Ο ηθοποιός Ερρίκος Μπριόλας θυμάται την παρέα με τον Χορν, τον έρωτά του για συνάδελφο που ήταν παντρεμένη, τις απιστίες αλλά και τις ακραίες εκδηλώσεις θαυμασμού στο πρόσωπό του
Υπήρξε και εξακολουθεί να είναι ένας τζέντλεμαν, αρσενικό παλαιάς κοπής, που έκανε πολλές γυναίκες να καρδιοχτυπούν για εκείνον. Εκανε τρεις γάμους, είχε αμέτρητες ερωτικές περιπέτειες, ακόμη και όταν ήταν… οδηγός ταξί, ενώ κατατάσσει τον Νίκο Κούρκουλο και τον Ανδρέα Μπάρκουλη στους πιο ωραίους και ταλαντούχους «ανταγωνιστές» του.
ΑΠΟ ΤΗΝ
ΤΕΡΙΑΝΝΑ ΠΠΠΑ
φωτό: Δημήτρης Γκολφομήτσος
Ο Ερρίκος Μπριόλας, 80 ετών σήμερα, μοιράζεται με την «Espressο» στιγμές τόσο από την επαγγελματική πορεία του στο θέατρο και στον κινηματογράφο όσο και από την -πολυτάραχη- προσωπική του ζωή. Αθλητής της ενόργανης γυμναστικής και της ιππασίας, που του χάρισαν εξαιρετική φυσική κατάσταση και κορμοστασιά, ο ηθοποιός τελείωσε το λύκειο με 19, μπήκε στο Πάντειο, αλλά ο θάνατος του πατέρα του τον ανάγκασε να πάρει αναβολή σπουδών.
Ο σκηνοθέτης Γιώργος Ζερβός ήταν εκείνος που τον έβαλε στον χώρο του θεάματος, αν και ο ίδιος ήταν αρνητικός στην ιδέα να γίνει… θεατρίνος. Μας αποκαλύπτει πως υπήρχε ντουμπλέρ στις ταινίες όπου έπρεπε να χορέψει, καθώς, όπως λέει, ήταν «το πιο ατάλαντο πλάσμα στον χορό». Αν και πρωταγωνίστησε σε πάρα πολλά μελό φιλμ, το ντεμπούτο του έγινε με μια κωμωδία, το «Μon bebe», με θίασο που έφτιαξε ο ίδιος.
Με αστεία πλέον διάθεση, θυμάται πως ο τότε πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών -«ήταν σούπερ αριστερός» επισημαίνει ο ηθοποιός- δεν έκανε δεκτή την εγγραφή του, καθώς το όνομά του είναι… Φρειδερίκος, ωστόσο έναν χρόνο μετά το πρώτο… περιστατικό το ΣΕΗ τον δέχτηκε στους κόλπους του. Αναπολεί την παρέα με τον Δημήτρη Χορν και τις… ίντριγκες στα στέκια όπου σύχναζαν.
«Οταν γνώρισα τον Χορν, κάναμε παρέα στο περίφημο Αρτιστίκ. Τότε όποιος έφευγε πρώτος από την παρέα έπεφταν τα… καρφάκια από πίσω. Καμιά φορά έπρεπε να φύγει εκείνος πρώτος και, όταν έφτανε στην πόρτα, γύριζε, μας κοιτούσε κι έλεγε: “Με επιείκεια, παιδιά”» λέει χαρακτηριστικά ο Ερρίκος Μπριόλας που μπήκε στο Εθνικό, ενώ πέρασε και από άλλες δραματικές, στις οποίες όμως «δεν με σήκωνε το κλίμα». Τονίζει πως δεν βλέπει τις ταινίες του, το θεωρεί «ανοησία» και ύβρη το γεγονός πως τραγουδιστές παίρνουν τη θέση των ηθοποιών στην Επίδαυρο.
Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
Τρισευτυχισμένα! Γεννήθηκα πλατεία Κάνιγγος με αρχές Ακαδημίας αριστερά, είναι ακόμη εκεί το περίφημο κτίριο Hollywood. Σε αυτό βρίσκονταν όλες οι κινηματογραφικές εταιρίες. Εμείς είχαμε ένα βενζινάδικο και ένα κατάστημα βουλκανιζατέρ. Δεν γνώρισα μητέρα, γιατί, ενώ ήταν έγκυος, είχε καρκίνο σε όλη την κοιλιακή χώρα, γι’ αυτό, όταν καμιά φορά μου λένε για την ασθένεια, τους απαντάω: «Τι λέτε, ρε παιδιά, εγώ κολύμπαγα μέσα στον καρκίνο. Αυτός είναι φιλαράκι μου». Οταν με γεννούσε, ψυχορραγούσε και ρώτησε τι είναι, αγόρι ή κορίτσι. Της απάντησαν αγόρι κι «έφυγε». Μεγάλωσα με κουβερνάντες, ψυχρές μεν, αλλά αναγκαίες.
Νιώσατε τη μητρική απώλεια;
Οχι, γιατί δεν τη γνώρισα. Η οικογένειά μας ήταν πολύ δεμένη. Ο πατέρας μου μας έλεγε «Τέσσερις σωματοφυλακές», ο Αθως, ο Πόρθος, ο Αραμις και ο Ντ’ Αρτανιάν, που ήταν η αδελφή μου, το μοναδικό κορίτσι στη φαμίλια. Ημασταν ο Λουδοβίκος, ο Νίκος, η Ευγενία κι εγώ, ο Φρειδερίκος. Δυστυχώς «έφυγαν» όλοι και την αδελφή μου την κηδέψαμε πριν από λίγο καιρό. Ετσι έμεινα ο… τελευταίος των Μοϊκανών.
Ωστόσο, επειδή ήμουν ασθενικό παιδί, ο γιατρός συνέστησε να μην πάω σε ιδιωτικό αλλά σε δημόσιο σχολείο. Πήγαινα στο Ε΄ Γυμνάσιο Εξαρχείων, όλη η αληταρία ήταν εκεί και δεν τολμούσες να πεις και κουβέντα.
Η ταινία «Νόμος 4000» περί τεντιμποϊσμού βγήκε γι’ αυτό το σχολείο, τόσο ατίθασοι ήμασταν. Μια φορά ο δάσκαλος των Θρησκευτικών με απέβαλε γιατί του αντιμίλησα, ενώ ένα άλλο περιστατικό συνέβη με την καθηγήτρια των Γαλλικών, τα οποία εγώ δεν συμπαθούσα. Μια μέρα με σήκωσε στον πίνακα και μου είπε: «Θα σε ξυλίσω». Πήρα τον χάρακα, τον έσπασα στο γόνατό μου. «Ετσι έσπασε το σπαθί ο ιππότης Ντ’ Αρτανιάν» της απάντησα κι εκείνη ωρυόταν.
Υπήρξατε και οδηγός ταξί.
Οταν πέθανε ο πατέρας μου, είχε το πρατήριο βενζίνης, το βουλκανιζατέρ και ένα ταξί. Το μαγαζί το δώσαμε προίκα στην αδελφή μου και έμεινε το ταξί, το οποίο μοιραστήκαμε εγώ και ο αδελφός μου. Το οδηγούσε εκείνος τη μια βάρδια κι εγώ την άλλη. Οταν έγινα ηθοποιός, δούλεψα το ταξί για έναν χρόνο, αλλά πώς το έκανα!
Τότε κάναμε μεγάλες διαδρομές, εγώ καθόμουν στην πιάτσα, έρχονταν γυναίκες, τις ρωτούσα «πού πάτε;» και απαντούσαν «όπου θέλεις».
Μετρούσα μέχρι το πενήντα και σκεφτόμουν: «Τώρα θα μου πει ότι ζαλίζεται και θα θελήσει να έρθει μπροστά». Εκείνη την εποχή τα αυτοκίνητα είχαν καναπέ μπρος και πίσω και γίνονταν τόπος συνευρέσεων! Εναν χρόνο το κράτησα και μετά το χάρισα στον αδελφό μου, ο οποίος το πούλησε και άνοιξε φροντιστήριο ξένων γλωσσών.
