Ο Γιάννης Κάβουρας είναι ένα παιδί με σύνδρομο Asperger. Η διάγνωσή του άργησε πολύ να γίνει, συγκεκριμένα έγινε στην ηλικία των 12 ετών. Από τα 11 χρόνια του, οπότε κατοικεί εξ ολοκλήρου με τον πατέρα του Γιώργο Κάβουρα, έχοντας στυλοβάτη και για τους δύο άνδρες τη γιαγιά του, ο μικρός Γιάννης έχει καταφέρει να οδηγεί κάθε είδους όχημα βαρέως τύπου!
Ο πατέρας του, ο Γιώργος Κάβουρας, μίλησε στην «Espresso» γεμάτος περηφάνια για το παιδί του και για όλα όσα έχει καταφέρει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, όμως το σημαντικότερο απ’ όλα, όπως ο ίδιος δηλώνει, δίχως καμία αμφιβολία είναι το «χαμόγελο ευτυχίας» του παιδιού του.
Κύριε Κάβουρα, είναι πραγματικά εντυπωσιακό ένα παιδί με σύνδρομο Asperger, όπως είναι ο γιος σας, να έχει πρωτίστως κατακτήσει τη δική σας εμπιστοσύνη για να οδηγεί μόνος του τόσο βαριά οχήματα, όπως νταλίκες και γερανούς, να χειρίζεται άψογα κλαρκ και δεν μπορώ να φανταστώ πόσα ακόμα…
Η αλήθεια είναι πως ούτε κι εγώ πίστευα στην τόσο μικρή χρονικά εξέλιξή του, όμως τελικά έγινε και μάλιστα όσο περνάει ο καιρός προχωράει με σταθερότητα και διάρκεια. Ο κόσμος ίσως δεν μπορεί να καταλάβει τη δύναμη που νιώθει κάποιος όταν μπορεί και κυβερνάει ένα φορτηγό, πόσο μάλλον να είσαι παιδί. Αν προσθέσουμε και το σύνδρομο Asperger, τότε το πράγμα δυσκολεύει ακόμα περισσότερο. Κι όμως, ο Γιάννης είναι ένα παιδί που μπορείς να του έχεις εμπιστοσύνη όταν βρίσκεται μόνος του πάνω σε κάθε είδους μηχανοκίνητο όχημα και αυτό από μόνο του είναι ένα μεγάλο θαύμα!
Θέλετε να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή; Γιατί άργησε τόσο ο Γιάννης να διαγνωστεί;
Τα ζευγάρια δεν συμφωνούν πάντα, με την πρώην σύζυγο είχαμε αρκετές διαφωνίες, γι’ αυτό και καταλήξαμε από την ηλικία των 18 μηνών του παιδιού να είμαστε χώρια. Μία από τις εντονότερες διαφωνίες μας ήταν η «διαφορετικότητα» του παιδιού. Τελικά έστω και ύστερα από έντεκα ολόκληρα χρόνια ξεκίνησε όλες τις θεραπείες που χρειαζόταν, γιατί νίκησε η λογική, από τότε δηλαδή που ζει ολοκληρωτικά με εμένα και τη μητέρα μου. Δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να καλύψω όλα τα κενά που έχει δημιουργήσει η έλλειψη πρώιμης παρέμβασης, όμως το παιδί μου σήμερα είναι άκρως λειτουργικό και κάθε μέρα που περνάει προοδεύει και περισσότερο. Αυτό είναι που έχει αξία για εμένα.
Πότε διακρίνατε την αγάπη του Γιαννάκη για τα μεγάλα οχήματα;
Η δουλειά μου είναι μηχανικός αυτοκινήτων βαρέως τύπου όλων των ειδών, από φορτηγά και μπετονιέρες έως φορτηγά ψυγεία. Κάποιες φορές, όταν έπαιρνα το παιδί για Σαββατοκύριακο, όπως όριζε ο νόμος, μου εξέφραζε την επιθυμία να επισκεφθεί το μαγαζί – και πώς να χαλάσεις το χατίρι στον μοναχογιό σου; Προτιμούσε να βρεθεί στον χώρο του συνεργείου, παρά να τον πάω να παίξει σε κάποιο λούνα παρκ ή οπουδήποτε αλλού.
