❱❱ Τι αποκαλύπτει ο σκηνοθέτης με αφορμή την ταινία «Ολο γελούσε» που βγήκε πρόσφατα στη μεγάλη οθόνηΑπό τον
ΝΙΚΟ ΝΙΚΟΛΙΖΑ
«Ο Κώστας γελούσε ακόμα και στις τελευταίες του στιγμές, όταν ο καρκίνος τον είχε πλέον καταβάλει». Ο σκηνοθέτης Θόδωρος Μαραγκός ανοίγει την καρδιά του στην «Espresso» και μιλά εμφανώς συγκινημένος για τον επιστήθιο φίλο του Κώστα Τσάκωνα, τον άνθρωπο που «Ολο γελούσε».
Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι αποφάσισε να δώσει αυτόν τον τίτλο στην αφιερωματική ταινία που δημιούργησε για εκείνον, η οποία βγήκε πρόσφατα στις κινηματογραφικές αίθουσες. Η πρώτη προβολή της έγινε στο ιστορικό σινεμά Τριανόν. Εκεί συναντήσαμε τον σημαντικό δημιουργό, ο οποίος μας εξομολογήθηκε τα γεγονότα που έζησε στο πλευρό του Τσάκωνα από την αρχή της γνωριμίας τους έως την ώρα που εκείνος άφησε την τελευταία πνοή του. Συγκλονιστική δε είναι η αποκάλυψή του για τη συνεργασία του Κώστα στο εν λόγω φιλμ με την Καίτη Παπανίκα την περίοδο που γνώριζαν και οι δύο ότι είχαν «χτυπηθεί» από τον καρκίνο!
«Ο Κώστας είχε πάντα μια συνεπή στάση ζωής. Ηθελα να το τονίσω αυτό μέσα από την ταινία, γιατί πραγματικά άξιζε τον κόπο. Σήμερα τονίζονται πράγματα που δεν αξίζουν. Ο Τσάκωνας άξιζε γιατί είχε χαθεί μέσα σε όλο αυτόν τον καταναλωτικό κόσμο» μας λέει ο Θόδωρος Μαραγκός, ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεών του. Τη συζήτησή μας στο φουαγιέ του Τριανόν διακόπτει ένας νεαρός ο οποίος είναι δακρυσμένος και πέφτει πάνω στον σκηνοθέτη. «Είναι η πρώτη φορά που κλαίω με ταινία. Σας ευχαριστώ γι’ αυτό που μου προσφέρατε» του λέει, και ο δημιουργός κουνάει το κεφάλι του ευχαριστώντας τον.
Η γνωριμία των δύο ανδρών έγινε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στην περιοχή των Πετραλώνων, όταν και οι δύο, ως νέα παιδιά, συναντιούνταν στα διάφορα νεανικά στέκια της εποχής και μιλούσαν για τους αγώνες της επιβίωσής τους. «Με τον Κώστα έτυχε να γνωριστούμε προτού συνεργαστούμε καλλιτεχνικά. Μέναμε στην ίδια περιοχή, τα Πετράλωνα. Και κάπου εκεί ανάμεσα στα μπιλιαρδάδικα και τα καφέ συναντηθήκαμε. Μετά μου τον σύστησε ο Κώστας Ζυρίνης, επειδή είχε κάνει μαζί του μια ταινία μικρού μήκους. Αυτό ήταν. Με το που γνωριστήκαμε δέσαμε απόλυτα και συνεργαστήκαμε σε αρκετές παραγωγές. Μου άρεσαν ο αυθορμητισμός του, το γέλιο του, η φάτσα του. Ηταν τόσο φυσιολογικός και λαϊκός χαρακτήρας, που είχε τρομερή απήχηση στο κοινό» μας λέει.
Δραματική ζωή
Σε ερώτησή μας αν ήταν κωμικός ή δραματικός ηθοποιός, σκύβει το κεφάλι. «Πέρασε μεγάλα δράματα στη ζωή του ο Κώστας. Ηταν και κωμικός, και δραματικός ηθοποιός. Εκρυβε μέσα του το δράμα, γιατί η ίδια η ζωή του ήταν τραγικά δραματική. Εδινε γέλιο στον κόσμο, για να μπορεί να ξεφεύγει από τον δικό του Γολγοθά, που τον ανέβαινε καθημερινά λόγω του αδελφού του και άλλων καταστάσεων. Ηθελε να προσφέρει γέλιο στον κόσμο και το ένιωθε αυτό. Και βοηθούσε πολύ κόσμο. Ηξερε όλα τα ανέκδοτα που είχαν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα και σε έκανε θέλοντας και μη να γελάσεις μαζί του».
