Η πρώτη φορά που λύγισε σε μάχη ήταν και η τελευταία για τον Γιώργο Τρομάρα, καθώς ο αντίπαλος ήταν ανίκητος…
Τα μεγάλα, εκφραστικά και γεμάτα καλοσύνη μάτια του έκλεισαν για πάντα χθες το πρωί, στο νοσοκομείο «Αλεξάνδρα», όπου την τελευταία εβδομάδα έδινε τιτάνιο αγώνα για να κρατηθεί στη ζωή, μετά το εγκεφαλικό που είχε υποστεί. Μαζί του έκλεισε μια ολόκληρη εποχή για την Ελλάδα, μια και ο «Ηρακλής», που δάκρυζε μόλις αντίκριζε μικρά παιδιά και αγαπημένους φίλους, ήταν ο τελευταίος λαϊκός ήρωας που θαύμαζαν γενιές και γενιές για τη θεϊκή του δύναμη και τη μεγάλη του καρδιά.
Ο Γιώργος Τρομάρας έφυγε σε ηλικία 75 ετών για το μακρινό ταξίδι δίχως γυρισμό, αφήνοντας πίσω τον 13ο του άθλο, όπως έλεγε χαρακτηριστικά. Τον αγαπημένο του γιο Κώστα, το παλικάρι του, το στήριγμά του, που ακολουθεί τα χνάρια του στο άθλημα του δυναμικού τριάθλου.
«Δυστυχώς, ο πατέρας μου δεν τα κατάφερε… Έφυγε, τον χάσαμε… δεν άντεξε» ήταν τα λόγια του μονάκριβου γιου του, λίγο πριν από τις 11 χθες το πρωί, όταν τηλεφώνησε συντετριμμένος στην «Espresso» για να μας ενημερώσει για το φευγιό του, καθώς ήξερε την ιδιαίτερη σχέση και αγάπη που είχε ο πατέρας του με την εφημερίδα και τους εργαζομένους. Μια σχέση γεμάτη αγάπη και σεβασμό.
Από την πρώτη στιγμή που ο Γιώργος μπήκε στο νοσοκομείο όλοι ήμασταν σίγουροι ότι θα έβγαινε νικητής και από αυτήν τη δύσκολη δοκιμασία. Όμως ο γίγαντας λύγισε, σκορπίζοντας θλίψη και πόνο σε όσους τον γνώριζαν και τον θαύμαζαν για τα κατορθώματά του. Εφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων, για να ξεκουραστεί ήσυχος, αλλά και παραπονεμένος. Η κηδεία του θα τελεστεί την Πέμπτη στις 12 στον Ναό Ζωοδόχου Πηγής στην πλατεία Παιανίας.
Οπως είχε εξομολογηθεί ουκ ολίγες φορές στην «Espressο», η Πολιτεία τού στέρησε από το 2015 να κάνει αυτό που αγαπούσε περισσότερο στη ζωή του. Δεν του ανανέωνε την άδεια για να συνεχίσει να παραδίδει προγράμματα μυϊκής δύναμης στα σχολεία! Το υπουργείο Παιδείας απέρριπτε τη μία πίσω από την άλλη τις αιτήσεις του. Σύμφωνα με όσα επικαλούνταν οι αρμόδιοι στα έγγραφά τους, η υλοποίηση του εν λόγω προγράμματος δεν εγκρίνεται, καθώς «δεν είναι σύμφωνο με τις προδιαγραφές αξιολόγησης αιτημάτων έγκρισης εκπαιδευτικών προγραμμάτων – δραστηριοτήτων και εκπαιδευτικού υλικού του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ)».
«Είμαι πάρα πολύ στενοχωρημένος, γιατί νιώθω ότι με θέτουν στο περιθώριο. Έχω πολλά ακόμα να προσφέρω. Ο αθλητισμός ήταν και εξακολουθεί να είναι η ζωή μου. Σε ποιον θα κλείσετε τις πόρτες; Σε μένα, που έβγαλα πρωταθλητές και έχω αποτρέψει δεκάδες παιδιά από ναρκωτικά; Επρεπε να έχω άλλη μεταχείριση, ύστερα από όσα έχω προσφέρει…» έλεγε με παράπονο ο Γιώργος Τρομάρας, συμπληρώνοντας ότι δεν θέλει να τον λυπηθούν, αλλά ελπίζει ότι ίσως κάποιοι «ταρακουνηθούν».
