Οι πρωτοπόροι των επεμβάσεων αισθητικής στην αρχαιότητα και ο ρόλος του Κλαύδιου Γαληνού στην εξάπλωση ιατρικών πρακτικών
Ενας Ινδός γιατρός που ονομαζόταν Sushruta θεωρείται στην Ινδία ο «πατέρας της πλαστικής χειρουργικής επέμβασης». Ο ίδιος έγραψε ένα από τα παλαιότερα έργα στον κόσμο για την ιατρική και τη χειρουργική επέμβαση τον 6ο αιώνα π.Χ.
Η εργασία περιλάμβανε τη μέθοδο της μεταμόσχευσης του δέρματος, η οποία συνεπάγεται τη μεταμόσχευση κομματιών δέρματος (μοσχεύματα) από ένα μέρος του σώματος σε ένα άλλο. 
Η πραγματεία του παρέχει επίσης την πρώτη γραπτή καταγραφή της ρινοπλαστικής του πτερυγίου του πρόσθιου προσώπου, μιας τεχνικής που χρησιμοποιείται και σήμερα, στην οποία χρησιμοποιείται ένα αυτούσιο κομμάτι δέρματος από το μέτωπο για την αναδόμηση της μύτης.
Ωστόσο, ο Sushruta δεν ήταν ο πρωτοπόρος της πλαστικής χειρουργικής. Το πρώτο γνωστό συμβάν πλαστικής χειρουργικής έγινε το 1213 π.Χ., όταν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι προσπάθησαν να διατηρήσουν τη μύτη του νεκρού βασιλιά τους με τη χειρουργική εισαγωγή οστών και ειδικών υλικών σε αυτό.
Για αιώνες οι διάφορες φυλές τέντωναν τους λοβούς των αυτιών τους, έδεναν τα πόδια τους, διαμόρφωναν κατάλληλα τα δόντια τους, έκαναν τατουάζ και επανέφεραν κατά βούληση στην αρχική μορφή του το δέρμα τους. Οι πρακτικές αυτές δεν έχουν χάσει την πολιτιστική δυναμική τους. Η πλαστική χειρουργική απέκτησε δυναμική και πολυπλοκότητα κατά τη διάρκεια της ζωής του αρχαίου Ελληνα ιατρού Κλαύδιου Γαληνού, ο οποίος έζησε στη Ρώμη (129-216 π.Χ.), λόγω της εμμονής του στη μελέτη και την αποκατάσταση μελών του ανθρώπινου σώματος.
Ο ίδιος ο Γαληνός προσπάθησε να θεραπεύσει τη βλεφαρόπτωση στα μάτια. Εκανε επίσης αισθητική ρινοπλαστική σε πλούσιους άντρες και γυναίκες, που απλώς ήθελαν νέα μύτη. Ωστόσο, μετά την πτώση της Ρώμης πολλά από τα ιατρικά κείμενα του Γαληνού χάθηκαν (μόνο 20 από τα 600 βιβλία του διασώθηκαν) και η πρακτική της πλαστικής χειρουργικής άρχισε ως γνώση να ξεφτίζει στο πέρασμα του χρόνου.
Στον Μεσαίωνα, παρά τις συζητήσεις για τη σωστή οδοντιατρική περίθαλψη, η χειρουργική επέμβαση γενικά θεωρήθηκε ότι ήταν παγανιστική και αμαρτωλή, επειδή η διάχυση του αίματος από έναν χειρουργό και η όποια επέμβαση αυτός ασκούσε πάνω στο σώμα θεωρούνταν πράξεις παρόμοιες με τη μαγεία.
Οι θρύλοι
Πριν εξετάσουμε τις πραγματικές πρακτικές της πλαστικής χειρουργικής είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε γιατί οι αρχαίοι είχαν την ανάγκη για αισθητική ανακατασκευή με χειρουργική επέμβαση, καθώς το θέμα της αποκατάστασης χαμένων ή ακρωτηριασμένων τμημάτων του σώματος ήταν ένα σοβαρό ζήτημα, ακόμη και στον αρχαίο κόσμο.
Οι αρχαίες ινδικές πρακτικές χρησιμοποιήθηκαν για εκείνους που τραυματίζονταν κατά τη διάρκεια μαχών ή είχαν σημάδια από διάφορες ασθένειες. Επίσης υπήρχαν περιπτώσεις ακρωτηριασμών, εξαιτίας δικαστικών ποινών για σοβαρά εγκλήματα. Ο ακρωτηριασμός του προσώπου ήταν κοινό φαινόμενο στη Χιλή μέχρι την εποχή της ισπανικής αποικιακής περιόδου. Στο Περού οι εικόνες σε παραστάσεις πάνω σε κεραμικά (πριν από την περίοδο Inca Chimu) που τοποθετήθηκαν στους τάφους διακεκριμένων ανθρώπων απεικόνιζαν τέτοιους τραυματισμούς του προσώπου.
Προκειμένου να επιδιορθώσουν τέτοιες σωματικές απώλειες από πολέμους, ασθένειες ή τιμωρίες οι αρχαίοι στρέφονταν προς τους τοπικούς θεραπευτές για βοήθεια. Αναζητούσαν επίσης υπερφυσική ή πνευματική βοήθεια, επειδή υπήρχε η πίστη σε πολλές αρχαίες πεποιθήσεις ότι οι υπερφυσικές δυνάμεις θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να επιδιορθωθεί το σώμα.
Υπήρχε ωστόσο και ένας επιπρόσθετος λόγος στους αρχαίους για να αποκαταστήσουν το σώμα τους προς το φυσιολογικό: Εάν μετά τον θάνατο το σώμα ενταφιαζόταν ακρωτηριασμένο, στη μετά θάνατον ζωή η αναμενόμενη ανάσταση θεωρούνταν αδύνατη. Αυτή η πίστη παραμένει σε ορισμένους πολιτισμούς έως σήμερα.
