Ο Δημήτρης Μπάσης μιλά για τη κρίση που έχει αγγίξει και τον χώρο του τραγουδιού και λέει οτι περιμένει απο τους πολιτικούς να δώσουν στον λαό «μια σπίθα ελπίδας».
Εχει συνεργαστεί με τους σημαντικότερους Ελληνες συνθέτες, από τον Σταμάτη Κραουνάκη και τον Χρήστο Νικολόπουλο μέχρι τον Γιάννη Σπανό και τον Μίκη Θεοδώρακη. Κάθε καλλιτέχνης μιλάει με την πορεία του και ο Δημήτρης Μπάσης έχει το δικαίωμα να υπερηφανεύεται για τη δική του, καθώς είναι γεμάτη περγαμηνές. Δεν το κάνει όμως…
Παραμένει απλός και χαμηλών τόνων κρατώντας φυλαγμένα στην ψυχή του τα λόγια που του είχε πει ο Χρήστος Νικολόπουλος πριν από 16 χρόνια, την εποχή που έκαναν μαζί την τεράστια επιτυχία «Ψίθυροι Καρδιάς».
Το soundtrack της ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς πούλησε παραπάνω από 120.000 αντίτυπα κάνοντας τον Δημήτρη διάσημο στο πανελλήνιο από τη μια μέρα στην άλλη. «Ενιωσα τότε να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου», λέει ο ίδιος στην «Espresso της Κυριακής» και συνεχίζει:
«Ενας νέος καλλιτέχνης μπορεί εύκολα να ξεφύγει όταν βιώνει ξαφνικά μια επιτυχία αυτού του μεγέθους, γι’ αυτό χρειάζεται σωστούς και λογικούς ανθρώπους γύρω του, όχι κόλακες και αυλικούς. Εγώ ήμουν τυχερός γιατί η πρώτη κουβέντα που μου είπε ο Νικολόπουλος μόλις κάναμε τους “Ψίθυρους” ήταν: “Μπασάκη, να ξέρεις πως ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει. Αυτό που πρέπει ν’ αποδείξεις τώρα είναι ότι δεν είσαι ο τραγουδιστής του ενός τραγουδιού”. Αυτό με προσγείωσε, προσθέτοντας δίπλα στη χαρά που ένιωθα ένα άγχος για τη συνέχειά μου στον χώρο. Θέλει καλή διαχείριση μια καλλιτεχνική πορεία, τόσο στην επιτυχία όσο και στην αποτυχία, διότι κάθε καριέρα έχει τα πάνω και τα κάτω της. Αυτό είναι το φυσιολογικό».
Φέτος ο Δημήτρης Μπάσης τραγουδάει στο μιούζικαλ «Ξημερώνει Κυριακή», παράσταση που μας ταξιδεύει μελωδικά στην Ελλάδα του χθες μέσα από αγαπημένα κομμάτια των Μίμη Πλέσσα και Λευτέρη Παπαδόπουλου. Παράλληλα, έχοντας ολοκληρώσει μόλις τις εμφανίσεις του στο Tas Stage, πραγματοποιεί συναυλίες ανά την Ελλάδα.
«Αυτό που θέλω πάνω απ’ όλα είναι να γίνομαι ένα με τον κόσμο και να διασκεδάζουμε όλοι μαζί» σημειώνει ο ίδιος ο Δημήτρης, που αυτήν την εποχή ετοιμάζει το καινούργιο άλμπουμ του, ενώ πριν από μερικές μέρες έγινε πατέρας για δεύτερη φορά.
Εχει ανάγκη ο κόσμος να ξεχάσει για λίγο τα προβλήματά του μέσα από τη διασκέδαση;
Φυσικά, αυτή η ανάγκη μένει πάντα ζωντανή. Στους καιρούς που διανύουμε, ωστόσο, οι άνθρωποι κάνουν με πιο αυστηρά κριτήρια την επιλογή του μέρους όπου θα διαθέσουν τα χρήματά τους για να διασκεδάσουν, αφού δεν υπάρχει δυνατότητα για πολλές εξόδους.
Πάντως, ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια που έχουν δυσκολέψει πολύ τα πράγματα, εκείνο που εισπράττω εγώ από τον κόσμο είναι ότι θέλει να ξεδώσει, έστω για τρεις, τέσσερις ώρες, αλλά και να διαμαρτυρηθεί μέσα από κάποια τραγούδια. Στη μέση του προγράμματός μας στο Tas Stage κάνουμε ένα αφιέρωμα στους σημαντικότερους συνθέτες μας, όπως είναι ο Μίκης Θεοδωράκης. Πρόκειται για το σημείο που συμμετέχουν όλοι ανεξαιρέτως τραγουδώντας δυνατά, δίνοντας την ψυχή τους και στέλνοντας το μήνυμά τους προς πάσα κατεύθυνση.
