Οταν ξαφνικά έμειναν χωρίς εργασία και δεν υπήρχε πόρτα ανοιχτή, πήραν την απόφαση να ασχοληθούν με αυτό που τους ευχαριστούσε πάντα
Την ώρα που η πλειονότητα των άνεργων Ελλήνων θα έκανε σχεδόν τα πάντα προκειμένου να έχει δουλειά, εκείνοι κατόρθωσαν να σταθούν μόνοι τους στα πόδια τους και να κάνουν επάγγελμα το… χόμπι τους. Τρεις νέοι άντρες από διαφορετικές και απομακρυσμένες περιοχές της χώρας μιλούν στην «Espresso» για τη γενναία απόφαση που πήραν να στήσουν ή να επεκτείνουν μέσα στην κρίση τη δική τους επιχείρηση και με την αγάπη τους γι΄ αυτό που κάνουν να νικήσουν την ανεργία.
Ο χημικός που κατασκευάζει στον Βόλο χειροποίητα καλάμια ψαρέματος
Για τους περισσότερους ανθρώπους ένα άσχημο βιωματικό γεγονός, όπως η απόλυση, συνοδεύεται από απογοήτευση, μερικές φορές και από αισθήματα ηττοπάθειας. Το ίδιο δεν ισχύει στην περίπτωση του Στέφανου Κόρκου από τη Νέα Ιωνία Βόλου, ο οποίος παρά το αρχικό σοκ που ένιωσε τον περασμένο Ιανουάριο, όταν απολύθηκε από το εργοστάσιο στο οποίο εργαζόταν, κατάφερε να ξεπεράσει τα όποια προβλήματα και να αφοσιωθεί σε κάτι που του έδινε πραγματική χαρά.
Αυτό που έκανε ο κ. Κόρκος, ο οποίος μάλιστα έγινε πρόσφατα πατέρας, ήταν να μετατρέψει την αγάπη του για το ψάρεμα και, κυρίως, τις γνώσεις του γύρω από την κατασκευή και τη διακόσμηση αλιευτικών καλαμιών σε επάγγελμα με κανονικές απολαβές. Τέσσερις μήνες μετά, το «στοίχημα» για τον Βολιώτη κατασκευαστή δείχνει να έχει κερδηθεί, αφού έχει κατορθώσει να δημιουργήσει τη δική του επιχείρηση, την Donax (www.donax.gr), ενώ ολοένα και περισσότεροι λάτρεις του ψαρέματος απευθύνονται σε εκείνον προκειμένου να τους φτιάξει το δικό τους καλάμι, όπως ακριβώς το είχαν κατά νου.
«Εχω σπουδάσει χημικός στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Οταν έκλεισαν τα τρία από τα πέντε τμήματα του εργοστασίου στο οποίο εργαζόμουν κι έμεινα χωρίς δουλειά, αποφάσισα να ασχοληθώ με την κατασκευή αλιευτικών καλαμιών. Ηταν κάτι που έκανα και πιο πριν, είχα μάλιστα και μια νόμιμη εταιρία στο όνομά μου, αλλά πλέον ασχολούμαι αποκλειστικά με αυτόν τον τομέα» λέει στην «Espresso» ο κ. Κόρκος, προσθέτοντας ότι η μάθηση αυτής της τέχνης δεν έγινε σε κάποια σχολή, αλλά διαβάζοντας σχετικά άρθρα στο ίντερνετ και παρακολουθώντας βίντεο στο YouTube από «μετρ» του είδους στην Αμερική.
«Οταν ξεκίνησα, στην Ελλάδα δεν υπήρχαν καν σκέψεις για κάτι τέτοιο. Επειδή ακριβώς δεν ήταν διαδεδομένο και πίστευα ότι χωρούσε στην ελληνική αγορά, αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό το αντικείμενο» συμπληρώνει αμέσως μετά, τονίζοντας πάντως ότι μέχρι στιγμής το ενδιαφέρον του κόσμου είναι μεγαλύτερο για τις μεταποιήσεις καλαμιών και υπάρχουν και κάποιοι λάτρεις του ψαρέματος που ψάχνουν το καλύτερο, μη διστάζοντας να ξοδέψουν κάτι παραπάνω ώστε να το αποκτήσουν. Τα καλάμια του κ. Κόρκου είναι εξ ολοκλήρου χειροποίητα, η κατασκευή τους μπορεί να διαρκέσει έως και έναν μήνα, ενώ η τιμή τους ξεκινά από τα 150 ευρώ και αυξάνεται ανάλογα με τις εκάστοτε απαιτήσεις.
Εγινε «βολταδόρος» σκύλων και παράλληλα περιζήτητος στα βόρεια προάστια
Στην κατηγορία των Ελλήνων που έκαναν το χόμπι τους επάγγελμα και ζουν αποκλειστικά από αυτό είναι και ο 30χρονος Νίκος Μουτσούλας. Συγκεκριμένα, ο νεαρός «γητευτής» σκύλων έκανε δουλειά την αγάπη του για τα κατοικίδια, φτάνοντας σήμερα να έχει δέκα σκυλάκια, τα οποία βγάζει καθημερινά βόλτα.
«Από την εφηβεία μού άρεσε να βγάζω βόλτα τους σκύλους συγγενών και φίλων. Κάποια στιγμή, στη γειτονιά όπου μένω παρατήρησα ότι πολλοί οικιακοί βοηθοί κυκλοφορούσαν με τα σκυλιά των αφεντικών τους κι έτσι το 2007 αποφάσισα να αρχίσω επαγγελματικά το dog walking. Οι περιοχές όπου δουλεύω κυρίως είναι η Πολιτεία, η Νέα Ερυθραία και λιγότερο η Κηφισιά» λέει στην «Espresso» ο 30χρονος, ο οποίος έχει τελειώσει ξενοδοχειακά, αλλά προς το παρόν δεν σκέφτεται να ακολουθήσει το αντικείμενο των σπουδών του. «Αυτή τη στιγμή με έχει κερδίσει η ενασχόλησή μου με τα ζώα, τα οποία υπεραγαπώ και δεν σκέφτομαι να κάνω τίποτε άλλο. Υπάρχουν βέβαια κάποιες δυσκολίες. Για παράδειγμα, πρέπει να προσέχεις να μη γίνονται τσακωμοί με άλλα σκυλιά στον δρόμο ή να έχεις συνεχώς στον νου σου το σκυλάκι που είναι δίπλα σου να μη φάει τίποτα και δηλητηριαστεί. Γι΄ αυτό έχω πάντα μαζί μου το κουτί πρώτων βοηθειών και το τηλέφωνο του κτηνιάτρου κάθε σκύλου. Τέλος, σύμφωνα με τον νόμο 4235/2014 για τα κατοικίδια, ο συνοδός σκύλων πρέπει να μαζεύει τις ακαθαρσίες και να μην αφήνει λυτό τον σκύλο στα χωράφια ή σε οικόπεδα άλλου ιδιοκτήτη». Οπως τονίζει αμέσως μετά, οι απολαβές από αυτή τη δουλειά είναι επίσης ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο δεν αποφασίζει να κάνει στροφή στα τουριστικά: «Η βόλτα διαρκεί μισή με μιάμιση ώρα και η αμοιβή για τις υπηρεσίες που προσφέρω κυμαίνεται από 5 μέχρι 7,5 ευρώ».
Οπως καταλήγει ο 30χρονος Νίκος Μουτσούλας, ο οποίος μετέτρεψε την αγάπη του για τα σκυλιά σε φουλ τάιμ απασχόληση, όποιος θέλει να τον βρει αλλά και οι επαγγελματίες του χώρου που θέλουν να διαφημιστούν μπορούν να ανατρέξουν στην ιστοσελίδα του www.dogservices.gr.
Ο επιπλοποιός που έφτιαχνε ρακέτες από μικρό παιδάκι
Ο 45χρονος Βαγγέλης Θεοδωρίδης από την Καβάλα φτιάχνει όλη τη ζωή του ξυλορακέτες, όμως τα τελευταία οκτώ χρόνια πήρε την απόφαση να αφήσει στην άκρη τη βασική δουλειά του επιπλοποιού και να αφοσιωθεί αποκλειστικά στο πάθος του. Η έμπνευση που είχε αποδείχθηκε σωστή, καθώς πλέον έχει αποκτήσει σταθερό πελατολόγιο, ενώ μπορεί να καυχιέται ότι μέσα στην κρίση κάνει αυτό που αγαπά, με ικανοποιητικά μάλιστα έσοδα.
«Από το 1986 φτιάχνω ξυλορακέτες, ωστόσο το 2006 πήρα την απόφαση να ασχοληθώ αποκλειστικά με αυτό. Τα τελευταία χρόνια έχω εξελίξει πολύ τις ρακέτες που φτιάχνω, έχω προσθέσει αεραγωγούς για βελτίωση της αεροδυναμικής, ανατομικό χερούλι λαβής και συνεχώς δοκιμάζω καινούργια πράγματα» σημειώνει ο 45χρονος πρωταθλητής Ελλάδας, ο οποίος εντυπωσιάζει με τα «καρφιά» και την αντοχή του μέσα στα γήπεδα. Οπως λέει αμέσως μετά, αν και όλα αυτά τα χρόνια έχει κατασκευάσει περίπου 4.000-5.000 ρακέτες, ο ίδιος δεν έχει κάποιο γούρι για τους αγώνες: «Δεν έχω μια συγκεκριμένη ρακέτα για να μου φέρνει γούρι. Κάθε χρόνο κάνω καινούργια για τον εαυτό μου, την οποία και δοκιμάζω. Πάντα σχεδιάζω κάτι για μετά» λέει.
Οπως είναι φυσικό, ο κ. Θεοδωρίδης περνά πολλές ώρες στην παραλία, ενώ και τους χειμερινούς μήνες, τουλάχιστον δύο με τρεις φορές την εβδομάδα κάνει την καθιερωμένη βόλτα στη θάλασσα για ρακέτες και μπάνιο. Οταν βλέπει παρέες να παίζουν ρακέτες, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους, δεν διστάζει να τους πλησιάσει και να τους… επαναφέρει στην τάξη! «Οσοι έχουμε μια σχετική γνώση με το άθλημα πηγαίνουμε σε οργανωμένες παραλίες, σε γήπεδα με δίχτυα. Οι υπόλοιποι που πηγαίνουν μόνο για μπάνιο, παίρνουν απλώς δύο ρακέτες και παίζουν. Οταν τους βρίσκουμε, τους μιλάμε και τους λέμε ότι δεν πρέπει να ενοχλούν». Οι χειροποίητες ξυλορακέτες του κ. Θεοδωρίδη ξεκινούν από τα 50 ευρώ οι πιο απλές και φτάνουν τα 200 ευρώ.
Μαρία Μεϊμάρη