Η ηθοποιός Βίκυ Πρωτογεράκη, από την Ευελπίδων πλέον, ανοίγει τα χαρτιά της για τις εμπειρίες στον χώρο των δικαστηρίων, τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες, αλλά και τη μητρότητα.
Με την ίδια ευκολία που αγορεύει στο δικαστήριο ανεβαίνει και στο θεατρικό σανίδι για να απαγγέλλει μονολόγους ή υποδύεται ρόλους σε τηλεοπτικά σίριαλ. Ο λόγος για τη Βίκυ Πρωτογεράκη η οποία από το 1998 κατάφερνε να συνδυάζει τα τηλεοπτικά πλατό με τα δικηγορικά έδρανα και τις ανακρίσεις με τις θεατρικές πρόβες. Ομως τα τελευταία τέσσερα χρόνια λόγω οικονομικής κρίσης περνάει περισσότερο χρόνο στα δικαστήρια. Η «Espresso» συνάντησε τη σέξι… Χριστίνα της «Μαρίας της άσχημης» στην Ευελπίδων και μίλησε μαζί της για τις δύο μεγάλες της αγάπες, την υποκριτική και τη δικηγορία, για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στον δύσκολο και απαιτητικό χώρο των δικαστηρίων, αλλά και για τις φιλίες που έχει κρατήσει από τον χώρο του θεάματος.
Η δυναμική ηθοποιός και δικηγόρος δεν δίστασε να παραδεχτεί ότι προσωπικοί και οικονομικοί λόγοι δεν της επιτρέπουν να αφοσιωθεί στο θέατρο, ενώ μίλησε με πολύ καλά λόγια για τον πρώην συνεργάτη και συμμαθητή της στο Εθνικό Θέατρο, τον Αλέξανδρο Ρήγα, τον οποίο παρακολουθεί κάθε Κυριακή στο σόου «Your Face Sounds Familiar»!
– Σας γνωρίσαμε με την ιδιότητα της ηθοποιού. Πώς προέκυψε η δικηγορία;
Σπούδαζα Νομική και παράλληλα έβγαλα τη Σχολή Θεάτρου του Εθνικού. Ασκούσα τη δικηγορία από το ’98 και μετά απλώς δεν δικηγορούσα τόσο συχνά. Ετυχε και μπήκα κατευθείαν στα βαθιά, έχοντας ένα κακούργημα τον μήνα. Εδώ και τέσσερα χρόνια όμως, για κάποιους προσωπικούς λόγους, ασχολούμαι πολύ περισσότερο με τη δικηγορία.
– Συνήθως υποδυόσασταν δυναμικές γυναίκες. Είστε το ίδιο δυναμική και στο δικαστήριο;
Είναι μάλλον στοιχείο του χαρακτήρα μου αυτό. Και λέω μάλλον, γιατί όταν συμπεριφέρεσαι με ένα συγκεκριμένο τρόπο δεν μπορείς να «δεις» τον εαυτό σου. Ετσι λένε οι άλλοι. Εγώ νιώθω εξαιρετικά ευαίσθητη και πολύ συναισθηματική. Αυτό που δείχνω προς τα έξω δεν έχει να κάνει με τον ψυχισμό μου. Απλώς είναι η άμυνά μου αυτή. Είμαι εντελώς παιδί!
– Πόσο δύσκολο είναι να υπερασπίζεστε κακοποιούς κι εγκληματίες;
Κατ’ αρχάς, εγώ δεν θεωρώ κανέναν άνθρωπο εγκληματία χωρίς λόγο. Πιστεύω ότι το έγκλημα το γεννάει η κοινωνία μας και αν η κοινωνία μας δεν νοσούσε, δεν θα υπήρχαν παραβατικές συμπεριφορές. Εχω διαπιστώσει, λοιπόν, ότι συνήθως υπήρχαν λόγοι που ώθησαν αυτούς τους ανθρώπους στο έγκλημα. Σε πολύ λίγες περιπτώσεις στην εγκληματολογία κάποιος έχει γεννηθεί εγκληματίας.
