►Ο σερβιτόρος που έγινε στα 80s super star της βιντεοκασέτας
►Η αποχή από τα «παρεάκια», ο γάμος και το διαζύγιο
Είκοσι έξι χρόνια πέρασαν από την τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του Πάνου Σουπιάδη, του ψηλόλιγνου ατακαδόρου πρωταγωνιστή πολλών βιντεοταινιών της δεκαετίας του ’80 και του ’90, και οι φήμες τον ήθελαν να έχει ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του. Ο κινηματογραφικός «Λόρδαν ο βάρβαρος», ο «Τηλεκανίβαλος», «Ο Γλύκας», αλλά και «Ο εισβολέας από τα Μέγαρα», όμως, τις διαψεύδει και πρώτη φορά αποκαλύπτει πως μόλις η τηλεόραση πήρε τα… πάνω της, το τηλέφωνό του δεν χτύπησε ποτέ ξανά.
Από τη ΔΗΜΗΤΡΑ ΔΑΡΔΑ
«Ηταν η περίοδος που ο κινηματογράφος έδωσε τη σκυτάλη στη μικρή οθόνη και για τους πρωταγωνιστές του κινηματογράφου της εποχής δεν υπήρχε -δήθεν- χώρος. Τηλέφωνο δεν σήκωσα ποτέ για να ζητήσω δουλειά κι επίσης δεν συμμετείχα ποτέ στα γνωστά “παρεάκια”. Αν ήμουν τηλεφωνάκιας, θα ήμουν και μεγάλος σταρ τώρα, αλλά δυστυχώς κάποιοι με έκριναν τότε χωρίς να με ξέρουν» λέει στην «Espresso» ο ηθοποιός, που απολαμβάνει τη νέα ζωή του στη Λάρισα. Διανύοντας την πέμπτη δεκαετία της ζωής του, ο γοητευτικός και ιδιαίτερα σοβαρός πρωταγωνιστής συνεχίζει την καριέρα του στο θέατρο, από όπου δεν έλειψε σχεδόν ποτέ.
Πριν από τέσσερα χρόνια έστησε στη θεσσαλική πόλη μια παιδική σκηνή, όπου φέτος ανέβασε την παράσταση «Οι περιπέτειες του Πινόκιο», έργο το οποίο έγραψε ο ίδιος. Μετά το διαζύγιο από τη σύζυγό του, στέγασε εκεί τα προσωπικά και τα επαγγελματικά όνειρά του και με πάνω από 300 παραστάσεις νιώθει ιδιαίτερα ικανοποιημένος. Εκτός από το να ερμηνεύει ρόλους, σκηνοθετεί, φτιάχνει σκηνικά, τα στήνει και τα ζωγραφίζει. «Αν το σύστημα δεν σε προβάλλει, δεν σημαίνει ότι χάθηκες. Κι όταν δεν ακούγεσαι, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχεις» τονίζει ο 57χρονος εργένης πια (καθότι χωρισμένος) και πατέρας δύο παιδιών, τα οποία απέτρεψε, όπως λέει, από το να ασχοληθούν με το θέαμα.
