Οκτώ ολόκληρα χρόνια συμπληρώθηκαν από τη μέρα που ο διεστραμμένος νους του νεαρού Πακιστανού Αχμέτ Βακά έκλεψε τον ανθό της νιότης της 15χρονης τότε Μυρτώς Παπαδομιχελάκη, προχωρώντας σε χυδαίες πράξεις, που συγκλόνισαν το πανελλήνιο.
Ήταν 22 Ιουλίου του 2012 όταν η Μυρτώ βρέθηκε ημίγυμνη, χτυπημένη και σε κώμα σε παραλία της Πάρου, όπου βρισκόταν με την οικογένειά της για διακοπές. Τη μοιραία εκείνη ημέρα η κοπέλα αποφάσισε να πάει μια βόλτα μόνη της στην παραλία και λίγη ώρα αργότερα η μητέρα της την εντόπισε άγρια χτυπημένη και κακοποιημένη. Ο 24χρονος Πακιστανός, γνωστός πλέον ως «δράκος της Πάρου», αρχικά προσπάθησε να της κλέψει το κινητό τηλέφωνο, όμως, όπως ισχυρίστηκε στο δικαστήριο, δεν αρκέστηκε σε αυτό και τη βίασε. Στη συνέχεια χτύπησε βάναυσα την κοπέλα με πέτρα βάρους πέντε κιλών και την πέταξε στα βράχια για να τη σκοτώσει, προκαλώντας της τραυματισμούς που απείλησαν την ίδια της τη ζωή.
Ωστόσο, ο γολγοθάς της οικογένειας σχεδόν μία δεκαετία αργότερα συνεχίζει να μοιάζει ανυπέρβλητος, «ενισχυμένος» από την παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος των κρατικών δομών και του συνόλου της Πολιτείας. Έτσι, το ξέσπασμα της άτυχης μάνας μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook προχθές φαντάζει ως κραυγή απόγνωσης απέναντι σε όλα εκείνα που της στέρησαν το δικαίωμα στην καθημερινότητα.
«Η χαρά της ζωής σταμάτησε για σένα και έμεινε ο πόνος, η πίκρα, η τυραννία, ο αγώνας για καλυτέρευση και η ελπίδα. Ζεις γιατί ο Θεός το θέλει και σε βοηθά. Όχι το κράτος, αυτό σε ξέχασε, σε άφησε στην άκρη να ξεχαστείς, ανεύθυνα χωρίς ντροπή να πολεμάς μόνη σου, λες και δεν έφταιξε αυτό για ό,τι συνέβη. Δυστυχώς γεννήθηκες Ελληνίδα» σημειώνει, μεταξύ άλλων, η Μαρία Κοτρώτσου.
Έπειτα, αναφερόμενη στο ανθρωπόμορφο τέρας που κατέστρεψε τη ζωή του παιδιού της, αλλά και τη δική της, γράφει: «Αυτός ζει μια χαρά και τον πληρώνουμε όλοι εμείς, και εγώ μαζί, και εσύ, μωρό μου, εξακολουθείς να τυραννιέσαι. Έτσι είναι σε αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα, οι αθώοι πληρώνουν, τα θύματα, όχι οι θύτες. Οι θύτες αποφυλακίζονται, γιατί τα ισόβια δεν είναι ισόβια, το κράτος κάνει τον τυφλό και κουφό, που δεν θυμάται τίποτε, και οι αθώοι πονούν, αγωνίζονται, υποφέρουν, ματώνουν για το αυτονόητο, που ούτε αυτό δεν τους αναγνωρίζουν».
Για το τέλος άφησε τις οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τονίζοντας πως αυτές δεν δημιουργήθηκαν για ανθρώπους σαν την κόρη της, αλλά για να υποστηρίξουν τους εγκληματίες αυτού του τόπου. «Ελλάδα, η χώρα που τρώει τα παιδιά της. Δεν το λέω εγώ, το έχουν πει άλλοι πολύ πριν και είναι αλήθεια» κατέληξε η τραγική μητέρα.