«Η πολιτική ήταν μια αγάπη που δεν με πρόδωσε ποτέ κι εγώ της αφιερώθηκα ολόψυχα» λέει, ανοίγοντας ακόμη μια φορά την ψυχή του στην «Espresso» ο α΄ αντιπρόεδρος της Βουλής και βουλευτής Α΄ Αθηνών της Ν.Δ. Νικήτας Κακλαμάνης.
- από τη Βίβιαν Μπενέκου
Ενας μεγάλος έρωτας τριάντα ετών και βάλε είναι ο έρωτάς του για την πολιτική, που του έμαθε, όπως παραδέχεται στην κουβέντα μας, να είναι χρήσιμος και όχι ευχάριστος στον πρωθυπουργό…
Κάπως έτσι αιτιολογεί και τις διαφωνίες που έχει κατά καιρούς με επιλογές του κόμματός του, επιμένοντας πως το ελάττωμά του είναι ότι σκέφτεται μεγαλόφωνα. Ετσι τον έμαθε, άλλωστε, ο πολιτικός του «πατέρας» Ευάγγελος Αβέρωφ. Ο ίδιος ανήκει στη λαϊκή Δεξιά.
«Η Ν.Δ. δεν είναι οι λίγοι και “επώνυμοι”, αλλά οι πολλοί και “ανώνυμοι”» ισχυρίζεται ο Νικήτας Κακλαμάνης.
Ως αντιπρόεδρο του Κοινοβουλίου τον ενοχλούν τα άδεια έδρανα, καθώς και το γεγονός ότι ορισμένοι βουλευτές απλά κάνουν δημόσιες σχέσεις στην πλατεία.
Τα βραδάκια του περνούν σε κουτούκια με φίλους, αφού ο Νικήτας δεν αρέσκεται σε γκουρμέ ρεστοράν. Ομως εκείνο που αληθινά του λείπει είναι το παλιό κυριακάτικο τραπέζι με τους γονείς του, που πλέον δεν ζουν, και ένα πιάτο ζεστό φαγάκι από τα χέρια της μητέρας του, όπως μας αποκαλύπτει με συγκίνηση.
Λέει επίσης ότι η αγάπη του κόσμου δεν τον έχει αφήσει να νιώσει ποτέ μοναξιά και ότι καθένας μας έχει έρθει στον κόσμο με ένα πεπερασμένο χρονικό διάστημα για να κάνει τη διαφορά.
Ο Νικήτας Κακλαμάνης, πάντως, αυτή τη διαφορά την έκανε μακράν αισθητή.
Σε ποια προσωπική κατάσταση σας βρίσκει η μετά lockdown εποχή; Νιώθετε ασφαλής;
Είναι αυτονόητο πως όλοι ζούμε μέσα σε μια αρκετά περίπλοκη και ευμετάβλητη συνθήκη, οπότε δεν θα μπορούσα εγώ να είμαι η εξαίρεση. Ωστόσο για μένα το ορόσημο δεν ήταν τόσο το lockdown όσο ο χρόνος που χωρίστηκε στην πριν και μετά το εμβόλιο εποχή. Οσο περίμενα τη σειρά μου για να εμβολιαστώ, ομολογώ πως ήμουν αρκετά ανήσυχος και μουδιασμένος. Ισως και δυο φορές περισσότερο, ξέροντας από πρώτο χέρι ως γιατρός τους παράγοντες κινδύνου και τις πιθανότητες νόσησης. Μετά τον εμβολιασμό, όμως, αισθάνθηκα αναπτερωμένος. Πιο ασφαλής, πιο αισιόδοξος.
Καμιά φορά αναρωτιέται κανείς αν η πολιτική Μητσοτάκη θα ήταν ίδια στην περίπτωση που είχε απέναντί του ισχυρή αντιπολίτευση. Αυτή τη στιγμή είναι ανύπαρκτη, άρα κι εκείνος καβάλα στο άλογο, καλπάζει μόνος του. Αυτό λένε ότι ίσως τον κάνει αλαζόνα κάποιες φορές. Τι λέτε εσείς;
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί να φανεί συνεπής μεταξύ των προεκλογικών του δεσμεύσεων και του κυβερνητικού έργου. Το μόνο εμπόδιο αυτής της συνέπειας ήταν η πανδημία και όχι η ποιότητα της αντιπολίτευσης. Ο ίδιος όχι μόνο δεν διέπεται από αλαζονεία, αλλά, όταν αντιληφθεί φαινόμενα τέτοιου είδους, είτε από υπουργούς είτε από συμβούλους του, παρεμβαίνει άμεσα. Κάποιοι ας είναι πιο προσεκτικοί…
Συχνά πυκνά διαφωνείτε με κάποιες κυβερνητικές επιλογές ή τοποθετήσεις υπουργών. Γιατί αυτό; Γίνονται λάθη που κοστίζουν ή θα κοστίσουν;
Εχω μάθει έπειτα από 30 χρόνια στην κεντρική πολιτική σκηνή να είμαι χρήσιμος και όχι ευχάριστος στον πρωθυπουργό, στην κυβέρνηση που στηρίζω και τελικά στην πατρίδα. Ενα από τα ελαττώματά μου είναι ότι έχω μάθει να σκέφτομαι μεγαλόφωνα… Αυτό μου το είχε διδάξει ο πολιτικός μου «πατέρας», ο Ευάγγελος Αβέρωφ.
Εχετε πει ότι είστε υπέρ ενός δομικού ανασχηματισμού. Μπάζει η λειτουργία της τωρινής κυβέρνησης;
Πάντα πάνω από το καλό είναι το καλύτερο. Δεν είμαι, όμως, εγώ που θα αποφασίσω αν χρειάζεται να γίνει ανασχηματισμός, πότε θα γίνει και τι μορφή θα έχει. Αυτό είναι δουλειά του πρωθυπουργού.
Πρώτος αντιπρόεδρος στη Βουλή ή υπουργός στην κυβέρνηση;
Οταν σε έχει ψηφίσει το 98% των βουλευτών, απ’ όλα τα κόμματα, για τη θέση του α΄ αντιπροέδρου (ιστορικό ρεκόρ από «γεννήσεως» της Βουλής), αντιλαμβάνεστε ότι αυτό με δεσμεύει ηθικά και δεν μου αφήνει πολλά περιθώρια για κάτι άλλο…
«Θα κατέτασσα υπερήφανα τον εαυτό μου στη λαϊκή Δεξιά». Αυτό έχετε πει. Πού τη βλέπετε τη λαϊκή Δεξιά σήμερα στη Ν.Δ.;
Τη βλέπω στη λαϊκή βάση της παράταξής μου, γι’ αυτό και η Ν.Δ. από τη στιγμή της ίδρυσής της δεν έπαψε ποτέ να είναι κόμμα εξουσίας. Η Ν.Δ. δεν είναι οι λίγοι και «επώνυμοι» αλλά οι πολλοί και «ανώνυμοι»… Χωρίς αυτούς κανείς από εμάς δεν θα υπήρχε πολιτικά.
Ως παλαιό κοινοβουλευτικό τι σας ενοχλεί σήμερα στο επίπεδο των βουλευτών; Τι στραβό βλέπετε από την έδρα;
Τη Βουλή πρέπει να την αγαπήσεις σαν δεύτερο σπίτι σου. Πρέπει να τη σέβεσαι, γιατί έτσι δείχνεις σεβασμό σε αυτούς που σε «σταύρωσαν» και σε έστειλαν να τους εκπροσωπήσεις. Πρέπει να περνάς ώρες μέσα σε αυτή ουσιαστικά και όχι να κάνεις δημόσιες σχέσεις στην πλατεία. Τα άδεια έδρανα συνεχίζουν να αποτελούν πρόβλημα.
