Κολλητός του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και απαξιωτικός προς τις γυναίκες αρχηγούς άλλων κρατών φέρεται ότι είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, σύμφωνα με δημοσίευμα του CNN, που αποκαλύπτει το περιεχόμενο των προσωπικών τηλεφωνημάτων του με ομολόγους του.
Σύμφωνα με τον θρυλικό ρεπόρτερ του Watergate Καρλ Μπερνστάιν, ο Αμερικανός πρόεδρος ήταν συχνά απροετοίμαστος στις συζητήσεις του με άλλους ηγέτες κρατών και δεν δίσταζε να μιλήσει υποτιμητικά σε κάποιους εξ αυτών, κάνοντας υψηλόβαθμους αξιωματούχους του Λευκού Οίκου να τον θεωρήσουν «κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια της χώρας».
Τον μεγαλύτερο αριθμό τηλεφωνικών συνδιαλέξεων τον είχε μακράν με τον Ερντογάν, ο οποίος τηλεφωνούσε τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα στον Λευκό Οίκο και κατ’ εντολήν του Τραμπ το προσωπικό περνούσε τη γραμμή απευθείας στο γραφείο του. Στις συνομιλίες του με τον Τούρκο ομόλογό του, αλλά και με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, απολάμβανε να «θάβει» τους προκατόχους του Μπους και Ομπάμα, ενώ σε εκείνες με τον Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν της Σαουδικής Αραβίας και τον Κιμ Γιονγκ Ουν της Βόρειας Κορέας συνήθιζε να καυχιέται για τον πλούτο και τα επιτεύγματά του ως προέδρου.
Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με τις ανώνυμες πηγές που επικαλείται ο Μπερνστάιν, ο Τραμπ συνήθιζε να κάνει μπούλινγκ και να υποβαθμίζει τους ηγέτες των βασικών συμμάχων των ΗΠΑ, λέγοντας στην τέως πρωθυπουργό της Βρετανίας Τερέζα Μέι ότι είναι αδύναμη και δεν έχει θάρρος και στη Γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ ότι είναι «χαζή».
Στον κόσμο του
Οι ίδιες πηγές αναφέρουν ότι οι σύμβουλοι του Τραμπ σε θέματα εθνικής ασφάλειας Χ.Ρ. ΜακΜάστερ και Τζον Μπόλτον, ο υπουργός Αμυνας Τζέιμς Ματίς, ο υπουργός Εσωτερικών Ρεξ Τίλερσον και ο προσωπάρχης του Λευκού Οίκου Τζον Κέλι έφτασαν να χαρακτηρίσουν «παραληρηματικό» τον Αμερικανό πρόεδρο στις επικοινωνίες του με ξένους ηγέτες.
Οι επιδόσεις του, μάλιστα, στις τηλεφωνικές συνομιλίες δεν βελτιώθηκαν με την πάροδο του χρόνου, καθώς συνεχίζει να πιστεύει ότι μπορεί είτε να γοητεύσει είτε να κάνει μπούλινγκ σε οποιονδήποτε ξένο ηγέτη θελήσει προκειμένου να πετύχει στόχους που ικανοποιούν περισσότερο την προσωπική του ατζέντα, παρά το εθνικό συμφέρον.
