Δεκάδες νέοι διεκδίκησαν έναν ρόλο στην παράσταση του Δ. Λιγνάδη «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»
«Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία». Κάπως έτσι απαντούν οι νέοι ηθοποιοί που παλεύουν να πραγματοποιήσουν την επιθυμία τους να ανέβουν στη σκηνή μέσα στο κλίμα αβεβαιότητας και γενικής κρίσης του σήμερα.
ΑΠΟ ΤΗ
ΦΑΝΗ ΠΛΑΤΣΑΤΟΥΡΑ
ΦΩΤΟ: Χρήστος Ζήνας
Ολα συνηγορούν εναντίον τους, όμως εκείνοι με πρωτοφανές πείσμα στήνονται έξω από θέατρα και φτάνουν στις οντισιόν έχοντας ξεκινήσει νωρίς το πρωί από το χωριό τους με το ΚΤΕΛ. Δημιουργούν ουρές διεκδικώντας μια θέση στο όνειρο…
Και είναι αποφασισμένοι να πετύχουν ακόμη και αν οι πιθανότητες είναι εναντίον τους, καθώς οι θέσεις που θα καλυφθούν είναι μόλις δεκαπέντε.
Οι δρόμοι μποτιλιαρισμένοι, οι Ελληνες της κρίσης σε παρατεταγμένη σειρά μπροστά από τα ΑΤΜ της περιοχής τους, παντού η αβεβαιότητα, ο φόβος…
Και κάπου εκεί αυτά τα παιδιά των 18 και 20 ετών με το κινητό στο χέρι να περιμένουν καρτερικά να ακούσουν το όνομά τους για να περάσουν από ακρόαση: θέατρο Πάνθεον, ώρα 1.00 μετά το μεσημέρι.
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Λιγνάδης αναζητεί τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα του… Μεταξύ των υποψηφίων ξεχωρίζει μια γνώριμη φιγούρα.
Η Φωτεινή Αθερίδου, κόρη του δημοφιλούς πρωταγωνιστή Θοδωρή Αθερίδη, που ήδη έχει κλείσει θεατρική συνεργασία με τον πατέρα της για το ερχόμενο φθινόπωρο, αλλά θέλησε να δοκιμάσει την τύχη της και για την άνοιξη του 2016, οπότε αναμένεται να ανέβει η παράσταση του Σαίξπηρ.
Σταύρος Γιάννου, ετών 19
Από τη ζαχαροπλαστική στη σκηνή
Ο Σταύρος μένει μόνιμα στο Ναύπλιο. Ταξίδεψε νωρίς το πρωί με το ΚΤΕΛ για να παρευρεθεί στη νέα οντισιόν του Δημήτρη Λιγνάδη. «Ευτυχώς έχω στο πλευρό μου τη μητέρα μου να με στηρίζει. Ο πατέρας μου είναι μεγαλωμένος στην επαρχία και δεν ήθελε ποτέ ο γιος του να γίνει καλλιτέχνης» εξηγεί στην «Espresso» και θυμάται ότι στην πρώτη ακρόασή του περίμενε στην ουρά συνολικά τέσσερις ώρες. Μόλις στα 19 του χρόνια δηλώνει αποφασισμένος να κυνηγήσει το όνειρό του με οποιαδήποτε θυσία. «Οικονομικά βγαίνω με το ζόρι. Προσπαθώ να εργάζομαι σε μουσικές σκηνές στο Ναύπλιο για το χαρτζιλίκι μου. Εχω σπουδάσει ζαχαροπλαστική και έχω δουλέψει μάλιστα ως ζαχαροπλάστης. Ονειρεύομαι όμως να ζήσω ελεύθερος και η τέχνη είναι ο μόνος δρόμος».
Γιώργος Παυλίδης, ετών 21
Οι γονείς μου ήθελαν να με δουν δικηγόρο
Οταν χτύπησε το τηλέφωνο και του ανακοίνωσαν πως έλαβαν το mail για την ακρόαση που είχε στείλει τις προηγούμενες ημέρες και θέλουν να τον δουν από κοντά ήταν με την παρέα του διακοπές στη Χαλκιδική. Χωρίς δεύτερη σκέψη μάζεψε βαλίτσες και βρέθηκε από νωρίς το πρωί της επομένης στο Πάνθεον προκειμένου να περάσει από οντισιόν για τον ρόλο του Ρωμαίου. «Πιστεύω στο κάρμα ή, αν θες, το σωστό timing. Οπως έλεγε και ο Ελύτης “η επιτυχία θέλει ταλέντο, τόλμη, τύχη”. Γι’ αυτό βρίσκομαι σήμερα εδώ και ας γνωρίζω ήδη ότι ο ανταγωνισμός στον συγκεκριμένο χώρο είναι μεγάλος και δεν υπάρχει απορρόφηση» μας απαντά ο νεαρός φοιτητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου. Λόγω της οικονομικής κατάστασής του ζει με τους γονείς του, οι οποίοι ήθελαν να τον δουν φοιτητή της Νομικής, αφού εργάζονται και οι δύο ως δικηγόροι. Ο ίδιος έχει άλλα όνειρα για τη ζωή του…
Χριστιάνα Βατίστα, ετών 18
Πήγε στην ακρόαση με τον θείο της
«Ο θείος μου με υποστηρίζει πάντα και με θαυμάζει πολύ. Ηρθαμε μαζί γιατί δεν έχω κλείσει ακόμη τα 18» μας δηλώνει η μικρή Χριστιάνα, που βρήκε τυχαία στο facebook την ανακοίνωση για την οντισιόν, την ημέρα μάλιστα που βγήκαν τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων που έδωσε. Ηθελε να γίνει ηθοποιός από τριών χρόνων, όταν έλαβε πρώτη φορά μέρος στη θεατρική παράσταση του νηπιαγωγείου. «Δεν θα σου κρύψω ότι έχω πολύ άγχος. Με παρακίνησαν οι φίλοι μου να έρθω, παρότι δεν έχω την ίδια σκηνική εμπειρία με άλλους υποψηφίους. Από παιδί έλεγα ότι θα γίνω ηθοποιός, οι γονείς μου όμως ήθελαν να μπω στο πανεπιστήμιο. Τώρα που πια ξέρω ότι έχω εξασφαλισμένα τα μόρια για το Πάντειο ή το Πανεπιστήμιο Πειραιά, ήρθε η ώρα να ακούσω την καρδιά μου».
Αλέξανδρος Χούντας, ετών 25
Θα ανεβάσω το δικό μου έργο
Ο Αλέξανδρος είναι επαγγελματίας ηθοποιός. Εχει πάει σε πάνω από 100 ακροάσεις, έχει παίξει σε παραστάσεις του Εθνικού δίπλα στον Πέτρο Φιλιππίδη και από Οκτώβριο ετοιμάζεται να ανεβάσει το δεύτερο έργο του. «Δυσκολεύτηκα πολύ να μπω στον χώρο, πιστεύω όμως πολύ στον εαυτό μου. Από 14 ετών κάνω δοκιμαστικά για διαφημίσεις και παραστάσεις και σίγουρα τώρα με την κρίση η δουλειά μας γίνεται ακόμη πιο δύσκολη. Μένω μόνος μου στα Εξάρχεια και ζω από το θέατρο, πολλές φορές όμως με έχουν βοηθήσει οικονομικά οι δικοί μου άνθρωποι» αναφέρει ο ηθοποιός στην «Espresso». Από Οκτώβριο ετοιμάζεται να ανεβάσει στο θέατρο Βικτώρια τη μαύρη κωμωδία που έγραψε (το δεύτερο κατά σειρά έργο του), ενώ επισημαίνει ότι το χειρότερο που έχει κάνει η κρίση στους νέους ηθοποιούς είναι ότι τους έχει φθείρει ψυχολογικά και τους έχει κλείσει πόρτες που σε προηγούμενες εποχές θα άνοιγαν πολύ πιο εύκολα.
Εμμάνουελ Παρδαλός, ετών 20
Θέλω να σταθώ στα πόδια μου
Τον Εμμάνουελ, με τις ελβετικές ρίζες και τη ροδιακή καταγωγή, τον συντηρούν οι γονείς του. Σπουδάζει στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, ζει μόνος του σε ένα φοιτητικό διαμέρισμα στου Ζωγράφου και επιθυμεί να βρει το συντομότερο μια μόνιμη δουλειά, για να σταθεί στα πόδια του, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, και να μπορέσει να γραφτεί σε δραματική σχολή. «Παίρνω μέρος σε κάποιες διαφημίσεις και εκθέσεις φωτογραφίας για ένα έξτρα εισόδημα, ενώ τα καλοκαίρια εργάζομαι ως σερβιτόρος στο εστιατόριο των γονιών μου. Το θέατρο για μένα λειτουργούσε πάντα ψυχοθεραπευτικά και δεν είμαι διατεθειμένος να εγκαταλείψω τις προσπάθειές μου λόγω της κρίσης». Αυτή ήταν η τρίτη κατά σειρά οντισιόν του, στην οποία πήγε με αυτοπεποίθηση και χαμόγελο αισιοδοξίας.
Νεκταρήλια Τσομπάνογλου, ετών 19
Το θέατρο με κάνει χαρούμενη
«Με λένε Νεκταρία – Ραφαηλία και από μικρή με φώναζαν Νεκταρήλια. Αυτή είναι η πρώτη μου οντισιόν και έχω τρομερό άγχος. Φοβάμαι ότι θα ξεχάσω τα λόγια μου πάνω στη σκηνή. Εστειλα το βιογραφικό μου πριν από λίγες ημέρες και δεν περίμενα ότι θα με καλέσουν για ακρόαση. Ουσιαστικά με έσπρωξαν οι δικοί μου προς την ηθοποιία όταν τους είπα ότι αυτό θέλω να ακολουθήσω στη ζωή μου, γιατί το θέατρο με κάνει χαρούμενη. Η μητέρα μου, αν και είναι έξι χρόνια άνεργη, ποτέ δεν με αποθάρρυνε συμβουλεύοντάς με να ακολουθήσω ένα πιο σταθερό επάγγελμα. Μένω στη Νίκαια, είμαι μοναχοπαίδι, σπουδάζω μουσική στο δημοτικό ωδείο και δεν με φοβίζει καθόλου η ανεργία του χώρου. Οποιος αξίζει δεν θα χαθεί» τονίζει η 19χρονη κοπέλα που εργάζεται καθημερινά στο video club της περιοχής της για να μπορέσει κάποια στιγμή να ανέβει επαγγελματικά στη σκηνή και να υποκλιθεί στο χειροκρότημα του κοινού.