Το ιδιαίτερο στιλ
Ο Πάνος Σουπιάδης υπήρξε μεγάλη φίρμα τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 και έβγαλε πολλά χρήματα 
από τις ταινίες, όπως παραδέχεται. Αγόρασε ένα σπίτι και είχε μια καλή οικογενειακή ζωή. Εγραψε ιστορία, επίσης, με το στιλ του και καθόρισε μια ολόκληρη γενιά, που υιοθέτησε τις χαρακτηριστικές φράντζες και τη χωρίστρα στη μέση, τα κολλητά τζιν και τις αξέχαστες ατάκες του. «Κάποιοι νέοι ηθοποιοί σήμερα δεν με γνωρίζουν ή λένε ότι δεν με ξέρουν! Η διαφορά μας είναι πως εγώ πληρωνόμουν για τη δουλειά μου, ενώ εκείνοι όχι» λέει με νόημα και συνεχίζει: «Στις κινηματογραφικές ταινίες εκείνης της εποχής έπαιξαν από τον Γιώργο Κιμούλη μέχρι τη Ζωή Λάσκαρη. Κατόπιν, τα ίδια έργα κυκλοφορούσαν σε βιντεοκασέτες, όπως το “Μπεν Χουρ” και το “Οσα παίρνει ο άνεμος”. Πού είναι το κακό; Πλήρωναν για να μας δουν στο σινεμά, πλήρωναν για να μας δουν και στο βίντεο. Τι κακό είχε λοιπόν η βιντεοκασέτα;»
Ο κινηματογραφικός Σαλταπίδας στην ταινία του 1983 «Γρανίτα από μελάνι» μεγάλωσε στο Παγκράτι. Η καταγωγή του είναι από την Ξάνθη και έχει δύο μεγαλύτερα αδέλφια. Από μικρός βγήκε στο μεροκάματο, αφού ο πατέρας του πέθανε όταν εκείνος ήταν μόλις επτά χρονών. Εκανε πολλά επαγγέλματα, μα σε ηλικία δεκαπέντε χρονών, τότε που ξεκίνησε ως σερβιτόρος στο Αλσος Παγκρατίου με τη βοήθεια της Υβόννης Μαλτέζου και της Σμαράγδας Σμυρναίου, πήρε τον πρώτο του τηλεοπτικό ρόλο δίπλα στον Νίκο Ξανθόπουλο. Κατόπιν έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο, πέρασε ως εξαιρετικό ταλέντο και κέρδισε υποτροφία για να συνεχίσει τις σπουδές του σε όποια σχολή ήθελε.
«Η μαμά μου ερχόταν στις παραστάσεις και με έβλεπε. Ωραία χρόνια. Τις σειρές όπου έπαιξα στην τηλεόραση, εκεί γύρω στο 1974, δεν τις είδα ποτέ, γιατί δεν είχα συσκευή. Ημουν φτωχός και γι’ αυτό πήγαινα στις βιτρίνες των μαγαζιών, όπου έβλεπα μόνο την εικόνα, χωρίς να ακούω. Και δεν υπάρχουν πια, ούτε σε αρχείο» επισημαίνει με παράπονο. Παντρεύτηκε, απέκτησε ένα αγόρι κι ένα κορίτσι και άλλαξε αρκετούς τόπους διαμονής, από την Αθήνα βρέθηκε στην Ακράτα, μετά στη Θεσσαλονίκη, επέστρεψε στην πρωτεύουσα και κατέληξε στη Λάρισα.
Στη «Λούφα και παραλλαγή»
Ο τρόπος που έπαιζε στην ταινία «Λούφα και παραλλαγή» άρεσε πολύ στον σκηνοθέτη Νίκο Περάκη, γι’ αυτό μεγάλωσε τον ρόλο του. «“Είσαι γουρλής;” με ρώτησε τότε ο Περάκης και του απάντησα θετικά. Και το πρώτο πλάνο της ταινίας είναι η μπότα μου στο χιόνι!» θυμάται ο ηθοποιός, που έπαιξε σε περισσότερες από 67 ταινίες και συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες και ηθοποιούς της εποχής. Αξέχαστα ήταν επίσης και τα πέντε χρόνια που μοιράστηκε με τον Θανάση Βέγγο το ίδιο καμαρίνι στο θέατρο.
Δεν φλέρταρε με τη δημοσιότητα ούτε και στις μεγάλες του δόξες. «Ποτέ μέχρι σήμερα δεν με κάλεσαν ούτε σε μια εκπομπή. Δεν υπήρχα;» λέει και χαμογελάει. Ωστόσο, δεν παραπονιέται. «Δεν είμαι “καμένος” επαγγελματικά» σχολιάζει και προσθέτει: «Πιστεύω ότι θα “γυρίσει” το πράγμα. Αυτό που περιμένω είναι να πεθάνω πλούσιος σε αισθήματα και αγάπη, γιατί τα λεφτά δεν παίζουν ρόλο». Οπως λέει, βοήθησε με τις προσωπικές του γνωριμίες έναν πασίγνωστο σήμερα σεναριογράφο και ηθοποιό. «Ξέρεις πώς μου το ανταπέδωσε; Εκανε δεκάδες σίριαλ και δεν μου έδωσε ρόλο ούτε σε ένα επεισόδιο» καταλήγει.