Με δάκρυα
Στην ταινία «Ολο γελούσε» ο Κώστας Τσάκωνας, φανερά καταβεβλημένος από τον καρκίνο, συμπράττει σε μια συγκλονιστική σκηνή με την Καίτη Παπανίκα. Ο σκηνοθέτης, όταν του το αναφέρουμε, βουρκώνει. Με δάκρυα προσπαθεί να μας εξηγήσει: «Ο Κώστας ακόμα και στις τελευταίες στιγμές του, όταν ο καρκίνος τον είχε καταβάλει πλέον, γελούσε. Και γελούσε πολύ, χωρίς να προσποιείται, παρόλο που ήξερε ότι έπασχε από καρκίνο. Σκέψου ότι λίγους μήνες προτού πεθάνει έπαιξε στη δική μου ταινία. Σε ένα από τα γυρίσματα, όταν ήταν πολύ άρρωστος, τα οποία έγιναν πάνω στο βουνό, ήρθε και ήταν χάλια. Στη συγκεκριμένη σκηνή έπαιζε και η Καίτη Παπανίκα. Ηταν κι εκείνη χάλια από τον καρκίνο τότε. Επεσε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και έδινε κουράγιο ο ένας στον άλλο. Η εν λόγω σκηνή υπάρχει μέσα στην ταινία. Κλαίγαμε όλοι από συγκίνηση. Ομως ο Κώστας πέθανε με το χαμόγελο στα χείλη. Ηθελε πάντα να είναι αισιόδοξος. Ολο γελούσε».
Ο ρόλος – σταθμός στο φιλμ «Μάθε, παιδί μου, γράμματα»
Το 1981 ο Θόδωρος Μαραγκός σκηνοθετεί την ταινία «Μάθε, παιδί μου, γράμματα», μια ταινία-σταθμό για τον Κώστα Τσάκωνα, που έχει βραβευτεί πολλάκις. Του το θυμίζουμε κι εκείνος χαμογελάει.
«Για το “Μάθε, παιδί μου, γράμματα” είχα πάντα την ιδέα εκείνα τα χρόνια να υποδυθεί ο Κώστας τον φοιτητή. Τότε πολλοί είχαν αντιδράσει λέγοντάς μου ότι “δεν κάνει για φοιτητής, δεν έχει σχέση, δεν ταιριάζει” και πολλά άλλα.
Ο Κώστας, λοιπόν, χαρακτήρισε το νόημα της ταινίας αυτής. Εβλεπες στο πρόσωπό του τον φοιτητή που σπούδαζε στο εξωτερικό και, επιστρέφοντας στην πατρίδα του, έμενε άνεργος και έψαχνε δουλειά. Ο Τσάκωνας ήταν μια ειδική περίπτωση και ηθοποιού και ανθρώπου. Ηταν αυτοφυής, δεν μιμήθηκε ποτέ κανέναν συνάδελφό του. Η κοσμοθεωρία του, οι σκέψεις του, οι κινήσεις του ήταν ορισμένα από τα μοναδικά χαρακτηριστικά του. Ηταν μια σύνθεση ενός Ελληνα που κουβαλάει ένα παρελθόν το οποίο ούτε ο ίδιος ήξερε, ενώ το πρόσωπό του ήταν η μορφή του Καραγκιόζη. Μιας λαϊκής ελληνικής φιγούρας-σύμβολο που αστειευόταν και ο ίδιος ο Κώστας συχνά πυκνά» λέει χαμογελώντας στο φουαγιέ του κινηματογράφου.
Στα χρόνια που πέρασαν μετά την πρώτη συνεργασία τους οι δυο τους συνεργάστηκαν σε πολλές ταινίες. Δεν ήταν πλέον απλοί συνεργάτες, αλλά οικογένεια. «Για μένα ήταν πρώτα οικογένεια και φίλος, και μετά συνεργάτης. Είχαμε μια τρομερή οικογενειακή και προσωπική φιλία, που σπάνια μπορείς να την αποκτήσεις. Ο ένας έδενε με τον άλλον λόγω γέλιου. Δηλαδή, πέταγε ατάκες εκείνος και πέθαινε στα γέλια, έλεγα εγώ τις δικές μου κι έτσι φτιάχναμε σκηνές στις ταινίες» θυμάται ο σκηνοθέτης.
