❱❱ Ηταν ένα θέαμα εκπληκτικό. Καθώς ετελείτο η Θεία Λειτουργία, είδαμε τα καντήλια να ανάβουν. Μείναμε άναυδοι!
Δέος και συγκίνηση προκαλούν οι μαρτυρίες όσων βίωσαν το θαύμα της Αφής του Αγίου Φωτός στον τόπο όπου γεννήθηκε, δίδαξε, έκανε θαύματα και μαρτύρησε ο Χριστός μας. Οσοι το έζησαν το περιγράφουν ως μοναδική εμπειρία και θείο δώρο.
Μία από τους αυτόπτες μάρτυρες είναι η συνταξιούχος εκπαιδευτικός και οικονομολόγος Α.Κ., που αξιώθηκε να περπατήσει τέσσερις φορές στην Αγία Γη, βρέθηκε στον Ναό της Αναστάσεως το 1997 μαζί με χιλιάδες ανθρώπους και διηγήθηκε την εμπειρία της στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια».
«Νωρίς το απόγευμα εκείνης της Μεγάλης Παρασκευής μπήκαμε στον ναό και παραμείναμε εκεί, κλεισμένοι, ως τις 2 μ.μ. του Μεγάλου Σαββάτου, προκειμένου να καταφέρουμε να σταθούμε σε σημείο που να μπορούμε να βλέπουμε το Ιερό Κουβούκλιο. Αντέξαμε στριμωγμένοι περίπου ένα εικοσιτετράωρο. Ηταν εκεί Αραβες, Παλαιστίνιοι, Ρώσοι, Ρουμάνοι, Ελληνες, γέροι, νέοι, μοναχοί, μοναχές… Οσο πλησίαζε η ώρα ο ναός σειόταν από τις εκδηλώσεις ενθουσιασμού των ορθόδοξων Παλαιστινίων, που κορυφώνονταν με τουμπερλέκια, χειροκροτήματα, ντουντούκες και σφυρίγματα. Αλλοι έκλαιγαν από συγκίνηση, άλλοι προσεύχονταν και όλοι μας, με τα 33 κεριά στα χέρια, περιμέναμε. Κάποια στιγμή αντιλήφθηκα λάμψεις σε όλο τον χώρο του ναού, μέχρι που είδα με τα ίδια μου τα μάτια να ανάβουν από μόνα τους το ένα μετά το άλλο σβησμένα καντήλια που βρίσκονται πάνω από την είσοδο του Ιερού Κουβουκλίου! Την ίδια σχεδόν στιγμή αντίκρισα ένα φως να διασχίζει τον ναό αστραπιαία, σαν κομήτης, με δυνατό συριγμό, που στο πέρασμά του άναψε τη λαμπάδα που κρατούσε ένας νέος! Ο τότε Πατριάρχης Διόδωρος Α΄ βγήκε από τον Πανάγιο Τάφο με το Αγιο Φως και το μοίρασε σε όλους. Οι καμπάνες άρχισαν να χτυπούν αναστάσιμα, ο κόσμος να αλαλάζει, λες και δεν μπορούσε να αντέξει τέτοια χαρά! Ολος ο ναός έμοιαζε να φλέγεται από το αναστάσιμο φως! Ανδρες έβαζαν τα αναμμένα κεριά κάτω από τα γένια τους και δεν καίγονταν, μοναχές έκλαιγαν και γελούσαν από χαρά κι εγώ δόξαζα τον Θεό για το μεγαλείο Του».
Πριν από τέσσερα χρόνια
Αλλη μία μαρτυρία προέρχεται από την κυρία Ασημίνα Νικολοπούλου, που είχε επισκεφθεί πριν από τέσσερα χρόνια τους Αγίους Τόπους. «Πήγαμε στο μοναστήρι των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Μπαίνοντας στην αυλή, υπάρχουν επάνω εκκλησάκια, μοναστηράκια, τα οποία συντηρούν οι μοναχοί. Κατ’ ακρίβειαν είναι εκκλησάκι, όχι μοναστήρι. Δεν είχε πολύ κόσμο. Εχει μια ταράτσα, από την οποία βλέπαμε από κάτω τον κόσμο στην αυλή του Ναού της Αναστάσεως. Ηταν ένα θέαμα εκπληκτικό. Καθώς ετελείτο η Θεία Λειτουργία, είδαμε τα καντήλια να ανάβουν. Μείναμε άναυδοι! Κάποιοι από τους παρευρισκομένους μάς επιβεβαίωσαν ότι, πράγματι, κάποια καντήλια στα γύρω εκκλησάκια ανάβουν μόνα τους! Ο Θεός πράγματι με “αποζημίωσε”, γιατί μπορεί να μην τα κατάφερα να είμαι μέσα στον Ναό της Αναστάσεως, αλλά αξιώθηκα να ζήσω μια θαυμαστή εμπειρία του Αγίου Φωτός».
Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΗΤΡΟΦΑΝΗ
Τελευταία μαρτυρία είναι αυτή που έζησε ο μοναχός Μητροφάνης το 1926. Γεννημένος το 1900 στην Κερασούντα, το 1921 είδε όλα τα μέλη της οικογενείας του να σφαγιάζονται από τους Τούρκους, ενώ ο ίδιος μεταφέρθηκε αιχμάλωτος σε στρατόπεδο εργασίας στο Ντιγιαρμπακίρ.
