«Γύρισαν την πλάτη στα μουσικά σχολεία»
O Γιώργος Πάγκαλος και ο Τόλης Κόκκινος έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στη μουσική ως καλλιτέχνες αλλά και ως καθηγητές Μουσικής.
- Από τον
Βαγγέλη Καράλη
Ο πρώτος είναι καθηγητής στο Μουσικό Σχολείο του Βόλου εδώ και είκοσι χρόνια, ενώ ο δεύτερος έχει αποφοιτήσει από το κορυφαίο πανεπιστήμιο μουσικής του κόσμου, το Berklee College of Music, στη Βοστόνη. Με αφορμή το νέο τραγούδι που κυκλοφόρησαν με τίτλο «Χίλια μυστικά», σε συνεργασία με τον Lava, μας μιλούν για την αδιαφορία του κράτους για τα μουσικά σχολεία στη χώρα μας, τη στιγμή που η ελληνική τηλεόραση προβάλλει μουσικά ριάλιτι που παρουσιάζονται ως «μουσικές ακαδημίες», δίνοντας «φρούδες» ελπίδες και όνειρα σε παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το τραγούδι, όπως αναφέρουν στην «Espresso».
Mάλιστα ο Γιώργος Πάγκαλος, τραγουδιστής και καθηγητής στο Μουσικό Σχολείο του Βόλου, εξαπολύει τα πυρά του κατά της Πολιτείας για την αδιαφορία του κράτους προς τα μουσικά σχολεία: «Φέτος κλείνω 20 χρόνια σχεδόν συνεχόμενης παρουσίας στο Μουσικό Σχολείο Βόλου. Ένα σχολείο που μας έχει κάνει πολλές φορές περήφανους με τις διακρίσεις και τις υψηλού επιπέδου εμφανίσεις του σε πολύ σημαντικές εκδηλώσεις, στους πιο σπουδαίους χώρους, με πολλούς από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες. Παρ’ όλα αυτά οι ελλείψεις σε έμψυχο δυναμικό και σε τεχνική υποστήριξη είναι πολύ σοβαρές. Κακά τα ψέματα, τα μουσικά σχολεία φλερτάρουν πολλά χρόνια με το “λουκέτο” ως πολυέξοδα και ασύμφορα, σύμφωνα με τους πολιτικούς. Δεν χρηματοδοτούνται επαρκώς, γεγονός που κάνει το λειτούργημά μας πολύ δύσκολο και αβέβαιο. Είναι, όπως φαίνεται, αλλού στραμμένο το ενδιαφέρον της Πολιτείας».
Τη στιγμή που η Πολιτεία και η κυβέρνηση υποβαθμίζουν και υποτιμούν το έργο των μουσικών σχολείων, βλέπουμε κάθε χρόνο μουσικά ριάλιτι και talent shows να αυτοαποκαλούνται «μουσικές ακαδημίες» και «μουσικά σχολεία», όπως τονίζει στην «Espresso» ο τραγουδιστής και καθηγητής, που αναφέρει: «Τα talent shows είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας, μονοπωλώντας με έναν κάπως πολύ επιτηδευμένο και πιεστικό τρόπο τις ζωές μας. Όπως είναι λοιπόν φανερό, πολλοί μαθητές μας αλλά και γονείς τα θεωρούν έναν πολύ καλό τρόπο να παρουσιάσουν το ταλέντο τους και μια ευκαιρία για μια γρήγορη (αλλά πρόσκαιρη) αναγνωρισιμότητα. Αρκετοί μαθητές μας ήδη παρέλασαν από μερικά reality shows, αποδεικνύοντας την πολύ σοβαρή δουλειά που έχουν κάνει τόσα χρόνια στο σχολείο και καταφέρνοντας να πλασαριστούν σε πολύ καλές θέσεις. Χωρίς όμως φυσικά να κερδίσουν τελικά αυτό που φαντάστηκαν. Είναι γεγονός ότι πολύς κόσμος έχει “ψώνιο” να γίνει τραγουδιστής, να πιάσει ένα μικρόφωνο και, αναπαριστώντας τους επαγγελματίες τραγουδιστές, να κάνει πως τραγουδά, προσπαθώντας να εκφράσει τα συναισθήματά του. Αυτό είναι, φυσικά, δικαίωμά του. Όπως και η επιλογή της “εύκολης” οδού. Μια και τα ριάλιτι με την τεράστια θεαματικότητά τους θεωρούνται από πολλούς “μονόδρομος” στην αναγνωρισιμότητα. Γεγονός που, φυσικά, δεν στέκει. Ο νέος μουσικός και τραγουδιστής, εάν θέλει να μπει στον χώρο της μουσικής, πρέπει πρώτα να τη σπουδάσει. Και αυτό γίνεται μόνο στους πιστοποιημένους χώρους διδασκαλίας, και όχι σε αυθαίρετες και ανεξέλεγκτες ονοματοδοσίες τηλεοπτικών εκπομπών, που, όπως όλοι γνωρίζουμε, έχουν ως μοναδικό στόχο την τηλεθέαση, και όχι τη σοβαρή δουλειά. Αυτά τα ριάλιτι προωθούν wannabe και καρικατούρες καλλιτεχνών, προσπαθώντας να αυξήσουν αλαζονικά το πελατολόγιό τους, θέτοντας ως “βορά στα σκυλιά” τους εμφανώς αδύναμους και ανίκανους “τραγουδιστές”». Kαι συνεχίζει ξεσπώντας στην «Espresso»: «Αυτού του είδους, δυστυχώς, τα παρατράγουδα εξυπηρετούν μια κατάσταση και ικανοποιούν μια μερίδα τηλεθεατών».
Στη Βοστόνη
Στο ίδιο μήκος κύματος και o συνθέτης-στιχουργός Τόλης Κόκκινος, απόφοιτος του Berklee College of Music στη Βοστόνη, που αποφοίτησε πρώτος ανάμεσα σε 4.000 άτομα με άριστα και ψηφίστηκε ως ο καλύτερος ενορχηστρωτής για το 1997. «Σχετικά με τις διαφορές μεταξύ ενός μουσικού σχολείου και ενός talent show -γιατί ο όρος “τηλεοπτική μουσική ακαδημία” είναι, αν μη τι άλλο, φαιδρός– είναι ότι στο μεν πρώτο παρέχεται γνώση και σοβαρή υποδομή, στο δεύτερο έκθεση με πιθανότητες πρόσκαιρης ή μελλοντικής αναγνωρισιμότητας. Συνεπώς, είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Τα media στην Ελλάδα προβάλλουν αυτό που “πουλάει” είτε πρόσκαιρα είτε διαχρονικά, απλά κάποιες φορές -συνήθως σπάνια- τυχαίνει αυτό που “πουλάει” να έχει και μεγάλο ειδικό βάρος. Αυτό μπορεί να αλλάξει μέσα από την παιδεία. Αν το κράτος αποφασίσει να προσφέρει σοβαρή παιδεία στους ανθρώπους, τότε οι άνθρωποι θα αναζητούν πράγματα αντίστοιχα του επιπέδου της παιδείας τους, δηλαδή σοβαρά. Από την άλλη αυτό μπορεί να καταστεί επικίνδυνο για τη βιωσιμότητα των media και όχι μόνο» αναφέρει.
