Ο 29χρονος Ηλίας μαζί με την 33χρονη σύντροφο του Χριστίνα επιβιβάστηκαν στις εντούρο μηχανές τους με σκοπό να κάνουν τον γύρο (150.000 χλμ) της Αφρικής.
Ταξιδεύουν «χωρίς φρένα» κάτω από τον καυτό ήλιο, «καταπίνουν» ατελείωτα χιλιόμετρα διασχίζοντας αχανείς ερήμους και ανεξερεύνητες ζούγκλες, εξερευνούν απάτητες διαδρομές και ονειρεύονται κάτω από τα αστέρια του αφρικανικού ουρανού. Ο 29χρονος Ηλίας Βροχίδης και η 33χρονη σύντροφός του Χριστίνα Πεφάνη, το ατρόμητο δίδυμο των Mad Nomad από τη Θεσσαλονίκη, εδώ και περίπου οκτώ μήνες βιώνει μια μοναδική περιπέτεια: την κατάκτηση της μαύρης ηπείρου πάνω σε δύο τροχούς!
Το επικό ταξίδι των δύο παράτολμων μοτοσικλετιστών ξεκίνησε πέρυσι τον Ιούλιο, όταν επιβιβάστηκαν στα «εντουράκια» τους και με αφετηρία τον Λευκό Πύργο ταξίδεψαν μέχρι το Μαρόκο, με σκοπό να κάνουν τον γύρο της Αφρικής και να διανύσουν περισσότερα από 150.000 χιλιόμετρα. Οκτώ μήνες αργότερα το ζευγάρι των Mad Nomad έχει ήδη διασχίσει δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα, αποκομίζοντας μοναδικές εμπειρίες, αλλά και αντιμετωπίζοντας σκληρές δυσκολίες, τις οποίες καταγράφει με γλαφυρό τρόπο στο ημερολόγιο του ταξιδιού του.
Πρώτος σταθμός επί αφρικανικού εδάφους το λιμάνι της Ταγγέρης, στο Μαρόκο. Στη συνέχεια, έπειτα από δυόμιση μέρες πορείας πάνω από ξεραμένες κοίτες ποταμών, στάση στη Merzouga. «Επιτέλους, βλέπαμε τους αμμόλοφους της Σαχάρας» σημειώνει ο Ηλίας και συμπληρώνει: «Επρεπε να διασχίσουμε τη Δυτική Σαχάρα, μια άδεια περιοχή 1.190 χιλιομέτρων, μέχρι τα σύνορα με τη Μαυριτανία. Κινούμασταν για τρεις μέρες δίπλα στον Ατλαντικό ωκεανό. Τα τεράστια κύματά του έσκαγαν με ορμή στις απόκρημνες ακτές». Επειτα από 45 μέρες και 6.037 αξέχαστα χιλιόμετρα στο Μαρόκο και τη Δυτική Σαχάρα, οι Mad Nomad έφτασαν στη Μαυριτανία. «Είναι η μόνη χώρα που έχει μείνει ανοιχτή για τους ταξιδιώτες και προσφέρει αυθεντική γεύση Σαχάρας. Οι υπόλοιπες είτε έχουν πολέμους και άλλες ταραχές είτε είναι ιδιαίτερα τουριστικές, οπότε συναντά κανείς παιδιά και ενήλικες διεφθαρμένους απ’ τον τουρισμό να ζητούν καραμέλες, στυλό ή χρήματα».
Μία ανάσα από τη Σενεγάλη, τρεις μέρες αργότερα, ο Ηλίας και η Χριστίνα έβλεπαν την υποσαχάρια Αφρική να ανοίγεται μπροστά τους. «Το πιο μαγικό μέρος που επισκεφτήκαμε σ’ ολόκληρη τη Σαχάρα ήταν το Terjit! Φανταστείτε μια όαση στη μέση της ερήμου όπου πας καταϊδρωμένος και ξαφνικά βρίσκεσαι στη σκιά, την οποία κάνουν οι τεράστιοι φοίνικες, δίπλα σ’ ένα κρυστάλλινο ποταμάκι. Μάλιστα κάπου εκεί σχηματίζεται μια μικρή λιμνούλα, η οποία έχει την ιδανική θερμοκρασία για μπάνιο. Μπήκα και δεν ήθελα να βγω! Ημουν στη μέση της ερήμου και ξάπλωνα στο νερό, χαζεύοντας από πάνω μου τους φοίνικες και το μπλε ουρανό. Ηταν απίστευτο!» διηγείται ο Ηλίας.
Επειτα από 134 μέρες στον δρόμο, το ζευγάρι από τη Θεσσαλονίκη έφτασε στο Dakar και συνέχισε το μεγάλο του ταξίδι προς τον Νότο. «Το τοπίο άρχισε να γίνεται τροπικό. Παντού βλέπαμε ποτάμια και λίμνες, ενώ η βλάστηση οργίαζε. Μας πονούσαν οι μύες και είχαμε λίγο πυρετό. Επισκεφτήκαμε έναν γιατρό, ο οποίος μας επιβεβαίωσε αυτό που φανταζόμασταν: πάθαμε ελονοσία και εγώ και η Χριστίνα». Αφού ανάρρωσε, το ζευγάρι μπήκε στη Γουινέα-Μπισάου, μια χώρα που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν πως είναι χώρα!