Τι άλλο θα θέλατε να σας «δωρίσει» η πολιτική που δεν σας το χάρισε ως τώρα;
Δόξα τω Θεώ, η πολιτική ήταν στη ζωή μου μια αγάπη που δεν με πρόδωσε ποτέ. Κι εκείνη, όμως, δεν πρέπει να έχει παράπονο, αφού της αφιερώθηκα ολόψυχα. Σ’ αυτήν την αμοιβαία «σχέση» πήρα κι έδωσα πολλά. Στην πραγματικότητα, αυτό που λέμε πολιτική είναι ένα πλέγμα σχέσεων που δένει εσένα και τις αξίες σου ως άνθρωπο με το κοινό καλό και τους ανθρώπους γύρω σου.
Μέσα από αυτή την οπτική η πολιτική μού έχει χαρίσει μικρές και μεγάλες στιγμές, μάχες και νίκες, αλλά κυρίως πολύτιμους ανθρώπους, πολίτες και πολιτικούς από ολόκληρο το ιδεολογικό φάσμα. Για όλους αυτούς είμαι ο Νικήτας. Αυτή ακριβώς η ευρεία αποδοχή, η απλότητα και η εγγύτητα είναι το μεγαλύτερο δώρο για μένα. Και δεν σας κρύβω πως είμαι πραγματικά πολύ περήφανος για αυτό. Τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς;
Σε ποιο στέκι πήγατε με το άνοιγμα της εστίασης;
Στα Πετράλωνα, με φιλική παρέα (όλοι εμβολιασμένοι) σ’ ένα ωραίο ταβερνάκι, με καλό φαγητό. Εμένα σπάνια θα με βρείτε σε γκουρμέ εστιατόρια. Προτιμώ διαχρονικά τα κουτούκια στις γειτονιές της Αθήνας.
Τι λείπει από τη ζωή σας σήμερα;
Ως άνθρωπος είμαι εξαιρετικά ολιγαρκής. Η καθημερινότητά μου περιστρέφεται γύρω από το ομολογουμένως αρκετά φορτωμένο πρόγραμμά μου.
Ετσι, μου απομένουν λίγες ώρες για ξεκούραση και ποιοτικό χρόνο με τους δικούς μου ανθρώπους, αλλά δεν παραπονιέμαι. Αυτό, όμως, που πραγματικά μου λείπει είναι το παλιό κυριακάτικο τραπέζι με τους γονείς μου, που πλέον δεν βρίσκονται στη ζωή. Τα γέλια, τα πειράγματα, οι κουβέντες τους μπροστά από ένα πιάτο ζεστό φαγάκι από τα χέρια της μητέρας μου. Αυτές οι εικόνες, οι φωνές και οι μυρωδιές είναι κάτι που δεν θα ξαναζήσω, αλλά και δεν θα ξεχάσω ποτέ…
Το ότι σας αναγνωρίζουν όπου πάτε έχει κάνει καλό ή κακό στην ιδιωτική σας ζωή;
Θα έλεγα πως μου έχει κάνει περισσότερο καλό παρά κακό. Κι αυτό γιατί η αγάπη του κόσμου δεν με έχει αφήσει να νιώσω ποτέ μοναξιά. Εχουν υπάρξει φορές που έχω βγει να περπατήσω μόνος στη γειτονιά μου στο Παγκράτι, για να καθαρίσει το μυαλό μου ή για να χαλαρώσω έπειτα από μια δύσκολη μέρα.
Στον δρόμο, λοιπόν, θα συναντήσω έναν φίλο, έναν γείτονα ή ακόμα και κάποιον που απλώς με αναγνώρισε και θα πιάσουμε επί τόπου κουβέντα. Ετσι, μέχρι να φτάσω σπίτι, η διάθεσή μου έχει αλλάξει σίγουρα προς το καλύτερο.
