Ανείπωτη θλίψη έχει σκορπίσει στην Καβάλα και στις Σέρρες ο θάνατος του ιερομόναχου Γαβριήλ, κατά κόσμον Μιχάλη Νικολαΐδη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το μεσημέρι της περασμένης Παρασκευής σε ηλικία 53 χρόνων, έπειτα από σκληρή μάχη με τον κορονοϊό!
Η ζωή του πατρός Γαβριήλ, που όσοι τον γνώριζαν τον αποκαλούσαν «παπα-σβούρα» επειδή προλάβαινε τα πάντα, ήταν μια διαρκής πάλη για να επιβιώσει σε έναν κόσμο που δεν αντέχει τη διαφορετικότητα.
Ήταν πολύ κοντός, σχεδόν νάνος, με αποτέλεσμα να πέφτει συχνά θύμα bullying από άλλα παιδιά της ηλικίας του. Παρ’ όλα αυτά, γύρισε την πλάτη σε όσους τον χλεύαζαν και πάλεψε σκληρά, καταφέρνοντας να σπουδάσει Νοσηλευτική και να εργαστεί πάνω στο αντικείμενο των σπουδών του, για να γίνει στη συνέχεια διοικητικός υπάλληλος και προϊστάμενος της υπηρεσίας πρωτοκόλλου του Γενικού Νοσοκομείου Καβάλας.
Παράλληλα, ήταν μέλος των Γιατρών του Κόσμου και προσέφερε τη βοήθειά του σε άπορους συμπολίτες του, συμμετέχοντας στην προετοιμασία και διανομή φαγητού στα συσσίτια. Πριν από σχεδόν δύο χρόνια, πήρε την απόφαση να αφιερωθεί στον Θεό και χειροτονήθηκε ιερέας, χωρίς ωστόσο να αφήσει το πόστο του στο νοσοκομείο.
Οι φίλοι του
Για όσους είχαν την τύχη να τον συναναστραφούν, ήταν ως το τέλος ένας «άγγελος επί Γης» και «γίγαντας», όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν χαϊδευτικά οι φίλοι του. Με την είδηση του θανάτου του από επιπλοκές του κορονοϊού, το facebook πλημμύρισε από μηνύματα ανθρώπων που έσπευσαν να συλλυπηθούν τους οικείους του. Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν μια ανάρτηση στο προφίλ της Ροδόπολης Σερρών, η οποία ανέφερε:
«Ο Μιχάλης μας πέθανε χθες. Ήρθε, δίδαξε ήθος και αγάπη, κι έφυγε. Δυστυχώς, κανείς μας δεν μπόρεσε να πάει στην κηδεία του. Επιτρέπονται μόνο εννέα άτομα. Ο Μιχάλης είχε ένα σωματικό πρόβλημα. Ήταν κοντός, σχεδόν νάνος. Πάλεψε, σπούδασε Νοσηλευτική και επί χρόνια δούλευε σαν νοσηλευτής και σε κλινικές του νοσοκομείου και στα χειρουργεία. Μονίμως κουβαλούσε ένα σκαμνάκι μαζί του για να ανεβαίνει και να φτάνει τους ορούς ή να δίνει τα εργαλεία στους χειρουργούς, όταν ήταν στα χειρουργεία.
Ο Μιχάλης δέχτηκε μεγάλες κοροϊδίες, αλλά ποτέ δεν θύμωσε. Πάντα ήταν γελαστός, σε κανέναν δεν κράτησε μούτρα, σε κανέναν δεν σταμάτησε να λέει “καλημέρα”, σε κανέναν δεν αρνήθηκε βοήθεια».
Σε άλλο σημείο, το κείμενο ανέφερε: «Όλη την εβδομάδα ερχόταν στο νοσοκομείο με το ράσο του. Μόλις έφτανε στην είσοδο, έβγαζε το ράσο και έμενε με το πουκάμισο… Τα Σαββατοκύριακα έφευγε και πήγαινε στη Μητρόπολή του, στις Σέρρες. Εκεί, είχε ζητήσει να τον στέλνουν να λειτουργεί σε μακρινά και απομονωμένα χωριά, που δεν είχαν μόνιμο ιερέα. Και πέρσι τον χειμώνα, τον θυμάμαι μονίμως κρυωμένο, γιατί υπήρχαν χωριά όπου το αυτοκίνητο δεν έφτανε από τα χιόνια και το έπαιρνε με τα πόδια μέχρι να φτάσει… Τα γράφω σαν μνημόσυνο. Υπάρχουν πολλοί Μιχάληδες, αλλά εγώ αυτόν ήξερα».
