι ηθοποιοί ανεξαρτήτως σε ποια βαθμίδα αξιολόγησης ή μισθολογικής κλίμακας ανήκαν συμμετείχαν σε όλες τις διανομές. Ουδείς εδικαιούτο να κάθεται και να πληρώνεται.
Μέσα σε 26 χρόνια, 1969-1995, συμμετείχα σε 88 παραγωγές σε ρόλους βωβούς, σε ρόλους των ολίγων λεπτών, στην παιδική σκηνή, πέρασα από ακροάσεις όταν έρχονταν ξένοι σκηνοθέτες, αλλά έπαιξα και σπουδαίους ρόλους σε παραστάσεις που τολμώ να πω άφησαν εποχή στην ιστορία του ΘΟΚ και εγώ πλουτίστηκα με τεράστιες εμπειρίες από εξαιρετικούς σκηνοθέτες.
Βέβαια έκανα και ρόλους που δεν θα ήθελα ποτέ να τους παίξω. Δεν δικαιούμουν όμως να τους αρνηθώ τότε. Μόνο μία φορά – ομολογώ – αντέδρασα, ήταν στην πρόταση του Νίκου Χαραλάμπους να μου αναθέσει τον Τειρεσία. Ηταν το 1986. Τρομοκρατήθηκα στη σκέψη να κάνω ανδρικό ρόλο. Ευτυχώς ο Νίκος υποχώρησε. Βέβαια, τα επόμενα χρόνια είδαμε γυναίκες Τειρεσίες αλλά και σε άλλους ανδρικούς ρόλους σε Ελλάδα και Κύπρο. Οι καιροί αλλάζουν, το θέατρο παίρνει και αυτό τις δικές του κατευθύνσεις, αισθητικές και ιδεολογικές.
Από το 1995 μέχρι αυτή τη στιγμή και με το δικαίωμα πλέον να επιλέγω, οι προτάσεις που είχα ήταν τόσο ενδιαφέρουσες, που όποια σκιά υπήρχε στη μνήμη μου από ανεκπλήρωτες επιθυμίες του παρελθόντος έσβησε εντελώς. Κρατώ μόνο τις πάμπολλες χαρές που πήρα και από τα μικρά και τα μεγάλα. Έσκυβα πάντα από πάνω τους με μεράκι και ενθουσιασμό. Θεωρώ τεράστιο όφελος μου την επανάληψη ανά διαστήματα του ίδιου ρόλου δύο, τρεις και περισσότερες φορές με διαφορετικούς σκηνοθέτες, ηθοποιούς, σε άλλη μετάφραση, μουσική, σκηνογραφία. Κάθε φορά μια άλλη πτυχή του ρόλου φωτιζόταν μέσα από τη ματιά του σκηνοθέτη, σε ρόλους όπως της Αλβιγκ, της Αννας Φίρλιγκ, της Εκάβης και πολλών άλλων ηρωίδων μου.
Κλείνω το ταξίδι μου γεμάτη από υπέροχες αναμνήσεις, από μοναδικές στιγμές πνευματικής επικοινωνίας με τους θεατές του γενέθλιου τόπου μου και της δεύτερης πατρίδας μου, της Κύπρου. Τόσο γεμάτη ώστε η ανάμνηση του ρόλου της Κλέρι Ζαναχασιάν στην «Επιστροφή της γηραιός κυρίας» του Ντίρενματ που ήθελα να παίξω, αλλά τελικά δεν έπαιξα, να μην έχει έναν χαρακτήρα δραματικό ή διάψευσης, αλλά να γίνεται ένα επιπλέον στοιχείο λυτρωτικής αναπόλησης.
Όσο για τον ρόλο στο έργο «Ο σοφέρ της κυρίας Ντέιζι», που κι αυτόν ονειρευόμουνα να τον παίξω, εδώ οι δυσκολίες υπήρξαν αξεπέραστες γιατί ήταν εντελώς έξω από τη θέληση όλων μας. Από το συμβόλαιο προβλεπόταν ότι ο παρτενέρ μου έπρεπε να είναι μαύρος. ΥΓ: Πριν από 39 χρόνια φοβήθηκα να παίξω τον Τειρεσία. Όμως ο θεός Διόνυσος μου επεφύλαξε μια έκπληξη για το τέλος. Στον μονόλογο που παίζω τώρα με τίτλο «Μια Ιλιάδα» υποδύομαι τον Ομηρο!», δήλωσε στα «Πρόσωπα».
