Η παράσταση για τον κορυφαίο συνθέτη, με τίτλο «Ποιος τη ζωή μου», κατάφερε να συγκεντρώσει έξι χιλιάδες θεατές στο μαρτυρικό νησί.
Η μουσική «ρεβάνς» του Μίκη Θεοδωράκη στη Μακρόνησο! Εξι χιλιάδες θεατές κατέκλυσαν το Σάββατο το ξερονήσι των βασανιστηρίων προκειμένου να παρακολουθήσουν το πανηγυρικό φινάλε της παράστασης «Μίκης Θεοδωράκης. Ποιος τη ζωή μου» που ξεκίνησε την άνοιξη από το Μπάντμιτον και περιόδευσε σε θέατρα όλης της Ελλάδας. Δεν γνωρίζουμε αν ήταν η πιο επιτυχημένη, ήταν όμως η πιο συγκινητική, με τους θεατές και τους καλλιτέχνες να τραγουδούν όλοι μαζί, ενώ στο τέλος οι φωνές τους έγιναν μία. Ο κόσμος που κατέφθανε από νωρίς, πολύς και… ετερόκλητος. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η συναυλία που δόθηκε σε έναν τόπο-κολαστήριο, ο οποίος σημάδεψε τον σπουδαίο μας μουσικοσυνθέτη, αλλά και πάρα πολλούς Ελληνες, δεν είχε τον απαιτούμενο σεβασμό.
«Παρακαλώ, σεβαστείτε τον χώρο, προμηθευτείτε χαρτοσακούλες από τους εθελοντές μας και χρησιμοποιήστε τους κάδους απορριμάτων» έλεγε ξανά και ξανά μια ευγενική φωνή από τα μεγάφωνα. Η αλήθεια είναι πως πέρα από εκείνους τους λιγοστούς που είχαν φτάσει στη Μακρόνησο με… τουριστική διάθεση και λογιών-λογιών τσουμπλέκια, για να καθίσουν άνετα και να έχουν κάτι να μασουλάνε, στην πλειοψηφία τους όλοι όσοι βρέθηκαν στη Μακρόνησο προχθές παρακολούθησαν τη συναυλία με ευλάβεια! Από τις έξι παρά το απόγευμα του Σαββάτου έως και λίγο μετά τις 8.30 το βράδυ δύο φεριμπότ («Μαρμάρι» και «Δημήτρης») μετέφεραν -κατάμεστα και ακατάπαυστα- τους θεατές που είχαν προμηθευτεί τα ειδικά δελτία εισόδου στον χώρο.
Η διοργάνωση μιας τέτοιας μεγάλης εκδήλωσης σε ένα νησί, το οποίο μάλιστα δεν διαθέτει ηλεκτρικό ρεύμα και είναι γεμάτο φίδια, αρουραίους και σκορπιούς, δεν ήταν καθόλου εύκολη, αλλά τελικά αποδείχτηκε άψογη. Κάτι που φάνηκε από την πρώτη στιγμή που αποβιβαζόσουν από το καράβι και ανηφόριζες για τον χώρο μπροστά στους Αρτοκλίβανους της Μακρονήσου, εκεί όπου είχε στηθεί η σκηνή: το χωματένιο δρομάκι ήταν καθαρισμένο και φωτισμένο (και με θειάφι στις άκρες για τα ερπετά), ενώ εθελοντές σε κατηύθυναν στον χώρο. Τα μεγάφωνα έπαιζαν… άγνωστα συμφωνικά κομμάτια του Θεοδωράκη, που σε «έβαζαν» στο μυσταγωγικό κλίμα που θα επακολουθούσε.
Λιτό σκηνικό
Οταν έπεσε το φως της ημέρας και έφτασε και το τελευταίο φεριμπότ από το Λαύριο, ξεκίνησε η παράσταση. Το λιτό σκηνικό της, με φόντο το φυσικό «σκηνικό» της μαύρης θάλασσας και πίσω στο βάθος να λαμπυρίζουν τα φώτα από το Σούνιο, το Λαύριο και τις άλλες παραθαλάσσιες περιοχές της Λαυρεωτικής, έκανε την παράσταση ακόμη πιο μαγευτική. Το εντυπωσιακό άγαλμα του Μακρονησιώτη αγωνιστή (κρατάει μια μεγάλη πέτρα και στα πόδια του έχει συρματοπλέγματα), φωτισμένο κι αυτό λίγο μακρύτερα από εκεί που είχε στηθεί η σκηνή, έδινε με τον τρόπο του το μήνυμα αυτής της ιδιαίτερης βραδιάς σε ένα νησί-σύμβολο όλων εκείνων που μαρτύρησαν για τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Ο Μίκης Θεοδωράκης που δεν παρέστη λόγω της εύθραυστης υγείας του ήταν παρών με το ηχητικό μήνυμα που έστειλε και ακούστηκε λίγο πριν από την έναρξη της παράστασης. «Η εκδήλωση αυτή αποτελεί για μένα μια ρεβάνς για λογαριασμό όσων πέρασαν από το νησί εκείνες τις εποχές» επισήμανε, μεταξύ άλλων, ο συνθέτης που πέρασε τα πάνδεινα στη Μακρόνησο. Η αυλαία έπεσε λίγο μετά τα μεσάνυχτα, με όλο τον θίασο να τραγουδά επί σκηνής το τραγούδι «Ποιος τη ζωή μου», που «δάνεισε» και τον τίτλο στην παράσταση.
ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΜΠΟΥΝΙΑΣ
