Η εξομολόγηση του φροντιστή του Παγκρατίου Κώστα Βελέντζα.
Εκτός από τις αρμοδιότητές του στο γήπεδο, ο θρυλικός Γκας προλαβαίνει πάντα και βρίσκει χρόνο να εξυπηρετεί το κοινό που έρχεται στο Μετς για να παρακολουθήσει τους αγώνες του ΑΟΠ. Σε όλους έχει να διηγηθεί και από μία παλιά ιστορία από όσα έχει δει, ακούσει και βιώσει τόσα χρόνια στα γήπεδα.
«Γκας, πιάσε έναν νεσκαφέ». Τα λόγια του Τζόνι Νιούμαν, Αμερικανού παλιού προπονητή του ΠΑΟΚ και του Παγκρατίου, έμειναν εδώ και περισσότερο από μία εικοσαετία «χαραγμένα» στο Μετς. Οπου Γκας αναφερόμαστε βέβαια στον Κώστα Βελέντζα, τον 70χρονο θρυλικό φροντιστή της αντρικής ομάδας μπάσκετ του Παγκρατίου. «Παγκράτι και ξερό ψωμί, στην κυριολεξία» μας είπε ο ίδιος, μιλώντας στην «Εspresso» για το τότε και το σήμερα βέβαια, καθώς οι «ροσονέρι» υποδέχονται την ΑΕΚ στο πρωτάθλημα της Α2, (17.00).
– Το προσωνύμιό σας πώς προέκυψε;
Μου το έβγαλε ο Νιούμαν. Στα αμερικανικά το Κώστας το έλεγαν Γκας. Εμεινε έτσι, λοιπόν, στο πέρασμα των ετών. Πιο παλιά, όταν πιτσιρικάς έπαιζα ποδόσφαιρο στο Παγκράτι, πριν από μισό αιώνα, με φώναζαν -από τότε κιόλας- «γέρο». Προφανώς, λόγω του παρουσιαστικού μου. Μπάσκετ πάντως δεν έπαιξα. Είχα δείρει και έναν επόπτη, γιατί θεώρησα ότι με αδίκησε σε αγώνα στην Καλογρέζα και μετά άφησα οριστικά το τόπι. Μόνο τη μάνα μου ήθελα και είχα κοντά μου, πάντα».
– Με την ομάδα του Παγκρατίου από πότε ασχολείστε;
Μπήκα ως φροντιστής από το 1961. Στην εποχή της αλάνας. Αν δεν είχε γίνει το κλειστό του Μετς τα επόμενα χρόνια, θα είχα πεθάνει, δεν θα άντεχα. Και τώρα να ξαναγεννιόμουν, πάλι Παγκρατιώτης θα γινόμουν και ξανά θα ήμουν μέσα στην ομάδα. Αυτή είναι η ζωή μου, το χόμπι, η αγάπη, η απασχόλησή μου, η αρρώστια μου. Εκανα ένα μικρό διάλειμμα δύο ετών στους Αμπελόκηπους, όταν ήταν στις δόξες τους και αγωνίζονταν επίσης στο Μετς. Δεν κυνήγησα ποτέ μισθούς, ένσημα και συντάξεις. Οι Αμπελόκηποι θυμάμαι, λοιπόν, μου έδιναν 120.000 δραχμές τον μήνα.
– Από νεαρός παρακολουθούσατε όλα τα σπορ;
Θυμάμαι ακόμη και τον σημερινό πρόεδρο της ΕΟΚ, τον φίλο Γιώργο Βασιλακόπουλο, ως παίκτη του Πειραϊκού και του Παναθηναϊκού. Θυμάμαι τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια αθλητή του βόλεϊ του Εθνικού Αθηνών. Γενικά, υπήρξαν τεράστιοι αθλητές, δυναμίτες, πολλοί εκ των οποίων αναδείχθηκαν στο Παγκράτι, όπως ο Ραφτόπουλος, ο Λάνθιμος, μετά ο Γιαννόπουλος, ο Μπακατσιάς και ο (σημερινός μας κόουτς) Καλαμπάκος. Ιστορικοί αντίπαλοι, όπως η ΑΕΚ, που τώρα είναι με μας στην Α2, πέρασαν από το Μετς. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το φινάλε του μεγάλου Νίκου Γκάλη μπροστά στα μάτια μου. Στο ματς Αμπελόκηποι – Παναθηναϊκός (18/10/1994) αρπάχτηκε με τον Πολίτη, πήγε στα αποδυτήρια του Μετς, μάζεψε τα πράγματά του και έγραψε το τέλος του.
– Τι άλλο σάς έχει μείνει;
Ενα άλλο που μου έκανε εντύπωση: Είχαμε στο Παγκράτι για λίγο καιρό προπονητή τον Στιβ Γιατζόγλου. Κάναμε προετοιμασία στην Καστοριά, προπονούνταν η ομάδα και εκείνος παραπέρα γυμναζόταν μόνος του. Η τρέλα μου για το Παγκράτι είχε φτάσει σε σημείο να παρατήσω δουλειά στο αεροδρόμιο. Εφυγα με ταξί να πάω στην Πετρούπολη για να δω την ομάδα ποδοσφαίρου. Δεν θα ξεχάσω όσους μπασκετικούς γνώρισα και μάς «άφησαν»: τον Μαστρογιάννη, τον Ματθαίου, τον Κολοκυθά, τον Μιαούλη και τον Γιάννη Βούλγαρη.
Οικογενειακή κατάσταση: Πάντοτε ελεύθερος.
Χόμπι: Βόλτα στο Παγκράτι με την κοκκινόμαυρη φόρμα της ομάδας.
Μουσική: Ο,τι ακούγεται στο γήπεδο.
Με τι άλλο θα μπορούσατε να ασχοληθείτε: Δούλεψα παλιά και στα εργοστάσια.
Ομάδα: Μόνο Παγκράτι, το οποίο θέλω κάποια στιγμή να ξαναβρεθεί στην Α1.
Αθλητικό ίνδαλμα: Ο εμβληματικός μας μπασκετμπολίστας Αλέκος Κοντοβουνήσιος.
