Η συγκινητική επιστολή μιας μητέρας από το Ρέθυμνο που ψάχνει εδώ και 44 χρόνια την κόρη της.
Δεν πιστέψαμε ποτέ ότι η Χρυσαυγή πέθανε… Τα λόγια αυτά, που μαρτυρούν πόνο αλλά κι ελπίδα, βγαίνουν από το στόμα του Ανδρέα Κωνσταντάκη που μαζί με τη σύζυγό του Ελένη δεν έχουν σταματήσει εδώ και σχεδόν μισό αιώνα να αναζητούν το πρωτότοκο παιδί τους, αρνούμενοι να πιστέψουν ότι πέθανε, όπως τους είπαν στο νοσοκομείο! Μετά τη συγκλονιστική ιστορία με τη Μαρία από τα Φάρσαλα, πολλές υποθέσεις με εξαφανισμένα παιδιά ήρθαν στο προσκήνιο. Μία από αυτές είναι της Χρυσαυγής Κωνσταντάκη, της μικρούλας από το Ρέθυμνο που, σύμφωνα με τους γιατρούς, «πέθανε ξαφνικά», αλλά οι γονείς της ποτέ δεν είδαν το άψυχο κορμάκι της.
Η κυρία Ελένη Κωνσταντάκη έγραψε μια συγκινητική επιστολή εκλιπαρώντας για βοήθεια. Η 68χρονη, σήμερα, μητέρα της Χρυσαυγής, που ζει στον Πλάτανο Αμαρίου Ρεθύμνου, προσπαθεί να αντλήσει πληροφορίες και στοιχεία για το χαμένο παιδί της που γεννήθηκε υγιέστατο στις 17 Φεβρουαρίου του 1967 στο νοσοκομείο Πέντσμπεργκ της Γερμανίας. Τα ίχνη της μικρής χάθηκαν στις 6 Μαρτίου του 1969 από το Νοσοκομείο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, όταν η Χρυσαυγή ήταν μόλις δύο ετών και 19 ημερών. Οι γιατροί τούς ανακοίνωσαν ότι πέθανε, αλλά η οικογένεια δεν το δέχτηκε ποτέ.\
Το Δεκέμβριο του 1968 το κοριτσάκι ήταν 21 μηνών, όταν παρουσίασε συμπτώματα ραχίτιδας και νοσηλεύθηκε για μία εβδομάδα στο νοσοκομείο Στάμπεργκ της Γερμανίας. Οταν έγινε καλά, οι γιατροί τούς συμβούλευσαν να τη στείλουν στην Κρήτη, επειδή είχε καλύτερο κλίμα. Ετσι, την άφησαν στην 56χρονη γιαγιά της Θεοδοσία και επέστρεψαν στη Γερμανία όπου ζούσαν και εργάζονταν. Ομως, τον Φεβρουάριο του 1969 παρουσίασε κοιλιακές διαταραχές και νοσηλεύτηκε στο Νοσοκομείο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού.
Στην επιστολή της η κυρία Κωνσταντάκη αναφέρει: «Οι γιατροί δεν επέτρεψαν στη μητέρα μου να μείνει περισσότερο από τρεις ημέρες, αφού, όπως της είπαν, η μικρή θα έμενε σε “καλά χέρια”. Η Χρυσαυγή έμεινε στο νοσοκομείο μόνη της και νοσηλεύτηκε περίπου τρεις εβδομάδες. Η κατάσταση της υγείας της ολοένα και καλυτέρευε, όπως ενημέρωναν οι γιατροί τους συγγενείς μας στο χωριό, καθώς γνώριζαν ότι εμείς δουλεύαμε και μέναμε στη Γερμανία. Την Τρίτη 4 Μαρτίου 1969, οι γιατροί επικοινώνησαν με τους δικούς μου στο χωριό και τους ενημέρωσαν ότι η Χρυσαυγή είναι εντελώς καλά και θα έπρεπε να μεταβούν στην Αθήνα για να την παραλάβουν.
»Την Πέμπτη 6 Μαρτίου 1969 που έφτασαν στο νοσοκομείο ο 30χρονος αδελφός μου με τον 17χρονο τότε αδελφό του συζύγου μου για να την παραλάβουν, οι γιατροί τούς είπαν ψυχρά ότι η Χρυσαυγή πέθανε. Αρχικά αρνήθηκαν κατηγορηματικά στους δικούς μου να τη δουν νεκρή και μετά δεν τους επέτρεψαν ούτε να μεταφερθεί και να ταφεί στην Κρήτη. Ως μοναδική λύση τούς πρόβαλαν ένα γραφείο τελετών απέναντι από το νοσοκομείο, που θα αναλάμβανε την ταφή σε νεκροταφείο εκεί κοντά. Ετσι κι έγινε, το γραφείο μετέφερε την υποτιθέμενη σορό στο νεκροταφείο του Ζωγράφου και την έθαψαν βιαστικά και με απειλές, στον παιδικό τάφο με αριθμό 37».
«Δεν ξέραμε τότε ότι πουλούσαν παιδιά»
Συγκλονισμένος μίλησε στην «Espresso» ο πατέρας της Χρυσαυγής, Ανδρέας: «Δεν ξέραμε τότε ότι πουλούσαν παιδιά και νομίζαμε ότι πέθανε. Εμείς ήμασταν στη Γερμανία και όπως μας ενημέρωσαν οι συγγενείς, την Παρασκευή θα έπαιρναν το παιδί από το νοσοκομείο. Την Πέμπτη όμως τους ανακοίνωσαν ότι πέθανε. Το έβαλαν σε ένα χαρτοκιβώτιο και οι δικοί μας ζήτησαν να το θάψουν στην Κρήτη.
Ομως τους απαγόρευσαν κάτι τέτοιο, επειδή υπήρχε και χούντα τότε και το έθαψαν σε ένα νεκροταφείο στην Αθήνα. Οταν ανοίξαμε τον τάφο δεν υπήρχαν κόκαλα και μας είπαν ότι δήθεν έλιωσαν, επειδή ήταν μικρό το παιδί. Αν ζει, δεν θα μας θυμάται βέβαια, θα έχει και άλλο όνομα, αλλά ελπίζουμε». Η κυρία Ελένη είναι σίγουρη ότι η κόρη της ζει και πως την έδωσαν για υιοθεσία:
«Δεν θέλω να τιμωρηθεί κανείς, δεν με ενδιαφέρει η εκδίκηση, το μόνο που θέλω είναι να αγκαλιάσω τη Χρυσαυγή μου, το παιδί που στερήθηκα 44 ολόκληρα χρόνια».
ΕΥΑ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ
