❱❱ Η πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής Φώφη Γεννηματά μιλά για τις άγνωστες στιγμές της καθημερινότητάς της
❱❱ Η… τρέλα που τη δένει με τον σύζυγό της, οι συμβουλές για τον έρωτα στη μεγάλη της κόρη και το σουφλέ που γίνεται ανάρπαστο ΤΕΤ Α ΤΕΤ ΜΕ ΤΗ ΒΙΒΙΑΝ • Από τη Βίβιαν Μπενέκου
Ως γυναίκα παραδέχεται ότι έχει δεχθεί, όπως πολλές άλλες γυναίκες, μπούλινγκ για την εξωτερική της εμφάνιση. «Το ζω στο πετσί μου, με χαλάει, αλλά το ξεπερνώ» λέει χαρακτηριστικά. Ως γυναίκα, επίσης, μαγειρεύει τέλεια το σουφλέ με μακαρόνια, αγαπά τα τζιν παντελόνια και τα λευκά πουκάμισα, που ψωνίζει μόνη της, χωρίς στιλίστα, έχει μακιγιέζ για τα τηλεοπτικά της, χορεύει ζεϊμπέκικο και παίζει με τη σκυλίτσα της τη Μαλού, όταν επιστρέφει το βράδυ στο σπίτι.
Ως κλασική Eλληνίδα μάνα, είναι υπερπροστατευτική απέναντι στα τρία της παιδιά, την 22χρονη Αιμιλία που σπουδάζει Αρχιτεκτονική στη Σκoτία, τον 15χρονο Γιώργο και τη 13χρονη Κατερίνα.
Αυτή είναι η πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής, Φώφη Γεννηματά, που επέλεξε να ανοίξει σήμερα την καρδιά της στην «Espresso», μιλώντας για όλα, αλλά όχι για πολιτική.
Ο ζεστός, γλυκός άνθρωπος λοιπόν, που λέγεται Φώφη Γεννηματά, και είχαμε τη χαρά να τον συναντήσουμε στο γραφείο της στη Χαριλάου Τρικούπη, αποκαλύπτει την άλλη όψη του.
Τη γυναικεία, εκείνη δηλαδή που περιλαμβάνει τον αγαπημένο της σύζυγο Ανδρέα Τσούνη και τα τρία παιδιά της.
«Με τον Ανδρέα μάς δένει η τρέλα μας…» λέει, μιλώντας για τον άντρα της.
Η ίδια πιστεύει πολύ στη δύναμη του έρωτα και γι’ αυτό συμβουλεύει την Αιμιλία να μη φοβηθεί και να ερωτευθεί με όλη της την ψυχή, όταν έρθει αυτή η ώρα.
Η πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής αρχίζει ήδη να νιώθει κι αυτή, όπως χιλιάδες άλλες μάνες, το «σύνδρομο της άδειας φωλιάς», αφού τα παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν.
Μάλιστα, η 13χρονη Κατερίνα το καταλαβαίνει αυτό, και συχνά σκαλίζει την πληγή ρωτώντας την: «Τι θα κάνεις, μαμά, όταν φύγω;» Η Φώφη Γεννηματά περιμένει το Πάσχα, όπως όλοι, αν και για εκείνη ο Απρίλιος είναι ένας θλιμμένος μήνας, αφού τέτοιες ημέρες έφυγε από τη ζωή ο πατέρας της Γιώργος Γεννηματάς.
Τον θυμάται όμορφα, όμως, γιατί μέσα της κρατά τη χαρά που ένιωθε όταν χόρευε μαζί του ροκ εντ ρολ.
«Φοβάμαι τα λάθη που δεν γίνονται μαθήματα» επιμένει να λέει η Φώφη Γεννηματά, που έχει ως αγαπημένο τραγούδι τούς μελοποιημένους από τον Μίκη Θεοδωράκη στίχους του Γιώργου Σεφέρη: «Λίγο ακόμα να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα».
Ποια θα είναι η πραγματικότητα για το Κίνημα Αλλαγής στις εκλογές που έρχονται; Μονοψήφιο, διψήφιο νούμερο ή σας αρκεί η τρίτη θέση, ανεξαρτήτως ποσοστού;
Δεν βάζουμε ταβάνι, επιδιώκουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Το δίλημμα των εκλογών είναι «ισχυρό Κίνημα Αλλαγής ή διχασμός και νέα περιπέτεια». Αυτό είναι το μήνυμά μας προς τους πολίτες, και τους καλούμε να μας δώσουν δύναμη για να υπάρξει πραγματική προοδευτική αλλαγή στον τόπο. Είμαστε αισιόδοξοι, οι πολίτες ανταποκρίνονται και αυτό θα αποτυπωθεί στα εκλογικά αποτελέσματα.
Καταφέρνετε να κοιμάστε ήρεμη τα βράδια, ούσα αρχηγός κόμματος;
Ηρεμα κοιμάμαι, όταν φυσικά δεν με ξυπνούν έκτακτα γεγονότα και επείγοντα τηλεφωνήματα μέσα στη νύχτα… Την ημέρα, εμείς οι γυναίκες πρέπει να αποδεικνύουμε ότι «μπορούμε». Και μπορούμε. Παίρνουμε τα πάνω μας συνεχώς. Ομως, η πολιτική εξακολουθεί να είναι ανδροκρατούμενη υπόθεση. Κρατάμε το τιμόνι γερά, αλλά βέβαια έχουμε τις αμφισβητήσεις – «δεν μπορεί», «δεν το ‘χει…».
Δεν φτάνει μια καλή παρουσία, κάθε μέρα περνάμε από ψιλό κόσκινο και από τους άνδρες και από τις γυναίκες. Οχι μόνο για τις ικανότητές μας, αλλά και για πράγματα που στους άνδρες θεωρούνται αυτονόητα ή άνευ σημασίας.
Μια τέτοια θέση αιχμής δημιουργεί, φαντάζομαι, εντάσεις, νεύρα, στρες. Σε συνδυασμό με τις περιοδείες, την έλλειψη προσωπικού χρόνου κ.λπ., είναι βαρύ φορτίο. Οι γιατροί λένε ότι οι άνθρωποι «σωματοποιούμε» το στρες. Πώς το αντιμετωπίζετε εσείς αυτό;
Βαρύ το φορτίο, πράγματι, αλλά είναι επιλογή μου, γιατί αξίζει τον κόπο. Με αυτόν τον τρόπο ζωής μεγάλωσα. Περιοδείες; Μαζί με τον πατέρα μου, από μαθήτρια. Την περίοδο 1990-1993, που το ΠΑΣΟΚ ήταν στην αντιπολίτευση, γυρίσαμε την Ελλάδα τρεις φορές μαζί. Προφανώς υπάρχει ένταση όταν ζεις σε αυτούς τους ρυθμούς, όταν έχεις αυτές τις ευθύνες. Υπάρχουν όμως και η οικογένεια -ο σύζυγός μου, τα παιδιά μου-, οι φίλοι μου, οι δικοί μου άνθρωποι, που είναι το καταφύγιό μου.
Ερχεται Πάσχα. Εχετε καλές αναμνήσεις; Πού θα τα περάσετε και με ποιους φέτος;
Ο Απρίλιος «πονάει». Συνδέεται με τον θάνατο του πατέρα μου, στις 25 Απριλίου. Ηταν και τότε Μεγάλη Εβδομάδα. Η ημέρα του Πάσχα, η Ανάσταση, φέρνει την ελπίδα που θέλουμε όλοι μας, για τον εαυτό μας, τους δικούς μας, την πατρίδα μας, τα ξενιτεμένα παιδιά μας.
Θα περάσω τις ημέρες αυτές στην Αθήνα, στο σπίτι μου. Ανάσταση θα κάνουμε στη Μητρόπολη.
Στο γραφείο της στη Χαριλάου Τρικούπη με τη Βίβιαν Μπενέκου • Φωτό: Χρήστος Ζήνας
Ποιο είδος μαμάς είστε; Αυστηρή, προστατευτική, καταπιεστική ή σούπερ άνετη;
Κλασική Ελληνίδα μάνα. Υπερπροστατευτική, αλλά και άνετη. Θέλω τα παιδιά μου να έχουν ελευθερίες, να παίρνουν πρωτοβουλίες, να αποκτούν εμπειρίες. Να μπορούν να σταθούν μόνα τους στα πόδια τους. Με τρία παιδιά, το σπίτι μας είναι «γεμάτο», και αυτό μου αρέσει πολύ. Μου αρέσει να τα φροντίζω και να τα περιποιούμαι.
Τα παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν. Πιστεύετε ότι αυτό το λεγόμενο «σύνδρομο της άδειας φωλιάς» θα υπάρξει για εσάς ή, επειδή ο χρόνος λόγω των δραστηριοτήτων σας είναι λίγος, δεν θα το καταλάβετε;
Γιατί να εξαιρεθώ εγώ από το «σύνδρομο της άδειας φωλιάς»; Κάποια στιγμή θα ανοίξουν τα φτερά τους και θα φύγουν. Αυτή είναι η εξέλιξη, και θα την «υποστώ». Η μικρή μου με ρωτάει από τώρα: «Τι θα κάνεις, μαμά, όταν φύγω;» Εκείνο που είναι σίγουρο είναι πως πάντα, όπου κι αν είναι, ό,τι κι αν κάνουν, έχουμε πάντα την έγνοια τους. Και αυτό για το οποίο παλεύω είναι τα παιδιά μας, όταν έλθει η ώρα, να πάρουν τον δρόμο τους, να το κάνουν από επιλογή και όχι να ξεριζώνονται από ανάγκη. Να μπορούν να διεκδικήσουν τα όνειρά τους στον τόπο τους, κοντά στους δικούς τους.
Ποια θετικά και ποια αρνητικά στοιχεία στην προσωπικότητά σας βρίσκουν τα παιδιά σας; Για ποια θέματα σας γκρινιάζουν;
Ρωτήστε τα. Θα πρέπει να απαντήσουν αυτά. Σίγουρα, τους λείπω παραπάνω, και είναι λογικό. Ομως, εκείνο που τελικά μετράει είναι τι δίνεις στα παιδιά συναισθηματικά τις ώρες που καταφέρνεις να είσαι κοντά τους. Να μη σπαταλάς πολύτιμες στιγμές σε γκρίνιες και προστριβές. Με αγκαλιά και αγάπη γεμίζουμε κι εγώ και αυτά τις «μπαταρίες» μας.
Εχετε δεχθεί ένα είδος μπούλινγκ από κάποιους για τα κιλά σας, για παράδειγμα. Πώς αισθανθήκατε για αυτό; Η γυναίκα «αρχηγός» χτυπιέται περισσότερο;
Ναι, χτυπιέται συχνά και δημόσια. Πολλά σχόλια, ακόμη περισσότερα υπονοούμενα με επίκεντρο την εξωτερική εμφάνιση, το χρώμα των μαλλιών, το μακιγιάζ, τα ρούχα. Κανείς δεν κάνει αντίστοιχη κριτική σε έναν άνδρα πολιτικό. Είναι μια προσπάθεια απαξίωσης που δεν σχετίζεται με την πολιτική, τις θέσεις, τις αποφάσεις, τους χειρισμούς μου, και είναι άδικο. Το ζω στο πετσί μου, με χαλάει, αλλά το ξεπερνώ.
Ποιο είναι το αγαπημένο χρώμα στα ρούχα σας; Τζιν και Τ-shirt ή κοστούμι-ταγέρ; Τι προτιμάτε;
Αλλο τι προτιμώ και άλλο τι «πρέπει» να φοράω ανάλογα με την περίσταση. Μου αρέσει το τζιν και, όταν δεν «απαγορεύεται», του δίνω και καταλαβαίνει. Συνήθως, όμως, φοράω ταγέρ. Εχω αδυναμία στα λευκά πουκάμισα.
Μόνη σας ψωνίζετε τα ρούχα και φτιάχνετε το μακιγιάζ σας ή υπάρχει άνθρωπος που φροντίζει για αυτό;
Δεν έχω στιλίστα, ψωνίζω και διαλέγω τα ρούχα μου η ίδια. Στο μακιγιάζ δεν τα καταφέρνω μόνη μου, γιατί, κακά τα ψέματα, ιδιαίτερα λόγω τηλεόρασης, θέλει τον ειδικό του.
Πώς φροντίζετε τον εαυτό σας (γυμναστική, αισθητική κ.λπ.). Εχετε κάνει αισθητικές επεμβάσεις;
Αισθητική επέμβαση δεν έχω κάνει. Δεν είμαι αρνητική, αλλά δεν το έχω κάνει. Γυμναστική; Πολύ ωραία ιδέα, αλλά πού ο χρόνος; Και μάνα και αρχηγός κόμματος δεν βγαίνει.
