Τον χάρο με τα μάτια του είδε ο γνωστός ηθοποιός και κονφερανσιέ Γιάννης Μπουρνέλης, με μια τροφική δηλητηρίαση που έπαθε και παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή.
«Ο βασιλιάς των αναψυκτηρίων» της δεκαετίας του ’80 και του ’90 καταγγέλλει σήμερα, μέσα από την «Espresso», την ανυπαρξία του κράτους, όπως ο ίδιος τη βίωσε καλά στο πετσί του.
Όπως λέει, τρεις ολόκληρες ώρες έκανε το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ να τον παραλάβει από το σπίτι του και χρειάστηκε να περιμένει, σφαδάζοντας από τους πόνους, άλλες τρεις ώρες για να τον εξετάσουν οι γιατροί του Σισμανόγλειου Νοσοκομείου.
«Δεν λειτουργεί απολύτως τίποτα σε αυτό το κράτος. Δεν βρίσκω λόγια να σκιαγραφήσω τη γύμνια αυτού του κράτους. Χρειάζεται να γνωρίζω το λεξιλόγιο του Μπαμπινιώτη για να σας πω τι πέρασα μέχρι να σταθώ και πάλι στα πόδια μου» λέει με μουδιασμένη φωνή ο άλλοτε παντοδύναμος κονφερανσιέ, που όλα τα κορυφαία ονόματα της χώρας είχαν φιλοξενηθεί στο αναψυκτήριο Άκρον, το οποίο μεγαλούργησε για περισσότερα από 20 χρόνια στην αθηναϊκή νύχτα.
«Ο γολγοθάς μου ξεκίνησε από μια τροφική δηλητηρίαση, την οποία έπαθα. Πήρα το 166 μέχρι να φτάσω σπίτι μου, στην Παλλήνη, προκειμένου να μπορέσω να πάω έγκαιρα στο νοσοκομείο που εφημέρευε. Ήρθε έπειτα από τρεις ολόκληρες ώρες. Το πλήρωμα, μάλιστα, μου είπε πως ήρθε “χατιρικά” τόσο γρήγορα, γιατί υπήρχε τεράστιος… συνωστισμός. Με πάνε στο Σισμανόγλειο, που εφημέρευε. Εκεί βρίσκω 50 άτομα με επείγοντα περιστατικά.
Στην αίθουσα αναμονής υπήρχαν μόνον ένας ειδικευόμενος γιατρός και ένας παθολόγος. Για τρεις ολόκληρες ώρες βρίσκομαι σε αυτή την αίθουσα αναμονής να περιμένω, κάνοντας συνεχώς εμετό. Δεν με κρατούσαν καν τα πόδια μου από την ταλαιπωρία. Να σκεφτείτε πήγα στο νοσοκομείο 23.15 και με εξέτασαν μετά τη 1 το πρωί» λέει ο Γιάννης Μπουρνέλης, ο οποίος κάθε φορά μάς τονίζει ότι δεν έχει ξεπεράσει το αρχικό σοκ εκείνης της εφιαλτικής νύχτας.
Ο ίδιος, μάλιστα, αναφέρει στην «Espresso» ότι είδε μπροστά στα μάτια του και έναν κύριο ο οποίος είχε πάθει ανακοπή και βρισκόταν σε αναπηρικό καροτσάκι να… περιμένει τη σειρά του.
«Οι μόνοι που κυκλοφορούσαν στο νοσοκομείο ήταν οι securities του νοσοκομείου. Κάθε λίγο έβγαζα χολή και αίμα από το στόμα και κανείς δεν μπορούσε να βοηθήσει, γιατί απλά το νοσοκομείο δεν είχε γιατρούς. Είναι φρίκη να αρρωστήσει κάποιος πολίτης και να πάει σε νοσοκομείο που εφημερεύει. Υπολειτουργούν τα πάντα» λέει φανερά εκνευρισμένος για όσα έζησε εκείνη την εφιαλτική νύχτα.
«Φοβήθηκα για τη ζωή μου. Ούρλιαζα από τους πόνους, αλλά και από την κατάντια των νοσοκομείων. Τελικά ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα; Ποιον ψηφίσαμε; Εγώ είμαι φανατικός Νεοδημοκράτης και έκανα αγώνα για το κόμμα αυτό. Αλλά τελικά δεν αξίζει» αναφέρει εξοργισμένος. Τον ρωτάμε αν είχε κάποιον δικό του άνθρωπο κοντά του. «Δεν είχα κανέναν δίπλα μου. Η σύζυγός μου έπαθε εγκεφαλικό από τις εισπρακτικές εταιρίες που νυχθημερόν μάς έπαιρναν τηλέφωνο. Και αν δεν ήταν ο πρώην δήμαρχος Στεμνίτσας και ένας καλός μας φίλος, ο Θανάσης, θα είχε πεθάνει η σύζυγός μου. Ούτε στον χειρότερο εχθρό μας όσα έχουμε τραβήξει» λέει κομπιάζοντας ο σπουδαίος κονφερανσιέ. Η κουβέντα μας για λίγα λεπτά πηγαίνει και στο ένδοξο παρελθόν. Τον ρωτάμε αν τον στενοχωρεί που πλέον τα χρόνια πέρασαν και πολλά κορυφαία ονόματα που συνεργάστηκε μαζί τους δεν τον θυμούνται πια.
«Λίγοι καλλιτέχνες έχουν καθαρή ψυχή και με θυμούνται. Ο Γιώργος Γερολυμάτος, τα παιδιά του Διονυσίου, η Ελένη Ροδά, η Λιζέτα Νικολάου και ελάχιστοι ακόμα με θυμούνται» λέει με παράπονο και συνεχίζει: «Από τα πολύ μεγάλα ονόματα που πέρασαν από το Ακρον και συνεργαστήκαμε, εκτός από τον Βασίλη Καρρά, δεν με θυμάται κανείς. Ούτε καν το αναφέρουν το όνομά μου. Ας είναι καλά η Κατερίνα Στανίση και η Αντζελα Δημητρίου που με αναφέρουν όταν τις ρωτούν. Οι άλλοι, ούτε καν “ξέρουν” το όνομά μου. Όμως θα κλείσω με μια ατάκα που είχε πει κάποτε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης πάνω στη σκηνή του Ακρον: Αυτά είναι χειροκροτήματα αγάπης του απλού λαού που παίρνουμε όταν ερχόμαστε. Ενώ στα νυχτερινά κέντρα παίρνουμε χειροκροτήματα μέθης».