Η εξωτερική σας εμφάνιση λειτούργησε υπέρ ή κατά στο επάγγελμά σας, γιατί, όπως έχετε πει, στη σχολή σάς ανέφεραν ως αθεράπευτα όμορφο. Το θεωρείτε κατάρα;
Είναι ευλογία. Βέβαια, σου έδιναν τον ρόλο του ωραίου αν ήσουν ατάλαντος, αλλά αν είχες ταλέντο. Εγώ στο θέατρο δεν έπαιξα ποτέ δεύτερο ρόλο, ήμουν πάντα πρωταγωνιστής, στην αρχή ζεν πρεμιέ και μετά γκραν ρολίστ. Στο τελευταίο έργο συνεργάστηκα με τη Ρένα Βλαχοπούλου στη «Χαρτοπαίχτρα», κρατώντας τον ρόλο που είχε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στην ταινία.
Της είχα πει μια φορά ότι μου άρεσε το κινέζικο φαγητό και κάθε μέρα μαγείρευε και μου έφερνε στο θέατρο. Ισως ήταν μία από τις ωραιότερες συνεργασίες. Για μένα, βέβαια, η σημαντικότερη δουλειά μου ήταν με τον Δημήτρη Μυράτ. Αυτός με έμαθε θέατρο.
Ερωτευτήκατε ποτέ συνάδελφό σας;
Εκείνη που μου άρεσε και ήμουν ψιλοερωτευμένος μαζί της ήταν η Αφροδίτη Γρηγοριάδου, η οποία το είχε καταλάβει, αλλά ήταν παντρεμένη. Μεγάλη θεατρίνα, αλλά δεν έκανε την καριέρα που της έπρεπε.
Πώς γίνατε ηθοποιός;
Ο Γιώργος Ζερβός είχε έρθει από το Παρίσι, όπου σπούδασε σκηνοθέτης, για να βάλει βενζίνη στο πρατήριό μας. Οταν με είδε, τρελάθηκε. Μου είπε: «Θέλω να σας κάνω δοκιμαστικό». Εγώ, όμως, όταν άκουγα «θεατρίνος», τρελαινόμουν. Ηρθε ξανά πολλές φορές και μετά άρχισε να μου στέλνει την ιδιαιτέρα του πατέρα του, την κυρία Μαρίκα, η οποία ήταν 60 χρονών γυναίκα και κούτσαινε ελαφρά.
«Σε παρακαλώ, παιδί μου, πήγαινε κάνε αυτό το καταραμένο δοκιμαστικό, σακάτισσα γυναίκα είμαι, δεν με λυπάσαι;» μου έλεγε κι έτσι πήγα. Τρελάθηκαν όλοι και μου πρότειναν τριετές συμβόλαιο, να κάνω τέσσερα έργα κάθε χρόνο, πληρωμένα είτε γίνονταν είτε όχι.
Οπως καταλαβαίνετε, ήταν δελεαστική η πρόταση και υπέγραψα. Είχαν βάλει μέχρι και το δικαίωμα να με δανείζουν σε άλλη εταιρία και η αμοιβή, βέβαια, όλη δικιά μου. Μετά γλυκάθηκα με τα κορίτσια που έπεφταν όλα πάνω μου κι έτσι έμεινα. Η πρώτη μου ταινία ήταν το «Διαβόλου κάλτσα» με την Αννα Φόνσου και ακολούθησε το φιλμ «Φτωχαδάκια και λεφτάδες».
Μοιραστείτε μαζί μας περιστατικά με τις γυναίκες που βρέθηκαν δίπλα σας.
Μια εποχή ήθελα η γυναίκα να είναι σοφιστικέ με γυαλιά. Ημουν λοιπόν με μια κοπέλα αυτού του στιλ και, όταν βρεθήκαμε οι δυο μας στο δωμάτιο, πήγε να βγάλει τα γυαλιά της για να μην τα σπάσει. Ε, μετά τα γυαλιά έφυγα κι εγώ!