Στο παρελθόν, πάλι σε δύσκολες εποχές για την Ελλάδα, μεγάλες μορφές της μουσικής, όπως η Μπέλλου και ο Τσιτσάνης, καλούσαν τον κόσμο να τους ακούσει με μία δραχμή. Είναι χρέος του καλλιτέχνη να ανεβάσει το ηθικό του κόσμου;
Πράγματι, ο καλλιτέχνης έχει αυτό το χρέος και οι τιμές στα μαγαζιά πρέπει να είναι προσβάσιμες σε όλα τα πορτοφόλια. Σε ό,τι αφορά ειδικότερα το δικό μας μαγαζί, έχουν προσαρμοστεί στις ανάγκες της εποχής. Δεν μπορώ να τις συγκρίνω βέβαια με τις τιμές στο Χάραμα εκείνης της περιόδου, όπου όντως άκουγες τον Τσιτσάνη πληρώνοντας μόνο μία δραχμή, αλλά σίγουρα έχουν πέσει πολύ. Από την άλλη, χρέος του καλλιτέχνη είναι και να παρουσιάζει προγράμματα που να συγκινούν τον κόσμο, να τον προβληματίζουν και πάνω απ’ όλα να του προσφέρουν ξεγνοιασιά και διασκέδαση. Εμείς αυτό κάνουμε. Σίγουρα δεν διορθώνεται το πρόβλημα της Ελλάδας με τέσσερις ώρες διασκέδασης, αλλά βλέπεις μετά λίγο πιο αισιόδοξα τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Πόσο έχουν μειωθεί οι αμοιβές των καλλιτεχνών τα τελευταία χρόνια;
Πολύ, μέχρι και 50%. Ομως πιστεύω πως είμαστε σε λίγο καλύτερη μοίρα από άλλους επαγγελματίες. Υπάρχουν μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα σε άλλους κλάδους.
Είναι δύσκολο ακόμη και για έναν φτασμένο καλλιτέχνη όπως εσύ να βρει μια δουλειά όπως τη θέλει στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης;
Τι πάει να πει «μια δουλειά όπως τη θέλει»; Στην κρίση μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι. Απλώνεις τα πόδια σου μέχρι εκεί που πάει και κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς ακολουθώντας συνήθως ένα χαμηλό μπάτζετ. Δεν μπορείς να έχεις στο πρόγραμμά σου 15 ηχολήπτες, 35 χορευτές και να παρουσιάζεις υπερθεάματα.
Μπορείς όμως να συνεργάζεσαι με καλλιτέχνες διαφορετικής φιλοσοφίας από τη δική σου;
Οχι, σε καμία περίπτωση. Δεν θα συνεργαζόμουν με τον καθένα στο όνομα της κρίσης, απλώς για να δουλέψω κάπου. Ευτυχώς έχω ακόμη την πολυτέλεια ν’ αντιστέκομαι σ’ αυτό. Εκφράζομαι μέσα από την τέχνη της μουσικής. Δεν γίνεται, λοιπόν, αυτή η έκφραση ν’ αποτελεί καταναγκαστικό έργο διότι τότε δεν μιλάμε για δουλειά, αλλά για… δουλεία.
Ποια είναι η γνώμη σου για το νέο σόου ταλέντων του ΑΝΤ1, «The Voice»;
Το έχω δει πολύ λίγο, αλλά γενικά δεν έχω την καλύτερη γνώμη γι’ αυτά τα σόου. Πιστεύω πως μοιράζουν ελπίδες και όνειρα στον βωμό της τηλεθέασης.
Παλιότερα είχες εκφράσει ανοιχτά τη στήριξή σου στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Πιστεύεις ότι λείπει αυτή η διοργάνωση;
Βέβαια, αυτός ήταν ένα θεσμός που έγραψε ιστορία. Δεν είχε καμία σχέση με τα τηλεοπτικά σόου. Βγήκαν σπουδαίοι τραγουδιστές από το φεστιβάλ. Επιπλέον, ο μηχανισμός της δισκογραφίας ήταν στα πάνω του τότε. Αν άξιζες πραγματικά και κέρδιζες στο φεστιβάλ, υπήρχε μηχανισμός να σε απορροφήσει. Αυτόν που θα βγει πρώτος στο «The Voice» ποιος θα τον απορροφήσει, από τη στιγμή που η δισκογραφία έχει καταρρεύσει;
Παρ’ όλα αυτά σχηματίστηκαν ουρές στις οντισιόν του «The Voice»…
Είναι λογικό. Οτιδήποτε μπορεί να σου δώσει έναν τρόπο να ονειρευτείς αυτή την εποχή θα δημιουργήσει ουρές. Ουρές σχηματίζονται σήμερα κι όταν βάζει κάποιος αγγελία για μια δουλειά. Τα παιδιά που έχουν ταλέντο είναι αδικημένα στην εποχή μας. Δεν τους δίνονται ευκαιρίες να προβάλλουν τη δουλειά τους. Ετσι βρίσκουν βήμα στα talent shows. Δεν το κατακρίνω, αλλά ούτε και το στηρίζω.
