Ενα ακόμη βήμα για τη θεραπεία των ασθενειών του αίματος.
Ενα πολύ μεγάλο βήμα προς τη θεραπεία των ασθενειών του αίματος έκαναν επιστήμονες στη Γερμανία, οι οποίοι κατάφεραν να δημιουργήσουν τεχνητό μυελό των οστών που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία αιμοποιητικών βλαστοκυττάρων.
Η καινοτομία πραγματοποιήθηκε από ερευνητές του ινστιτούτου Μαξ Πλανκ, σε συνεργασία με επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Τούμπινγκεν, και αποτελεί μια πορώδη δομή που παρουσιάζει όλες τις βασικές ιδιότητες του φυσικού μυελού των οστών. Σύμφωνα με την έκθεση των επιστημόνων, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αναπαραγωγή των βλαστοκυττάρων σε συνθήκες εργαστηρίου, γεγονός που σε μερικά χρόνια φαίνεται ότι θα διευκολύνει σημαντικά τη θεραπεία της λευχαιμίας.
Οπως εξηγούν οι ερευνητές, τα ανοσοκύτταρα που υπάρχουν στο αίμα αντικαθίστανται συνεχώς από καινούργια, τα οποία παρέχουν τα αιμοποιητικά βλαστοκύτταρα που βρίσκονται σε μια πολύ συγκεκριμένη περιοχή του μυελού των οστών.
Τα αιμοποιητικά βλαστοκύτταρα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη θεραπεία των ασθενειών του αίματος, όπως η λευχαιμία, αντικαθιστώντας τα μολυσμένα κύτταρα του ασθενούς, αρκεί βεβαίως να υπάρχει κάποιος συμβατός δότης. Ωστόσο, σύμφωνα με τους επιστήμονες, αυτή η θεραπεία δεν είναι κατάλληλη για όλους τους ασθενείς που πάσχουν από λευχαιμία, καθώς ο αριθμός των μοσχευμάτων δεν είναι ποτέ αρκετός. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το πρόβλημα αυτό μπορεί να λυθεί με τη δημιουργία αιμοποιητικών βλαστοκυττάρων, γεγονός που μέχρι σήμερα δεν ήταν εφικτό, καθώς αυτά τα κύτταρα διατηρούν τις ιδιότητές τους μόνο στο φυσικό τους περιβάλλον, δηλαδή σε ένα σημείο του μυελού των οστών. Εξω από αυτό οι ιδιότητές τους μεταβάλλονται, γι’ αυτό και η παραγωγή τους απαιτεί την ύπαρξη ενός παρόμοιου περιβάλλοντος.
Τα αποτελέσματα της μελέτης δημοσιεύονται στην επιθεώρηση «Biomaterials» και αναφέρουν ότι ο τεχνητός μυελός των οστών διαθέτει όλες τις κύριες ιδιότητες του φυσικού μυελού των οστών. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη λεπτομερή μελέτη των αλληλεπιδράσεων ανάμεσα στις συνθετικές δομές και τα βλαστοκύτταρα, γεγονός που ίσως οδηγήσει στη θεραπεία της λευχαιμίας σε δέκα με δεκαπέντε χρόνια.