Μια άλλη φορά ήταν με μια κυρία, η οποία ερχόταν στο θέατρο με την υπηρέτριά της. Επειδή ο Μυράτ έγραφε πολλά βιβλία, είχε πάντα μικρό ρόλο, ενώ εγώ ήμουν ζευγάρι με τη Βούλα Ζουμπουλάκη. Αρχισε να μου στέλνει διάφορα δώρα και κάποια στιγμή έστειλε ένα κουτί-καρδιά με φοντάν. Υστερα από κάποιες μέρες πήγα στο σπίτι της στη Γλυφάδα. Περάσαμε ωραία, ξαναπήγα και δεύτερη φορά, την τρίτη όμως είδα πως υπήρχε μια φωτογραφία, την οποία φαίνεται πως έκρυβε όταν εμφανιζόμουν. Εδειχνε έναν πλοίαρχο του εμπορικού ναυτικού. «Ποιος είναι αυτός;» τη ρώτησα και μου απάντησε: «Ο άντρας μου». «Φτου σου, αυτός θαλασσοπνίγεται κι εσύ μού… Ντύνομαι και φεύγω» της είπα και εξαφανίστηκα. Την επόμενη μέρα ήρθε στο θέατρο με την υπηρέτρια πρώτη θέση -φαίνεται πλήρωνε γερά το ταμείο- και, μόλις βγήκα στη σκηνή, σηκώθηκε και είπε δυνατά: «Πάμε, Μαρία, έπαψε να υπάρχει ενδιαφέρον στο έργο». Την τρίτη φορά που το έκανε, την άκουσε ο Μυράτ και, όταν του εξήγησα τι είχε γίνει, της απαγόρευσε την είσοδο.
Κάνατε τρεις γάμους αλλά σήμερα είστε μόνος. Τι αναμνήσεις κρατάτε από τα τρία στεφάνια;
Οντως πλέον είμαι μόνος! Ο πρώτος γάμος έγινε ενώ είχαν παντρευτεί τα αδέλφια μου και ήμουν μόνος. Γνώρισα μια κοπέλα, άξιζε τον κόπο και αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Εδώ έκανα τη λαδιά μου. Αποκτήσαμε ένα ωραίο κοριτσάκι, τη Μαριντίνα (Μαρία έλεγαν τη μητέρα μου και Κωνσταντίνο τον πατέρα μου), και περνούσαμε ωραία. Ηταν πολύ έξυπνη γυναίκα, δούλευε σε μια εταιρία που έκανε μακέτες, όπου μια φορά, μία και μοναδική, έκανα τη λαδιά και δυστυχώς το έμαθε. Υπήρξα κι εγώ, βέβαια, ωμά ειλικρινής. Με ρώτησε και της το είπα και μάλιστα τη λαδιά την έκανα με μια φιλενάδα της. Μέχρι τότε ήμασταν αγαπημένοι. Μου είπε «χωρίζουμε» κι εγώ τη ρώτησα «για ένα σφάλμα;». Το κακό είναι πως την κόρη μου την είδα μόνο μια φορά πριν από πολλά χρόνια, καθηγήτρια ούσα. Οπως έμαθα, παντρεύτηκε, έχει κάνει κόρη, η οποία έχει αποκτήσει κι εκείνη παιδάκι. Δηλαδή έχω δισέγγονο αυτή τη στιγμή! Η Γιολάντα -έτσι έλεγαν τη γυναίκα μου- την κράτησε μακριά και δεν μου το συγχώρησε ποτέ. Υστερα από χρόνια παντρεύτηκε έναν πολύ ωραίο άνθρωπο.
Μετά ήρθε η Φωφώ, μια χωρισμένη με δύο παιδιά. Τα λάτρευα τα παιδιά της κι εκείνα με αγαπούσαν. Ηταν μεγαλύτερή μου, γι’ αυτό κι εγώ δίνω συμβουλή πάντα στ’ αγόρια να κοιτούν η σύντροφός τους να είναι 5-6 χρόνια πιο μεγάλη, όχι μικρότερη. Το πιο δυνατό συναίσθημα για μια γυναίκα είναι η μητρότητα και μια μεγαλύτερη, αν ερωτευτεί έναν μικρότερό της, χωρίς να το καταλαβαίνει δίνει πολλή στοργή και ο γάμος είναι ευτυχισμένος.
Δυστυχώς τα παιδιά της είχαν γεννηθεί στην Αμερική και, όταν έφτασαν 17-18, έπρεπε να επιστρέψουν εκεί για να μη χάσουν την υπηκοότητά τους. Ετσι, πήγε και η μητέρα τους. Εγώ τι να έκανα στην Αμερική; Είχα καριέρα εδώ. Εμαθα, με λύπη, πως ο γιος της πήγε στο πολεμικό ναυτικό και ως τουρίστας επισκέφτηκε τις Ινδίες. Επεσαν πιστολιές, η μια τον βρήκε και πέθανε. Οταν το έμαθα, τρελάθηκα.
Και πέρασαν τα χρόνια και γνώρισα τη Νατάσα -Σούλα τη φωνάζαμε-, όταν πάντρεψα την πρώτη της ξαδέρφη. Κάναμε μια σχέση και προχωρήσαμε σε γάμο. Χωρίσαμε, αλλά δεν έχουμε πάρει διαζύγιο. Εχω να τη δω 20 χρόνια και, όπως μου λένε, δεν έχει αλλάξει καθόλου.
Ποια από τις παρτενέρ σας ήταν η πιο ιδιότροπη και ποια η πιο ελκυστική;
Εχω παίξει σχεδόν με όλες τις πρωταγωνίστριες, αλλά όχι με τις δύο βασικές, την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Τζένη Καρέζη. Γι’ αυτό και θεωρούμαι κατηγορίας… ΑΒ. Αν δεν είχες παίξει με Αλίκη ή Τζένη, δεν ήσουν ΑΑ. Εκτός από την Αφροδίτη Γρηγοριάδου, όλες τις άλλες τις έβλεπα ως συναδέλφους.
Οσο για τις ιδιοτροπίες, δεν σήκωνα τέτοια εγώ, τις έβαζα κατευθείαν στη θέση τους. Ημουν ευγενέστατος -με έλεγαν «πρίγκιπα»-, αλλά μη μου σήκωνες αδίκως κεφάλι. Ο άνθρωπος που έχω σεβαστεί όσο κανέναν άλλον ήταν ο Δημήτρης Μυράτ, στον οποίο δεν τολμούσες να φέρεις αντίρρηση. Εγώ όμως είχα τη γνώμη μου και του την έλεγα. Εγινε κάποια στιγμή ένας τσακωμός μεταξύ μας και έφυγα από την πρόβα. Το βράδυ, όταν πήγα στο θέατρο, πέρασα όπως πάντα από το καμαρίνι του, όπου άφηνε οδηγίες και ανακοινώσεις. «Παρακαλώ διαβάστε το όρντινο» έγραφε -ήταν φοβερός καλλιγράφος- και από κάτω είχε συμπληρώσει: «Ζητώ συγγνώμη από τον κύριο Μπριόλα για το πρωινό επεισόδιο. Μυράτ». Το είδε η Ζουμπουλάκη και μου είπε αυτό να μην το ξεχάσω ποτέ. Ο Μυράτ να ζητήσει συγγνώμη;
Γιατί δεν φύγατε στο εξωτερικό αφού είχατε όλα τα εφόδια;
Πας μη Ελλην βάρβαρος. Εκανα πέντε ταινίες στο εξωτερικό. Μάλιστα το φιλμ «Για ένα τσιγάρο» γυρίστηκε στο κότερο του Νιάρχου, το «Κρεολή». Παρά το κύμα, εκείνο δεν κουνιόταν. Το πούλησε σε έναν μεγιστάνα, ενώ για μένα θα έπρεπε να το πάρει η Ελλάδα.
Η παράγωγη ήταν αυστραλιανή και αποφάσισαν να πάρουν Ελληνα ηθοποιό για έναν τέταρτο ρόλο. Εμένα μου άρεσε και δέχτηκα. Στο τρίτο γύρισμα ο παραγωγός φώναξε «στοπ». Εκείνες τις μέρες περίμεναν να έρθει ο συμπρωταγωνιστής, εκείνος όμως είπε: «Θα πάρουμε τον Ερρίκο». Εβγαλα καλά λεφτά τότε.
Ποια είναι η πιο αγαπημένη σας ταινία;
Θα μπορούσα να πω όλες, όμως θα διαλέξω τη «Βάνα», στην οποία ήμουν για τα 2/3 του φιλμ σε αναπηρικό καροτσάκι, με συμπρωταγωνίστρια την Αφροδίτη Γρηγοριάδου. Ο έρωτάς μου για την ηρωίδα ήταν τόσο δυνατός, που σηκώθηκα και περπάτησα! Επεφτε τόσο δάκρυ, που ήθελες… σφουγγαρόπανο!
Ποια είναι η πιο ακραία αντίδραση από θαυμαστή σας;
Είχα μια αξέχαστη περιπέτεια στο Ντίσελντορφ. Είχαμε πάει με θίασο και ο δρόμος για το θέατρο ήταν 500 μέτρα από εκεί όπου μέναμε. Επειδή ήμουν θιασάρχης και διευθυντής παραγωγής, πήγαινα πρώτος και περνούσα από έναν φούρνο. Για μένα η Γερμανία είναι η χώρα με τα ωραιότερα ψωμιά στον κόσμο.
Σταματούσα στη βιτρίνα και θαύμαζα λοιπόν τα αρτοποιήματα που είχαν διάφορα σχήματα και σχέδια. Την επόμενη μέρα που στάθηκα βγαίνει μια υπάλληλος και με καλεί μέσα. Μου είχαν ετοιμάσει ένα μεγάλο καλάθι με ψωμιά. Νόμιζαν ότι ήμουν πεινασμένος και γι’ αυτό καθόμουν στη βιτρίνα. Τους μοίρασα κι εγώ προσκλήσεις και ήρθαν το βράδυ στο θέατρο. Ελληνικά δεν ήξεραν, αλλά έβλεπαν τους Ελληνες που γελούσαν, τους είχα δώσει και μια περίληψη του έργου στα γερμανικά, οπότε κάτι ψιλοκαταλάβαιναν. Την επόμενη μέρα με κάλεσαν μέσα και μου είχαν έτοιμη μια τούρτα για να με ευχαριστήσουν. Την πήγα στο ξενοδοχείο και τη φάγαμε με τους συναδέλφους.
Λέγατε στις γυναίκες «Είσαι για μια ωραία ανάμνηση;». Αραγε πόσες την έχουν ακούσει και πόσες έχουν κλάψει;
Από την αρχή ήμουν ειλικρινής. Αυτό που τους έλεγα σήμαινε πως η «σχέση» μας δεν θα προχωρούσε μακροπρόθεσμα, ήξεραν ότι ήταν ήδη ανάμνηση.
Προσπάθησε κάποια να σας κρατήσει;
Μία και μοναδική, η οποία μου είπε «υπάρχει Θεός και θα το πληρώσεις» και το πλήρωσα.
Κάνατε τρέλες για τον έρωτα; Να πάτε Αθήνα – Θεσσαλονίκη ή να γεμίσετε ένα δωμάτιο με τριαντάφυλλα;
Αν και πιστεύω ότι η γυναίκα πρέπει να είναι μεγαλύτερη, με τις δύο τελευταίες σχέσεις μου είχα διαφορά 22 και 41 χρόνια. Η μαμά φύση με προίκισε να αντεπεξέρχομαι στα καθήκοντά μου. Και οι δύο καλλονές, αν και ποτέ δεν με ενδιέφερε η ομορφιά αλλά η προσωπικότητα. Με τη δεύτερη, λοιπόν, έχουμε πάει να βάλουμε βενζίνη στο αυτοκίνητο και η υπάλληλος ήταν μια γυναίκα.
«Κοριτσάκι μου, τι όμορφη που είσαι, έχεις τα μάτια του μπαμπά σου» λέει στη σύντροφό μου. Εγώ το θεώρησα πολύ φυσικό, γιατί την περνούσα και τόσα χρόνια. Εκείνη όμως δεν το πήρε έτσι. Εκεί που οδηγούσα προς Νέα Ιωνία τη ρώτησα: «Τι έχεις, κορίτσι μου; Τι έχεις, κουκλί μου;» «Γιατί δεν είπες ότι δεν είμαι κόρη σου αλλά η γυναίκα σου;» μου απάντησε. Τσαντίστηκα, δίπλωσα το τιμόνι, καβάλησα το διάζωμα και γύρισα πίσω.
Φτάσαμε στο βενζινάδικο και είπα στην υπάλληλο: «Τη βλέπετε αυτή, δεν είναι κόρη μου, αλλά γυναίκα μου». Μπήκα, λοιπόν, ξανά στο αμάξι και της είπα: «Είσαι ευχαριστημένη τώρα;» Αυτό είναι ένα από τα επεισόδια. Μια άλλη φορά ήμασταν σε καφετέρια και την κοιτούσαν κάποιοι νεαροί. Εβλεπαν ότι με χάιδευε και κατάλαβαν ότι ήταν το αμόρε μου. «Α, ρε, Μπριόλα, τι κάνουν τα λεφτά» είπαν όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε.
Σας αποκαλούσαν «τρελό επιστήμονα» γιατί θέλατε να βρείτε το φάρμακο για τον καρκίνο.
Το τι είχα κάνει τότε! Μέχρι και τσιμέντο είχα ρίξει σε σπόρους για να μη φυτρώσουν. Το πάθος μου ήταν η Ιατρική και ήθελα να γίνω χειρουργός εγκεφαλοτόμος, το πιο δύσκολο.
Τελικά δεν το κατάφερα έγινα θεατρικός επιχειρηματίας και μάλιστα εξαιτίας αυτού, έχασα το σπίτι μου, 86.000.000 δραχμές, και αναγκάστηκα να το πουλήσω.
Στο διαμέρισμα που νοικιάζω, με τα τρία δωμάτια, η πόρτα του σαλονιού δεν ανοίγει αφού οι σωροί με τα βιβλία φτάνουν μέχρι πάνω. Δεν έχει καναπέδες, παρά μόνο βιβλία. Είχα τηλεφωνήσει σε κάποια σχολεία μήπως τα ήθελαν, να τους τα δώσω δωρεάν. Αλλά τώρα με την Πληροφορική μπαίνουν στη wikipedia και βρίσκουν ό,τι ψάχνουν.
Τηλεόραση βλέπετε;
Ντρέπομαι που θα το πω, γιατί μισώ οτιδήποτε είναι εχθρικό προς την Ελλάδα. Βλέπω τουρκικά και συγκεκριμένα το «Kara sevda». Εχει εκπληκτικές ερμηνείες και το κυριότερο για τους… κωλοτουρκαλάδες, εκπληκτικός διάλογος. Ποιητικός διάλογος, ρομαντικός.
Ποιον θεωρείτε ταλαντούχο και ποιον διάδοχό σας;
Διάδοχοί μου υπάρχουν πολλοί, αλλά πιο ταλαντούχο θεωρώ τον Γιώργο Κιμούλη. Επίσης μου αρέσει πάρα πολύ ο Γιάννης Μπέζος, είναι δραματικός και κωμικός.
Ο Κιμούλης είναι φοβερός ηθοποιός αλλά για κωμικός δεν κάνει. Οι νέοι ηθοποιοί είναι ίσως καλύτεροι κι από εμάς. Εκεί που χωλαίνουμε είναι στους συγγραφείς. Επίσης δεν συγχωρώ τον εκμοντερνισμό στα κλασικά έργα. Αρχαία τραγωδία με μπλου τζιν;
Διαβάστε επίσης:
«Έφυγε» μόνος και ξεχασμένος ο Ερρίκος Μπριόλας