«Παρουσίαζα προγράμματα μυϊκής δύναμης στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Θέλω να περάσω μηνύματα στους μαθητές, όπως το πώς μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος αθλητής, να μείνει μακριά από εξαρτησιογόνες ουσίες και πολλά άλλα» είχε αναφέρει σε παλιότερη συνέντευξή του στην «Espresso» και τόνιζε πως τα παιδιά ενθουσιάζονταν βλέποντάς τον να επιδεικνύει την ηράκλεια δύναμή του:
«Πήγαινα σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και μου έλεγαν ότι είμαι το πρότυπό τους» ανέφερε με καμάρι ο θρυλικός Τρομάρας, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν έπαιρνε χρήματα γι’ αυτό που έκανε.
Από την Αγία Σοφία στα ρινγκ
Ο Γιώργος γεννήθηκε το 1947 στην Αγία Σοφία, ένα μικρό χωριό κοντά στη λίμνη Τριχωνίδα. Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα, όμως η αγάπη του για το άθλημα τον ανέδειξε γρήγορα σε νέο Ηρακλή. Από πολύ μικρή ηλικία έδειξε την κλίση του στην πάλη και τη μυϊκή δύναμη. Το 1957, σε ηλικία 10 ετών, σήκωσε ένα γαϊδουράκι, μιμούμενος τον Δημήτρη Κωνσταντίνου, έναν αθλητή που παρουσίασε ένα πρόγραμμα μυϊκής δύναμης στο χωριό του. Το 1960, σε ηλικία 13 ετών, ξεκίνησε ελευθέρα πάλη με δάσκαλο τον Σταμάτη Χαρισιάδη (τον λεγόμενο «παππού»), σημαντικό προπονητή της εποχής.
Το 1968 άνοιξε το πρώτο γυμναστήριο στο Αιγάλεω και ήταν ένας από τους πρωτεργάτες στα ιδιωτικά γυμναστήρια. Το τελευταίο βρίσκεται στην Παιανία. Το άνοιξε για τον γιο του τον Κώστα και σε αυτό περνούσε τις περισσότερες ώρες της μέρας, ώσπου έπαθε το εγκεφαλικό. Τη διετία 1968-1970 δίπλα στον «Τζιμ Αρμάου» άρχισε τα πρώτα επιτεύγματα μυϊκής δύναμης, με τον οποίον είχαν και κοινό δάσκαλο στην πάλη.
Μεταξύ 1970-74, μαζί με τον Νικηφόρο Λοΐζο, διοργανώνει το Μίστερ Ελλάς, στο πρόγραμμα του οποίου ενέταξε αγώνες Δυναμικού Τριάθλου, εμπνευσμένος από ένα ντοκιμαντέρ με τον Αμερικανό bodybuilder Σέρτζιο Ολίβα να γυμνάζεται με αυτές τις κινήσεις. Μολονότι πολλοί το απαξίωσαν αρχικά, εκείνος μαζί με τον Κώστα Καράμπαλη το υποστήριξαν με πάθος. Ο σύγχρονος Ηρακλής κατάφερε πράγματα ανθρωπίνως ακατόρθωτα, όπως λύγισμα χοντρών σιδερικών, σπάσιμο χοντρών αλυσίδων, ακινητοποίηση αυτοκινήτων εν κινήσει, άνοιγμα ελατηρίων άνω των 400 κιλών με τα δόντια, ακόμα και τράβηγμα αμαξοστοιχιών. Το 1990, στην Αραβία, τράβηξε με τα δόντια νταλίκα 35 τόνων για να διαφημίσει έναν παλαιστικό αγώνα όπου συμμετείχε την επόμενη μέρα εναντίον ενός αντιπάλου που ξεπερνούσε τα 2,40 μ. Το 2000, στον Πύργο, τράβηξε με τα δόντια δύο βαγόνια τρένου συνολικού βάρους 28 τόνων. Προετοιμαζόταν να τραβήξει πέντε βαγόνια και να γραφτεί στο βιβλίο Γκίνες, αλλά δεν τα κατάφερε λόγω τραυματισμού στην κλείδα, κατά τη διάρκεια προγράμματος που παρουσίαζε σε σχολείο. Το 1996, που σταμάτησε την επαγγελματική πάλη, στράφηκε περισσότερο στα μυϊκά επιτεύγματα. Με μια συναρμολογούμενη αρένα γύρισε όλη την Ελλάδα τουλάχιστον δέκα φορές, από το τελευταίο χωριό της Θράκης, το Ορμένιο, μέχρι το άκρο της Κρήτης, το Ζάκρο.