Την Τετάρτη έγινε η πρεμιέρα της μουσικής παράστασης «Ξημερώνει Κυριακή», στην οποία ερμηνεύεις παρέα με τη Ρένα Κουμιώτη τα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα από τα έργα του «Δρόμος» και «Μίλα μου για τη λευτεριά» στο Θέατρον του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος.
Ναι και είναι ξεχωριστή χαρά και τιμή για μένα που μου έκανε αυτή την πρόταση ένας συνθέτης του διαμετρήματος του Μίμη Πλέσσα, να ερμηνεύσω τραγούδια τα οποία γνώρισαν τόσο μεγάλη απήχηση. Τα τραγούδια των έργων αυτών χαράχτηκαν βαθιά στην καρδιά και την ψυχή των Ελλήνων, γιʼ αυτό μας συνοδεύουν εδώ και 45 χρόνια.
Πόνεσα για τον Δημήτρη Μητροπάνο
Είσαι από τους τυχερούς τραγουδιστές που συνεργάστηκαν με τον αξέχαστο Δημήτρη Μητροπάνο. Τι θυμάσαι πιο έντονα απ’ αυτόν;
Ηταν ο πιο γενναιόδωρος συνεργάτης που είχα ποτέ. Ταυτόχρονα και καλός φίλος, αφού κάναμε παρέα για περισσότερα από δέκα χρόνια.
Στην τελευταία μας συνεργασία στο Κέντρο Αθηνών έβλεπα κάθε βράδυ τη λατρεία του κόσμου στο πρόσωπό του. Ο ίδιος ήθελε πολύ να μοιράζεται τη σκηνή με τους συνεργάτες του. Οταν σου έδινε το χέρι του ήταν σαν να σου έδινε μια μεγάλη αγκαλιά. Πόνεσα πολύ όταν έφυγε, γιατί τον Δημήτρη Μητροπάνο τον αγάπησα πολύ ως χαρακτήρα και πήρα πολλά εκείνον. Πόνεσα που η οικογένειά του έχασε το στήριγμά της, εγώ ένα φίλο και η Ελλάδα έναν από τους σημαντικότερους τραγουδιστές της. Νιώθω πραγματικά ευλογημένος που τον γνώρισα.
Υποθηκευμένο μέλλον
Εχεις έναν γιο, που είναι 4,5 χρόνων. Εχεις αγωνία ως πατέρας για το μέλλον του σε μια χώρα που -όπως δείχνουν τα πράγματα- θα αργήσει να ορθοποδήσει;
Είμαι πατέρας ενός γιου τεσσεράμισι ετών και πριν από λίγες μέρες απέκτησα και τον δεύτερο γιο μου. Πραγματικά έχω αγωνία για το μέλλον τους γιατί θεωρώ ότι είναι… υποθηκευμένο! Πιστεύω ότι παραδίδουμε στις καινούργιες γενιές μια χώρα που πρέπει να αναγεννηθεί από τις στάχτες της, κι αυτό με στεναχωρεί. Δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει η δική μας η γενιά για να το αλλάξει αυτό εδώ που φτάσαμε. Το πιο σκληρό πράγμα που βιώνουμε αυτή τη στιγμή είναι ότι έχουμε σταματήσει και να ονειρευόμαστε. Παλιά ο κόσμος που περνούσε δύσκολα είχε τουλάχιστον μια ελπίδα. Σήμερα, έπειτα από τέσσερα χρόνια βαθιάς ύφεσης, μοιάζει να έχει χαθεί ακόμη κι αυτό. Αυτό περιμένουμε από την πολιτική ηγεσία του τόπου: να μας δώσει μια σπίθα ελπίδας.
Το πρωτογενές πλεόνασμα, για το οποίο γίνεται τόσο πολύς λόγος το τελευταίο διάστημα, δεν είναι κάτι θετικό για την οικονομία μας;
Οταν υπερφορολογείς τον λαό για να πληρώσεις τις υποχρεώσεις σου ως κράτος είναι λογικό να παρουσιάσεις ένα πλεόνασμα. Ομως, τι να μας πει αυτό όταν υπάρχει τόση ανεργία στους νέους; Ο μισός πληθυσμός της χώρας δεν είναι παραγωγικός. Είναι άνεργοι και συνταξιούχοι. Νομίζω ότι παίζουν με τους αριθμούς στην πλάτη ενός ολόκληρου λαού. Και εκλογές να μην είχαμε στο προσεχές διάστημα αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα πάλι θα μας το… σερβίριζαν. Οτι, και καλά, «ελληνικέ λαέ, έχεις ματώσει αλλά οι θυσίες σου τώρα θα αρχίσουν να πιάνουν τόπο» Το βρίσκω λίγο αστείο όλο αυτό.
ΗΛΙΑΣ ΜΑΡΑΒΕΓΙΑΣ