Στο λεπροκομείο της Σριναγκάρ ο χρόνος και οι συνθήκες έχουν σταματήσει στον 19ο αιώνα.
Στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα η Ινδία έχει τη δική της Σπιναλόγκα, στη Σριναγκάρ του Κασμίρ. Δεν είναι νησί, ωστόσο στο λεπροκομείο της περιοχής ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει στον 19ο αιώνα, όπως άλλωστε και η ιατροφαρμακευτική φροντίδα των ασθενών. Η ζωή όσων νοσηλεύονται στη Σριναγκάρ δεν είναι δύσκολη μόνον εξαιτίας της αρρώστιας τους, αλλά και εξαιτίας των συνθηκών που επικρατούν στο λεπροκομείο.
Το νοσοκομείο χτίστηκε από Βρετανούς γύρω στο 1891, ωστόσο τα τελευταία χρόνια τόσο οι εγκαταστάσεις όσο και η παρεχόμενη φροντίδα φθίνουν. Οι ασθενείς είναι έτσι αντιμέτωποι με ελλιπές φαγητό, ερειπωμένες υποδομές και έλλειψη ρουχισμού. Η κρατική επιχορήγηση δεν υπερβαίνει τα 5,68 ευρώ μηνιαίως, γεγονός που σημαίνει ότι ξεμένουν από βασικά είδη πρώτης ανάγκης πολύ προτού τελειώσει ο μήνας, τη στιγμή που το κόστος των φαρμάκων είναι δυσβάσταχτο. Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση του Κασμίρ προσφέρει δωρεάν μερίδες τροφίμων, όπως ρύζι, λάδι και γάλα στους λεπρούς, οι ποσότητες αυτές έχουν παραμείνει σταθερές τα τελευταία πέντε χρόνια, αν και ο αριθμός των ασθενών έχει αυξηθεί σημαντικά. Οι ασθενείς υποστηρίζουν έτσι ότι στερούνται σημαντικά αγαθά και καταγγέλλουν ότι οι συνθήκες διαβίωσής τους είναι άθλιες.
Οι δεκατέσσερις κοιτώνες που κατασκευάστηκαν πριν από περίπου έναν αιώνα σήμερα είναι υπό κατάρρευση. Στα περισσότερα κτίρια οι σοβάδες έχουν πέσει εντελώς, οι στέγες στάζουν και τα ξύλινα φθαρμένα κουφώματα δεν προσφέρουν την παραμικρή μόνωση. Καθένα εξ αυτών είναι χωρισμένο σε τρία έως πέντε δωμάτια, τα οποία με τη σειρά τους στεγάζουν από μία οικογένεια πέντε έως επτά μελών. Τα εξήντα τέσσερα δωμάτια για αριθμό ασθενών που ξεπερνά τους εκατό όμως είναι ελάχιστα, με αποτέλεσμα οι συνθήκες υγιεινής να μην είναι κατάλληλες. Για τον λόγο αυτό έχει ξεκινήσει προσπάθεια ανέγερσης 150 νέων κοιτώνων, το πρότζεκτ όμως παρουσιάζει σημαντικές καθυστερήσεις στην υλοποίησή του εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων, με αποτέλεσμα η κατάσταση να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Οι ασθενείς παραμένουν έτσι απαισιόδοξοι και φοβούνται ότι δεν θα αλλάξει τίποτε προς το καλύτερο.
ΠΕΤΡΙΝΑ ΚΑΛΑΜΒΟΚΙΔΗ