Αίμα και δάκρυα στην εμπόλεμη ζώνη των εξηγηρμένων στο παγωμένο Κίεβο που φλέγεται από τις διαδηλώσεις.
Πυκνό χιόνι καλύπτει συνήθως αυτήν την περίοδο το ουκρανικό έδαφος, με το κρύο του Καυκάσου να περιορίζει την κίνηση των πολιτών στην απολύτως απαραίτητη. Ολα αυτά όχι όμως τον χειμώνα του 2014. Το χιόνι ήταν λιγοστό, οι πολίτες πλημμύρισαν τους δρόμους και το χώμα βάφτηκε κόκκινο, σε μια σύγκρουση που έχει τις ρίζες της πολύ πιο βαθιά από τη συμφωνία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ενωση, την οποία δεν υπέγραψε ο πρόεδρος Γιανουκόβιτς.
Ολα άρχισαν τον περασμένο Νοέμβριο, με μια κινητοποίηση που η κυβέρνηση πίστευε ότι θα εκτονωνόταν γρήγορα. Εκανε λάθος. Αντί οι πολίτες να επιστρέψουν στα σπίτια τους, φοβούμενοι την αντίδραση των δυνάμεων ασφαλείας, άρχισαν όχι μόνο να κατεβαίνουν στους δρόμους, αλλά και να παραμένουν σ’ αυτούς. Η πλατεία Ανεξαρτησίας απέκτησε αληθινό νόημα και έγινε μια «Ταχρίρ» στη μακρινή χώρα του Καυκάσου. Η ώρα του μεγάλου ξεσπάσματος δεν άργησε. Οι πολιτικές αποφάσεις άρχισαν να λαμβάνονται χωρίς ψυχραιμία.
Τα φαντάσματα ενός απολυταρχικού παρελθόντος αναβίωσαν στη σκέψη της ηγεσίας της χώρας, αυτό όμως ο ουκρανικός λαός δεν ήταν διατεθειμένος να το δεχτεί. Τουλάχιστον όχι όλος ο λαός. Η Ουκρανία είναι άλλωστε μια βαθιά διχασμένη χώρα, κι αυτός ο διχασμός -μεταξύ φιλοευρωπαίων και φιλορώσων- δεν μπορεί πια να κρύβεται στους αγωγούς του φυσικού αερίου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΟΥΝΔΟΥΛΑΚΗΣ