– Στη δύσκολη καθημερινότητα που βιώνετε έχει θέση το θέατρο και η τηλεόραση;
Δυστυχώς, το θέατρο δεν έχει θέση στην καθημερινότητα που εγώ βιώνω. Είχα προτάσεις που μου τις έκαναν τη μια στιγμή και την άλλη τις είχα ξεχάσει λόγω δουλειάς. Είχα ξεχάσει να πάω ακόμη και σε ραντεβού και το θυμήθηκα μετά από δύο μέρες.
– Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθείτε να δέχεστε προτάσεις για θέατρο;
Ναι, βέβαια. Και δεν εννοώ τις προτάσεις χωρίς χρήματα. Αυτά που γίνονται τώρα, σε μικρά θέατρα. Τον χειμώνα, για παράδειγμα, ήταν να κάνω ένα μονόλογο του Ντοστογιέφσκι. Μου είχε φέρει ο σκηνοθέτης τα πάντα, είχα μιλήσει με παραγωγό γνωστού θεάτρου, αλλά δεν βρήκα χρόνο να κάνω πρόβες και γι’ αυτό τον λόγο δεν έγινε. Το σκέφτομαι για του χρόνου, όμως δεν έχω βρει ακόμη τον άνθρωπο να μιλήσω μαζί του.
– Θα λέγατε, λοιπόν, ότι έχετε θυσιάσει τα καλλιτεχνικά σας ενδιαφέροντα;
Τα θυσίασα στον βωμό της κατάστασης που ζούμε, κι όχι γιατί το ήθελα. Αν γεννηθείς καλλιτέχνης, την τέχνη σου την κουβαλάς παντού. Ακόμη κι όταν είμαι στα δικαστήρια και μιλάω, η υποκριτική υπάρχει πάντα από πίσω.
– Συνεπώς, αν είχατε την οικονομική δυνατότητα, θα επιλέγατε το θέατρο και τον χώρο του θεάματος;
Βεβαίως, θα έκανα περισσότερο θέατρο. Το θέατρο βοηθάει ώστε να ανυψώνεται η ψυχή σου. Ενώ εδώ (στα δικαστήρια) βλέπεις τη σκληρή πραγματικότητα στη χειρότερή της μορφή. Για έναν άνθρωπο που είναι καλλιτέχνις αυτό είναι ακόμη πιο σκληρό. Δεν μπορώ να το δω αποστασιοποιημένα αυτό που συμβαίνει, πάντα εμπλέκομαι συναισθηματικά, χωρίς να το θέλω.
– Οι συνάδελφοί σας στα δικαστήρια σας αντιμετωπίζουν διαφορετικά;
Υπήρξαν άνθρωποι που σας αντιμετώπισαν με καχυποψία; Οι άνθρωποι που θέλουν να τους αναλάβω δεν με βλέπουν με καχυποψία γιατί ξέρουν τι γνώσεις έχω. Υπάρχουν όμως συνήγοροι που, χωρίς να ντρέπονται, πιάνουν πελάτες μου πίσω από την πλάτη μου και τους λένε: «Μην πας σ’ αυτή. Είναι ηθοποιός»! Εχω ακούσει επίσης συνάδελφο να μου λέει: «Τι δουλειά έχεις στη δικηγορία; Να πας στο θέατρο»!
– Θα λέγατε, δηλαδή, ότι πιο πολύ σας έχουν «αγκαλιάσει» οι συνάδελφοί σας του καλλιτεχνικού χώρου;
Βέβαια, εννοείται αυτό. Γι’ αυτό κι η ψυχή μου είναι εκεί!
– Δεν σταματήσατε ποτέ να ασχολείστε με τη δικηγορία;
Ασχολούμαι χωρίς διακοπή από το ’98. Είχα γύρισμα, ας πούμε, στους «Στάβλους της Εριέττας Ζαΐμη» και ήμουν εδώ για ανάκριση. Ή ήμουν στη «Μαρία την άσχημη» και έπαιρνα άδεια για να βρίσκομαι στο δικαστήριο. Οι άνθρωποι της παραγωγής το γνώριζαν και δεν μου δημιούργησε πότε πρόβλημα στις συνεργασίες.