Διαπίστωσα δε πως εκεί, μέσα στη μουτζούρα, μέσα στα σίδερα και σε χώρο που δεν είχε άλλα παιδιά για να παίξει, ο Γιάννης γινόταν πιο ενεργητικός, πιο ομιλητικός και χαρούμενος, άλλαζε όλη η διάθεσή του, αλλά και ο τρόπος που εκφραζόταν, τα μάτια του γίνονταν από σκυθρωπά φωτεινά. Το παιδί μου είχε ανάγκη να εξερευνήσει προφανώς αυτό που το DNA του τού έδειχνε.
Οι πελάτες σας πώς το αντιμετώπιζαν, δεν τους σόκαρε η θέα ενός μικρού παιδιού ανάμεσα σε τεράστια οχήματα;
Μα η σχέση του με τους φίλους – πελάτες μου ήταν αυτό που έκανε τον Γιάννη αν αγαπούσε το συνεργείο μία φορά, να το αγαπάει πλέον δέκα. Αλλάζοντας περιβάλλον και παίρνοντας και θεραπευτική βοήθεια από ειδικούς επιστήμονες, σε μόλις τέσσερα χρόνια ο Γιαννάκης μου έγινε ένα παιδί εντελώς διαφορετικό, το συνεργείο έγινε η καλύτερη παιδική χαρά του, σκαρφάλωνε και ξεσκαρφάλωνε επάνω στα φορτηγά, λες και ήταν στις κούνιες, όταν έπιανε δε το βολάν, όπως οι οδηγοί, πετούσε από ευτυχία! Εκεί μέσα στο συνεργείο έκανε τους πρώτους φίλους του, γιατί όλοι οι φίλοι, όπως προείπα, είχαν εκπλαγεί με το πόσο αγαπάει τα φορτηγά όλων των ειδών – και κάπως έτσι έγινε η «μασκότ» του συνεργείου. Δεν υπήρχε πελάτης για πελάτης που να μη μιλήσει με τον Γιάννη και να μην του δώσει την πρωτοβουλία για το φτιάξιμο του φορτηγού του.
Πώς άρχισε όμως να οδηγεί ο ίδιος; Θεωρώ πως είναι εξαιρετικά μεγάλο ρίσκο για οποιοδήποτε παιδί, πόσο μάλλον για τον Γιαννάκη…
Θα σας περιγράψω με συγκίνηση πώς ακριβώς ξεκίνησε η πορεία του μικρού μου με την οδήγηση. Ενα απόγευμα του λέω: «Σήμερα έρχεται να παραλάβει αυτό το φορτηγό ένας φίλος που είναι δάσκαλος σχολής αυτοκινήτων, τι λες να σου κάνει κανένα μάθημα, να μάθεις να οδηγείς φορτηγό, που τόσο το αγαπάς;» Ο μικρός δεν πίστευε στ’ αυτιά του, προς στιγμήν μπερδεύτηκε, «τι, να οδηγήσω εγώ, εγώωω το φορτηγό;». Και του απαντώ δίχως να σκεφτώ καθόλου τη «διαφορετικότητά» του, «ναι, εσύ, είμαι σίγουρος πως με τον κατάλληλο δάσκαλο θα τα καταφέρεις, εσύ δεν είσαι σίγουρος πως μπορείς;». Τότε ο Γιάννης, συγκλονισμένος, με αγκαλιάζει και μου λέει: «Με εσένα για πατέρα εγώ θα τα μπορέσω όλα, και φορτηγά και τανκς θα οδηγήσω, σ’ το υπόσχομαι». Μη με ρωτήσετε πώς ένιωσα, ένα μόνο μπορώ να σας πω για να το μεταφέρετε σε όλους τους γονείς παιδιών με αναπηρία: Το μεγαλύτερο γιατρικό για τα παιδιά μας είναι πρώτα απ’ όλα να τα αποδεχθούμε εμείς οι ίδιοι και να μπούμε για λίγο στην ψυχή τους, μετά το θαύμα γίνεται εύκολα.
Πόσων ετών ξεκίνησε εκείνο το πρώτο του μάθημα;
Στα δώδεκα και κάτι, τον έβλεπα πως δεν κρατιότανε άλλο να μη δοκιμάσει να βάλει μπρος κάποιο φορτηγό και είπα από το να τον δω καμία ώρα να το κάνει από μόνος του δίχως σωστή και ασφαλή καθοδήγηση, καλύτερα να τον βοηθήσω, γιατί τον ένιωθα κι εγώ στην ηλικία του την ίδια επιθυμία είχα, αλλιώς πως θα έκανα αυτό το επάγγελμα; Ετσι ξεκινήσαμε μαζί με τον δάσκαλο τα μαθήματα οδήγησης από εκείνο το απόγευμα με το πρώτο του «θεωρητικό» μάθημα και έκτοτε δεν τα έχουμε σταματήσει. Επρεπε να βλέπατε το καμάρι και την περηφάνια του, όταν πρώτη φορά βρέθηκε μέσα στο κουβούκλιο, καθισμένος εκείνος πια στη θέση του οδηγού! Και τελικά κατάλαβα πως είχα πάρει τη σωστή απόφαση, γιατί ήταν κάτι που το παιδί μου το περίμενε καιρό.
Πώς έκλεισε η «εκπαιδευτική ψαλίδα» που ήταν ανοιχτή για τα πρώτα έντεκα χρόνια του Γιάννη;
Με βαρύ ειδικό εκπαιδευτικό καθημερινό πρόγραμμα, ο Γιάννης, αν και έχει μητέρα που θα μπορούσαμε να πούμε πως ανήκει στον κλάδο της «ειδικής εκπαίδευσης», δυστυχώς δεν είχε εκπαιδευτεί σωστά μέχρι τα έντεκά του, γι’ αυτό παιδεύτηκε με απότομη προσαρμογή πάνω στις ανάγκες του. Ομως η μεγάλη αγάπη του για τα φορτηγά, που έβρισκε εκτόνωση με τη δική μου συμπαράσταση, γιατί δεν σκέφτηκα ποτέ πως το παιδί θα λερωθεί, σκεφτόμουν πως έτσι λερωνόμουν κι εγώ στην ηλικία του και δεν έπαθα τίποτα, ούτε σκεφτόμουν τι θα πει ο κόσμος, γιατί με ενδιέφερε να έχω ένα παιδί ευτυχισμένο και χαρούμενο. Σήμερα, στα δεκαπέντε του, ο Γιάννης ξέρει να οδηγεί κανονικά πλέον, όχι μόνο μικρό αυτοκίνητο, αλλά φορτηγό και γερανό και με ρυμούλκα και τράκτορα και κλαρκ. Κάθε πρωί είναι μαθητής σε ΕΝΕΕΓΥΛ και κάθε απόγευμα πηγαίνει ή σε δραστηριότητες που τον ξεκουράζουν, όπως η μουσική, γιατί παίζει βιολί, και η ζωγραφική, γιατί του αρέσει να ζωγραφίζει -τι άλλο;- φορτηγά όλων των ειδών!
Τα μαθήματα οδήγησης ασφαλώς και συνεχίζονται σε εβδομαδιαία βάση, γιατί αυτό που έχει καταφέρει ο Γιάννης με τη στήριξη του πατέρα του δύσκολα το καταφέρνει ακόμα και παιδί τυπικής ανάπτυξης αυτής της ηλικίας. Ομως δεν παραλείπει σε καθημερινή βάση να δίνει το «παρών» στο συνεργείο, γιατί μαθαίνει και την τέχνη του μηχανικού φορτηγών αυτοκινήτων. Οσο και να φαίνεται δύσκολο, ο Γιάννης έχει τεράστιο ταλέντο που καθημερινά το εξελίσσει, γιατί έχει και το μεράκι που χρειάζεται, αλλά το σημαντικότερο είναι πως υπάρχει πάντα στυλοβάτης και δάσκαλος ο αγαπημένος του πατέρας, ο οποίος ουδέποτε απαξίωσε τις επιθυμίες του παιδιού του, αντιθέτως τις στήριξε με επιμονή και θαυμασμό. Ο Γιώργος Κάβουρας έχει αποφασίσει να αφιερώσει τη ζωή του στον μοναχογιό του, γιατί, όπως δήλωσε στην «Espresso»: Αυτό το παιδί είναι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί. O γιος μου δεν πρόκειται να ταλαιπωρηθεί ξανά από κανέναν χωρισμό, θέλω να είναι σίγουρος πως θα είμαι όσο υπάρχω δίπλα του, με την καρδιά μου που είναι ένα με τη δική του».