«Η Μπισάου ήταν η πρώτη πόλη στην οποία μείναμε, όπου τα περισσότερα σπίτια δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα. Βέβαια σχεδόν όλοι έχουν κινητό τηλέφωνο, οπότε για να το φορτίσουν, πληρώνουν κάτι σε μαγαζιά τα οποία έχουν ρεύμα! Φυσικά δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό, αλλά κάθε γειτονιά έχει το πηγάδι της. Αυτές οι συνθήκες αποτελούν τον κανόνα στις περισσότερες από τις επόμενες χώρες που θα επισκεφτούμε. Πλησιάζοντας στα σύνορα με την Ακτή Ελεφαντοστού διασχίσαμε ένα εντυπωσιακό δάσος από μπαμπού. Πρώτη φορά βλέπαμε κάτι τέτοιο! Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πόσο ψηλό είναι αυτό το δέντρο! Οι άνθρωποι που συναντούσαμε ήταν πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, ανοιχτοί και κεφάτοι, ενώ το ορεινό τοπίο είναι κάτι σπάνιο στην ήπειρο και μας είχε λείψει ιδιαίτερα».
Η άφιξή τους στην Ακτή Ελεφαντοστού επιφύλασσε στους δύο αναβάτες εκπλήξεις, αφού το σκηνικό ήταν σαφώς πιο ευρωπαϊκό με ανέσεις πολλών αστέρων! «Ο χωματόδρομος ήταν τόσο καλοστρωμένος που έμοιαζε με εθνική οδό, σε αντίθεση με τους χωματόδρομους της Γουινέας που ήταν λες και είχαν προσγειωθεί κομήτες, με λακκούβες μεγάλες σαν κρατήρες. Επισκεφτήκαμε τη Βασιλική της Παναγίας της Ειρήνης, έναν σύγχρονο, πολυτελέστατο ναό, ο οποίος κατέχει το ρεκόρ Guinness ως ο ψηλότερος του κόσμου! Το σπίτι όπου μέναμε είχε τρεχούμενο νερό, και μάλιστα ζεστό, κουζίνα με φούρνο, κλιματιστικό, Wi-Fi και πλυντήριο!»
Το ζευγάρι των νομάδων σήμερα κατευθύνεται προς το Cape Town της Νότιας Αφρικής. Από εκεί θα κατευθυνθούν και πάλι προς τον Βορρά, μέσω της ανατολικής ακτής, απ’ όπου σκοπεύουν να επιστρέψουν στην Ελλάδα! Μέχρι τότε συνεχίζουν να «καταπίνουν» ατελείωτα χιλιόμετρα και να ζουν το όνειρο της ζωής τους.
Περιπέτειες στην Γκάνα και οι ψητές νυχτερίδες
Φτάνοντας στην Γκάνα, παρά τα εξωτικά τοπία που μάγεψαν την καρδιά τους, οι δύο ταξιδιώτες βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους ντόπιους, οι οποίοι αποδείχθηκαν μάλλον εχθρικοί. «Από τις προηγούμενες χώρες είχαμε συνηθίσει να μας χαιρετούν χαμογελαστοί οι πάντες. Από τις πρώτες μέρες στην Γκάνα όμως διαπιστώσαμε πως όταν χαιρετούσαμε τους ντόπιους, αυτοί συνήθως δεν μας απαντούσαν καν» σημειώνει ο Ηλίας στο ημερολόγιο ταξιδιού. «Μας κοιτούσαν με υπεροπτικό ύφος και απορία που τους χαιρετούσαμε χωρίς να τους γνωρίζουμε. Ημουν πάνω από μια παραλία και φωτογράφιζα τους ψαράδες που βρίσκονταν στην ακτή και τραβούσαν τα δίχτυα από τη θάλασσα.
Η Χριστίνα έβλεπε κάποιους που μου έκαναν νόημα να σταματήσω να τους φωτογραφίζω, αλλά εγώ κοιτούσα τη φωτογραφική μηχανή, οπότε δεν τους είδα. Ούτως ή άλλως, ήμουν πολύ μακριά για να τους μιλήσω. Είδα όμως κάποιον που ξαφνικά άφησε τα δίχτυα, πήρε μια καρύδα απ’ την αμμουδιά και άρχισε να τρέχει κατά πάνω μου! Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβαινε και πάγωσα μια στιγμή. Οταν κατάλαβα όμως πως τρέχει μανιασμένος για να με λιθοβολήσει, έβαλα αμέσως μπρος τη μοτοσικλέτα, τη γύρισα με τις μπάντες και εξαφανίστηκα λες κι είχα ληστέψει τράπεζα! Ευτυχώς, δεν με χτύπησε καμιά καρύδα».
Απογοητευμένοι από τη συμπεριφορά των ντόπιων, που προσπάθησαν να τους κλέψουν ακόμη και τα κινητά τηλέφωνα, αλλά με διάθεση για εξερεύνηση, το ζευγάρι κατευθύνθηκε στο χωριό Kumasi, όπου διοργανώνεται το μεγαλύτερο παζάρι της Δυτικής Αφρικής, με πλανόδιους πωλητές οι οποίοι πουλούν ακόμη και ψητές νυχτερίδες. Οταν όμως έπεσε το σκοτάδι, τους περίμενε μία ακόμη δυσάρεστη έκπληξη. «Μπήκαμε στο αντίσκηνο και ήμασταν έτοιμοι να κοιμηθούμε.
Ξαφνικά είδαμε καμιά δεκαριά άντρες να μας σημαδεύουν με αυτόματα όπλα, οι οποίοι φώναζαν αγριεμένοι: “Βγείτε έξω και αφήστε τα όπλα σας”! Βγήκαμε απ’ το αντίσκηνο και είδαμε πως μας είχαν περικυκλώσει ένα τσούρμο αστυνομικοί, οι οποίοι όταν κατάλαβαν πως είμαστε ένα ζευγάρι λευκών “τουριστών”, έμειναν έκπληκτοι. Οι χωρικοί τούς είχαν πει πως είδαν κάποιους εγκληματίες».
ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΞΙΩΤΗΣ