Με ένα συγκλονιστικό κείμενο σχολίασε ο Ψυχίατρος – Ψυχοθεραπευτής, Δημήτρης Παπαδημητριάδης τις δηλώσεις του Πάτερ Αντώνιου και της πρεσβυτέρας του στο δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ σχετικά με τις καταγγελίες κατά της «Κιβωτού του κόσμου». «Παρακολούθησα με προσοχή τη συνέντευξη στο δελτίο της ΕΡΤ.
Δε θα σχολιάσω τι συναίσθημα αποκόμισα, ούτε την …περίεργη λειτουργία υποβολέα της πρεσβυτέρας και Προέδρου του ΔΣ. Αλλά θα σταθώ σε μια αποστροφή του λόγου της.
Για να υπερασπιστεί το έργο τους (ή πιο σωστά τα έργα και τις ημέρες όπως διαφαίνεται), δήλωσε ανερυθρίαστη «δεν φαντάζεστε πόσους ελέγχους έχουμε ΥΠΟΣΤΕΙ». Σε αυτό το ρήμα βρίσκεται όλη η ουσία: ότι οι έλεγχοι είναι δυσάρεστοι …ανεπιθύμητοι.
Όταν κλείνει η πόρτα πίσω από τέτοια … “μαγαζιά”, που δεν διαχειρίζεται το κράτος, δεν έχουμε ιδέα τι γίνεται στο εσωτερικό τους. Ποιος θα καταγγείλει; Οι εργαζόμενοι βασικού μισθού κατά το πλείστον ανειδίκευτοι που ίσως δυσκολεύονταν να βρουν δουλειές; Ο αποθηκάριος των 150€ όπως πληροφορούμαστε; Τα καημένα τα παιδάκια που όλη η ζωή τους είναι από το κακό στο χειρότερο;
Επέμειναν δε ξανά στο επιχείρημα για τα «άτακτα» παραβατικά παιδιά που εκδικούνται το ζευγάρι – υποθέτω γνωρίζοντας ότι δεν μπορούν να αποσιωπούν πλέον την τιμωρητική διαπαιδαγώγηση που εφάρμοζαν -. Και ποιος σας είπε Πρόεδρε παπαδιά ότι το να μεγαλώνεις παιδιά είναι ποτέ εύκολη υπόθεση; Εν προκειμένω η αντίδραση της κοινής γνώμης αφορά στη δράση σας με αυτό τον ρόλο – που εσείς οι ίδιοι επιλέξατε και χιλιοδιαφημίσατε με πολλές χορηγίες και επιχειρηματική ανάπτυξη παραρτημάτων ανά την επικράτεια -.
Η διαφορά είναι ότι οι ψυχικά υγιείς γονείς που αγαπούν έχουν ατελείωτη υπομονή και κυρίως δεν μισούν τα παιδιά – ό,τι και να κάνουν, ό,τι και να λένε -. Αν ένας γονέας κλειδώνει χωρίς νερό και φαγητό το παιδί του σε σκοτεινές αποθήκες ή το χτυπάει συστηματικά, η πρόνοια θα του πάρει το παιδί. Το δυστύχημα είναι ότι θα το φέρει σε εσάς για να συνεχίσετε, όπως σας καταγγέλουν, με ακόμη χειρότερο τρόπο.
Σπάνια κάνω τέτοιο δημόσιο σχολιασμό στη σελίδα μου. Απολογούμαι όμως, δανειζόμενος μία φράση του π. Αντώνιου, αλλά χρησιμοποιώντας την ελπίζω πιο δόκιμα: είμαι θυμωμένος και αγανακτισμένος».