* Φωτό δεξιά: Ο μοναχός Μητροφάνης
Κατόρθωσε να δραπετεύσει και ξεκίνησε για την Ιερουσαλήμ, να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο. Επειτα από ένα περιπετειώδες ταξίδι, αναγκασμένος να βαδίζει σαν αγρίμι μακριά από ανθρώπινη παρουσία, κατόρθωσε να φτάσει στον προορισμό του τον Νοέμβριο του 1923 και να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο. Παρέμεινε στην Αγία Γη, εκάρη μοναχός και διορίστηκε φύλακας του Παναγίου Τάφου, συμμετέχοντας στην Αφή του Αγίου Φωτός το Μ. Σάββατο του 1925.
Σε μια εσοχή
Ωστόσο, μέσα του γεννήθηκαν η δυσπιστία και η αμφιβολία για το θαύμα και τη γνησιότητά του. Ετσι, το Μ. Σάββατο του επόμενου έτους (1926) κατόρθωσε να κρυφτεί σε μια εσοχή στην οροφή του Παναγίου Τάφου, έχοντας τη δυνατότητα να παρακολουθήσει όσα συνέβησαν μέσα στον ιερό χώρο. Πολλές δεκαετίες αργότερα διηγήθηκε την εμπειρία του στον μακαριστό π. Σάββα Αχιλλέως, ο οποίος την κατέγραψε στο βιβλίο του «Είδα το Αγιο Φως».
Αφού λοιπόν, κατά τη δική του ομολογία, «ως άλλος άπιστος Θωμάς» θεώρησε ότι έπρεπε να δει, ο μοναχός Μητροφάνης ανακάλυψε μιαν εσοχή όπου χωρούσε ένα ανδρικό σώμα, το καταλληλότερο μέρος για να κρυφτεί και να παρακολουθήσει τα τελούμενα. Μεσάνυχτα της Μ. Παρασκευής ανέβηκε με μια σκάλα στην οροφή του Τάφου για να ελέγξει τις κρεμασμένες κανδήλες. Και όταν ανέβηκε, κάλεσε τον βοηθό του να πάρει τη σκάλα, αφού, όπως του είπε, μπορούσε να κατέβει με ένα πήδημα όταν θα τελείωνε το διακόνημά του. Παρέμεινε στην κρύπτη του όλη τη νύχτα, ακίνητος, σιωπηλός, έχοντας μαζί του λίγο νερό και έναν μικρό φακό, τον οποίο χρησιμοποίησε στις 11 το πρωί. Και αυτό διότι την ώρα εκείνη, κατά τη τάξει, ο Τάφος σφραγίζεται με μελισσοκέρι και αποσφραγίζεται όταν έλθει ο Πατριάρχης. Η διήγηση του μοναχού Μητροφάνη, όπως είναι καταγεγραμμένη στο βιβλίο του π. Σάββα, αναφέρει:
«Τότε διέκρινα τη μορφή του Πατριάρχη, που έσκυψε για να εισέλθει μέσα στο ζωοδόχο μνήμα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, που η αγωνία μου βρισκόταν σε φοβερή υπερένταση μέσα στη νεκρική σιγή, που μόλις άκουγα την αναπνοή μου, ξαφνικά άκουσα έναν ελαφρύ συριγμό. Εμοιαζε με λεπτή πνοή ανέμου. Και αμέσως είδα ένα αλησμόνητο θέαμα, ένα γαλάζιο φως να γεμίζει ολόκληρο τον ιερό χώρο του ζωοδόχου Τάφου… Πόση ανησυχία είχε εκείνο το γαλάζιο φως, μέσα από το οποίο έβλεπα καθαρά τον Πατριάρχη, από το πρόσωπο του οποίου κυλούσε ο ιδρώτας… Και σαν να φωτιζόταν από το φως εκείνο, άρχισε να αναγιγνώσκει τις ευχές… Και αμέσως το γαλάζιο φως άρχισε να μεταμορφώνεται σε ένα ολόλευκο φως, όπως εκείνο της Μεταμορφώσεως του Χριστού. Εν συνεχεία το ολόλευκο εκείνο φως μεταμορφώθηκε σε μια ολοφώτεινη σφαίρα σαν τον Ηλιο, που έμεινε ακίνητη πάνω από την κεφαλή του Πατριάρχη. Κατόπιν τον είδα να κρατάει τις δεσμίδες των 33 κεριών. Και όπως ανύψωνε αργά τα χέρια του, άναψαν αυτομάτως η αγία κανδήλα και οι τέσσερις δεσμίδες των κεριών του. Εκείνη τη στιγμή η ολοφώτεινη σφαίρα εξαφανίστηκε. Τα μάτια μου γέμισαν με δάκρυα και το σώμα μου καιγόταν ολόκληρο».
Η μαρτυρία του μοναχού Μητροφάνη έχει ιδιαίτερη αξία, μια και ήταν μέσα στον Πανάγιο Τάφο (αντικανονικά βεβαίως. μάλιστα δέχθηκε βαρύτατο επιτίμιο για την αθέμιτη αυτή ενέργειά του και ο ίδιος είχε μετανοήσει βαθύτατα για την πράξη του αυτή) και βίωσε ένα θαύμα, το θαύμα που κάποιοι κατά καιρούς αμφισβητούν και αρνούνται: Το υπερφυές σημείο της καθόδου του Αγίου Φωτός στον Ζωοδόχο Τάφο του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Το θαύμα που θα θυμίζει σε όλες τις γενεές, έως συντελείας του αιώνος, την Ανάσταση του Κυρίου. Το, κατά τον στίχο του εθνικού μας ποιητή, «Φῶς ποὺ πατεῖ χαρούμενο τὸν Ἅδη καὶ τὸν Χάρο», ή, όπως παρόμοια το περιγράφει ο Οσιος Ιωάννης Δαμασκηνός, ο ποιητής του Αναστάσιμου Κανόνα, «τὸ ἄχρονον Φῶς», το Οποίο «ἐκ τάφου σωματικῶς πᾶσιν ἐπέλαμψεν».