Θα κάνετε και πού διακοπές φέτος;
Οπως κάθε χρόνο τα τελευταία 20 χρόνια στο ταπεινό πλην πανέμορφο Μαρμάρι στη Ν. Εύβοια. Ας είναι καλά ο φίλος μου ο Σωτήρης, που λόγω οικογενειακής τουριστικής απασχόλησης στην Ελαφόνησο μου παραχωρεί κάθε καλοκαίρι τα κλειδιά του σπιτιού του (σχεδόν δίπλα στο κύμα) στο Μαρμάρι. Ισως πάω και λίγες μέρες στο πατρικό μου σπίτι στο πανέμορφο νησί όπου γεννήθηκα, την Ανδρο.
Πώς σας φαντάζεστε σε μία ιδανική μελλοντική εικόνα;
Καλή ερώτηση… Αρχικά σε προσωπικό επίπεδο θα ήθελα να εξακολουθώ να είμαι γερός και μάχιμος όπως τώρα. Και με τους δικούς μου ανθρώπους γύρω μου, οι οποίοι να είναι εξίσου γεροί κι ευτυχισμένοι. Τώρα, ως προς τις πολιτικές μου αξίες, θα ήθελα να με αξιώσει ο Θεός να συνεχίσω τους αγώνες μου και να βρίσκομαι μπροστά, μαχητικά και ενωτικά στα χνάρια του οράματος του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την πατρίδα. Το οφείλω σε όλους όσοι με εμπιστεύονται και συνεχίζουν να επενδύουν σταθερά σε μένα, από όποιο μετερίζι κι αν προέρχονται.
Πιστεύω ειλικρινά πως οι συνθήκες ωρίμασαν πλέον ώστε να μπορούμε να δώσουμε στον τόπο και στους ανθρώπους την Ελλάδα που τους χρωστάμε.
Οι στίχοι του νέου τραγουδιού του Μιχάλη Χατζηγιάννη «Κανένας μόνος» λένε:
«Κάνε, κάνε τις ώρες να μετράνε
μην τις μετράς γιατί πονάνε
πόλεμος είναι και νικάνε».
Ποια είναι η δική σας σχέση με τις ώρες;
Oι Λατίνοι έλεγαν «utere, non numera», που πάει να πει «χρησιμοποίησε τον χρόνο και μην τον μετράς». Πιστεύω πως κάθε λεπτό χωρίς δράση, χωρίς σκέψη ή συναίσθημα είναι χαμένο λεπτό. Συχνά σκέφτομαι πως καθένας από εμάς έχει έρθει στον κόσμο με μια «αποστολή» και μια «διορία», δηλαδή με ένα πεπερασμένο χρονικό διάστημα για να κάνει τη διαφορά. Μια προθεσμία για να δώσουμε και να δοθούμε. Να εξυψώσουμε και να εξυψωθούμε.
Με αυτή τη λογική, δεν μου περισσεύει ούτε μια ώρα χωρίς σκοπό. Αυτά που πιστεύω, αυτά για τα οποία μάχομαι καθημερινά μετρώνται για μένα με την ώρα, με τις μέρες, με τα χρόνια. Μέχρι να γίνουν πράξη. Και θα γίνουν, όσο περνάει απ’ το χέρι μου. Το όμορφο τραγούδι του Μιχάλη που αναφέρατε, ντυμένο με τους στίχους της Ελεάνας Βραχάλη, λέει και κάτι άλλο πιο κάτω: «Βάλε συναίσθημα στα μάτια σου, όπου κι αν κοιτάνε».
Αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο στοίχημα, μια από τις μεγαλύτερες και πιο αγνές φιλοδοξίες στη ζωή: να μη χάσεις την καθαρή ματιά σου, το μέσα σου, την ψυχή σε ό,τι κι αν κάνεις. Σ’ αυτό, λοιπόν, πιστεύω και μ’ αυτόν το ρυθμό συνεχίζω να μετράω κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε μέρα απ’ τη ζωή μου.