Ποια είναι η πρώτη κίνηση που κάνετε, όταν γυρίζετε το βράδυ και η πόρτα του σπιτιού κλείνει πίσω σας;
Να φιλήσω τα παιδιά μου, βέβαια, και μετά να ασχοληθώ με τη Μαλού, τη σκυλίτσα μας, που ζηλεύει και διεκδικεί χάδια. Μας έχει ξετρελάνει όλους.
Στο σπίτι μαγειρεύετε; Σπεσιαλιτέ σας;
Ναι. Το ‘χω πάρει από τη μάνα μου. Μαγειρεύω, γιατί μου αρέσει και με ξεκουράζει. Στα παιδιά μου αρέσει το σουφλέ με μακαρόνια και τέσσερα τυριά – το κάνω συχνά. Μου λένε ότι το πετυχαίνω και η… κατανάλωση δείχνει ότι το εννοούν.
Εχω την αίσθηση, έτσι όπως παρακολουθώ τις δημόσιες παρουσίες του συζύγου σας στο πλευρό σας, ότι ο έρωτας είναι πολύ ζωντανός μεταξύ σας. Τι είναι αυτό που σας δένει τόσο; Υπάρχει συνταγή για έναν καλό γάμο; Τι συμβουλεύετε τη μεγάλη κόρη;
Η αίσθησή σας είναι πολύ σωστή. Μας δένει η… τρέλα μας. Εκτός από τον έρωτα, κακά τα ψέματα, μας δένουν οι καλές και οι δύσκολες στιγμές, κι εμείς δεν περάσαμε και λίγα. Και ο τρόπος που τα αντιμετωπίσαμε έχουν ως αποτέλεσμα αυτή η… κολόνια να κρατάει τόσα χρόνια. Καθένας φτιάχνει τη δική του συνταγή. Είναι θέμα χημείας. Τα συστατικά; Ερωτας, κατανόηση, εκτίμηση, σεβασμός, βαθιά αγάπη. Υστερα από όλα αυτά, όπως καταλαβαίνετε, την Αιμιλία θα τη συμβούλευα να ερωτευτεί με όλη της την ψυχή και να αγαπήσει με όλο της το «είναι».
Εχετε βάλει όριο προσωπικό ως προς το πότε θα τελειώσει για εσάς η προεδρία του κόμματος ή η πολιτική γενικότερα;
Οι πολίτες βάζουν τέλος, αλλά καθένας πρέπει να ξέρει πότε πρέπει να φύγει. Τα αξιώματα έχουν πάντα ένα τέλος, τώρα όμως στο Κίνημα Αλλαγής είμαστε στην αρχή μιας νέας προσπάθειας.
Τι σας έχει πληγώσει πολύ τον τελευταίο χρόνο, που ίσως να σας έφερε δάκρυα στα μάτια;
Οι άνθρωποι που χάθηκαν στο Μάτι, και ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά.
Τι σας λείπει πολύ από τη ζωή σας;
Οι γονείς μου.
Τι φοβάστε περισσότερο στη ζωή;
Τα λάθη που δεν μας γίνονται μαθήματα. Τρομάζω στην ιδέα ότι θα αφήσουμε στα παιδιά μας μια χειρότερη Ελλάδα από αυτήν που κληρονομήσαμε.
Ποιο είναι το τραγούδι που αγαπάτε και αντιπροσωπεύει το «μέσα» σας;
«Λίγο ακόμα να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα».
Χορεύετε καμιά φορά;
Και βέβαια χορεύω. Είναι ένας τρόπος έκφρασης συναισθημάτων. Και παραδοσιακούς χορούς χορεύω και μοντέρνους και απ’ όλα. Θυμάμαι με πολλή νοσταλγία το ροκ εντ ρολ που χόρευα με τον πατέρα μου και έναν θεωρούμενο ανδρικό χορό, το ζεϊμπέκικο, που έμαθα από τη μητέρα μου.
Πώς θα βλέπατε τον εαυτό σας δέκα χρόνια μετά;
Εμένα με ενδιαφέρει το σήμερα, που πρέπει να αλλάξει για όλους μας. Σε δέκα χρόνια από σήμερα εύχομαι να μπορώ να πω ότι τα καταφέραμε. Να κοιτάζω πίσω και να νιώθω ευχαριστημένη, με τον άνδρα μου, τα παιδιά μου -και ελπίζω και τα εγγόνια μου- ευτυχισμένους.