–
Βρισκόμαστε εν μέσω ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων και αλλαγών. Ο ηθοποιός πρέπει να εκφέρει δημόσιο λόγο;
Μα, αν δεν το κάνει ο καλλιτέχνης αυτό, τότε ποιος θα το κάνει; Ο καλλιτέχνης δεν είναι αποκομμένος από το κοινωνικό σύνολο, σε αυτό απευθύνεται. Δεν μπορεί να απευθύνεται μόνο στην ελίτ. Ο καλλιτέχνης οφείλει να εκφράζει με τον τρόπο του αυτό που συμβαίνει γύρω του. Οπως το έκανε ο Μπρεχτ και τόσοι άλλοι που έμειναν στην Ιστορία.
«Μου έκλεψαν ιδέα και την έκαναν σίριαλ στο Mega»
– Αν δεν υπήρχε η δικηγορία στη ζωή σας, τι θα κάνατε;
Επειδή είμαι πολυπράγμων, δεν θα καθόμουν ήσυχη. Είμαι σίγουρη ότι θα έγραφα. Είχα γράψει κάποτε ένα σενάριο το οποίο είχε πάρει ο Alpha, αλλά για κάποιους λόγους δεν μπόρεσε να γίνει. Μετά μου έκλεψαν την ιδέα και το έκαναν στο Mega με άλλο τίτλο! Το σίριαλ προβλήθηκε, είναι γνωστό, με είχαν πάρει και από το γραφείο παραγωγής για να βοηθήσω στη συγγραφή του παραλλαγμένο και είπα ότι δεν είναι το ίδιο κι επομένως δεν θα «πάει». Και πράγματι δεν πήγε καλά, το έκοψαν στους τρεις μήνες.
– Σκεφτήκατε ως δικηγόρος να κάνετε μήνυση;
Το θεώρησα χάσιμο χρόνου, γιατί κατάλαβα ότι υπήρχαν άλλα κίνητρα που εμπόδισαν να γίνει το σενάριό μου.
– Δεν σκεφτήκατε ποτέ να κάνετε οικογένεια;
Δεν το έκανα από συνειδητή επιλογή. Δεν ξέρω αν μπορώ να πάρω αυτή την ευθύνη. Θα πρέπει κατ’ αρχάς να είσαι σίγουρος ότι θα προσφέρεις στο παιδί αυτά που έχει ανάγκη και ύστερα ότι θα έχεις τη γενναιότητα να το αποχωριστείς και να μην το «καπηλευτείς». Δεν θα ήθελα να του πω: «Είσαι υποχρεωμένος». Αυτό που έχω ακούσει εγώ και το σιχαίνομαι δεν θέλω να το πω ποτέ σε ένα παιδί.
– Ποια συνεργασία σας θυμάστε πιο έντονα;
Η καλύτερη περίοδος ήταν αυτή που περάσαμε στους «Στάβλους της Εριέττας Ζαΐμη». Είχαμε περάσει υπέροχα! Και με τον Αλέξανδρο Ρήγα, που του έχω μεγάλη αδυναμία και με τον Νίκο Κουτελιδάκη, που είναι κι αυτός από την Κρήτη όπως εγώ και φυσικά με τον συχωρεμένο Αλέξη Δαμιανό, με τον οποίο έκανα την πρώτη μου ταινία.
– Τον Αλέξανδρο Ρήγα τον βλέπατε στο «Your Face Sounds Familiar»;
Ναι, και χαιρόμουν πάρα πολύ. Τον Αλέξανδρο τον ξέρω από τη σχολή του Εθνικού, έχουμε περάσει διάφορα και τον αγαπάω πολύ.
– Πιστεύετε ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να συμμετέχουν σε τέτοια σόου;
Αυτό που γίνεται εκεί δεν είναι ριάλιτι, γιατί δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Υπάρχει και μια αλληλεγγύη μεταξύ των παιδιών. Βλέπετε πώς μπαίνουν οι βαθμοί! Εχουν χιούμορ και το κάνουν με χαρά όλο αυτό!
ΜΑΡΙΑ ΜΕΪΜΑΡΗ – ΦΩΤ.: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΣΙΑΣ