❱❱ Ο ταλαντούχος δημιουργός Θοδωρής Αθερίδης μιλάει στην «Espresso» έξω από τα δόντιαΑπό τη
ΜΑΡΙΑ ΑΝΔΡΕΟΥ
«Σε αυτή τη ζωή είμαστε μουσαφίρηδες και φιλοξενούμενοι, όχι μόνιμοι κάτοικοι» λέει στην «Εspresso» ο Θοδωρής Αθερίδης. Με αυτή την καίρια διαπίστωση άρχισε η συζήτησή μας με τον ταλαντούχο δημιουργό, ο οποίος φέτος έχει βαλθεί να μας φτιάξει τη διάθεση τόσο στο Μικρό Παλλάς με την παράσταση «Το ψέμα» όσο και στον ΑΝΤ1, κάθε Σάββατο βράδυ στις 21.00, με το τηλεπαιχνίδι «Celebrity game night».
Στόχος του καλλιτέχνη είναι μέσα από την παραγωγή του ΑΝΤ1 να προσφέρει παιχνίδι και χαρά, αν και γενικότερα γι’ αυτόν το παιχνίδι και η χαρά αποτελούν στάση ζωής: «Αν έχεις μνήμη θανάτου, ότι αύριο μπορεί και να μη ζεις, θα δεις τη ζωή αλλιώς και θα χαίρεσαι την κάθε στιγμή της. Δεν είμαστε αθάνατοι» τονίζει με νόημα ο Θοδωρής Αθερίδης και συνεχίζει σχολιάζοντας τη στενάχωρη τηλεοπτική πραγματικότητα: «Ο ελληνικός λαός, με όσα του έχουν συμβεί οικονομικά, πολιτικά, με τις διάφορες ανακολουθίες, έχει μέσα του τεράστιο θυμό. Ετσι, όταν κάθεται και χαζεύει ένα τηλεοπτικό προϊόν όπου οι παίκτες σφάζονται, εκτονώνεται και ο ίδιος. Είναι ένα φαινόμενο της ανταγωνιστικής εποχής μας. Δυστυχώς, από παντού δεχόμαστε πίεση και δεν μιλάμε. Οταν ο παίκτης ενός reality τα πει έξω από τα δόντια και αντιδράσει, ο θεατής λέει από μέσα του “πες τα, ρε μεγάλε”. Αλλά αυτή δεν είναι ωραία κοινωνία, ούτε τηλεόραση».
Εξέλιξη
Στην ερώτησή μας αν στην τηλεόραση, στο θέατρο και στο σινεμά θα αρνιόταν να μπει στον ρόλο ενός σκοτεινού ανθρώπου, γιατί θα ένιωθε ότι θα κάνει κακό και στη δική του ψυχή, είναι αποκαλυπτικός: «Εχω αρνηθεί να παίξω σε έργα και παραστάσεις που δεν μου άρεσαν συνολικά. Ξέρετε, εγώ έχω μια συγκεκριμένη φιλοσοφία: έχω καταλήξει ότι θέλω να ανεβάζω έργα ή να παίζω σε παραστάσεις που βοηθούν στη μεταστροφή του ανθρώπου. Δεν με ενδιαφέρει ο ήρωας να μένει ο ίδιος και να μην αλλάζει προς το καλύτερο. Η κινηματογραφική ταινία “Η ζωή των άλλων” ήταν μια ταινία που μου άρεσε πολύ, γιατί αυτός ο πράκτορας της Στάζι στην εξέλιξη της ιστορίας συγκινείται και συνταράσσεται από τις πράξεις του ανθρώπου που παρακολουθεί και μεταμορφώνεται σε έναν καλό άνθρωπο».
Τέλος, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο πόσο με είχε βοηθήσει, με μια συνέντευξη που μου είχε δώσει πριν από χρόνια, για τις κρίσεις πανικού που βίωνε και βίωνα κι εγώ: «Κρίσεις πανικού περνάνε οι δυνατοί άνθρωποι και όχι οι αδύναμοι. Γιατί υπερεκτιμούν τις δυνάμεις τους και νιώθουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν όλα. Εκεί έρχεται αυτό το ξέσπασμα του εαυτού που σου λέει “δώσε λίγο χρόνο και σε μένα, πρόσεξέ με”. Αυτό που θα πω και σε σένα από προσωπική εμπειρία είναι στο τέλος της ημέρας σου να κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί, κάτι χαζό (γέλια), κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις χαρούμενος. Ενα άθλημα που ίσως θελήσει μια πειθαρχία που θα σου δίνει έτσι το αίσθημα της νίκης».
Από τη ΜΑΡΙΑ ΑΝΔΡΕΟΥ[email protected]
«Σε αυτή τη ζωή είμαστε μουσαφίρηδες και φιλοξενούμενοι, όχι μόνιμοι κάτοικοι» λέει στην «Εspresso» ο Θοδωρής Αθερίδης. Με αυτή την καίρια διαπίστωση άρχισε η συζήτησή μας με τον ταλαντούχο δημιουργό, ο οποίος φέτος έχει βαλθεί να μας φτιάξει τη διάθεση τόσο στο Μικρό Παλλάς με την παράσταση «Το ψέμα» όσο και στον ΑΝΤ1, κάθε Σάββατο βράδυ στις 21.00, με το τηλεπαιχνίδι «Celebrity game night».Στόχος του καλλιτέχνη είναι μέσα από την παραγωγή του ΑΝΤ1 να προσφέρει παιχνίδι και χαρά, αν και γενικότερα γι’ αυτόν το παιχνίδι και η χαρά αποτελούν στάση ζωής: «Αν έχεις μνήμη θανάτου, ότι αύριο μπορεί και να μη ζεις, θα δεις τη ζωή αλλιώς και θα χαίρεσαι την κάθε στιγμή της. Δεν είμαστε αθάνατοι» τονίζει με νόημα ο Θοδωρής Αθερίδης και συνεχίζει σχολιάζοντας τη στενάχωρη τηλεοπτική πραγματικότητα: «Ο ελληνικός λαός, με όσα του έχουν συμβεί οικονομικά, πολιτικά, με τις διάφορες ανακολουθίες, έχει μέσα του τεράστιο θυμό. Ετσι, όταν κάθεται και χαζεύει ένα τηλεοπτικό προϊόν όπου οι παίκτες σφάζονται, εκτονώνεται και ο ίδιος. Είναι ένα φαινόμενο της ανταγωνιστικής εποχής μας. Δυστυχώς, από παντού δεχόμαστε πίεση και δεν μιλάμε. Οταν ο παίκτης ενός reality τα πει έξω από τα δόντια και αντιδράσει, ο θεατής λέει από μέσα του “πες τα, ρε μεγάλε”. Αλλά αυτή δεν είναι ωραία κοινωνία, ούτε τηλεόραση».
ΕξέλιξηΣτην ερώτησή μας αν στην τηλεόραση, στο θέατρο και στο σινεμά θα αρνιόταν να μπει στον ρόλο ενός σκοτεινού ανθρώπου, γιατί θα ένιωθε ότι θα κάνει κακό και στη δική του ψυχή, είναι αποκαλυπτικός: «Εχω αρνηθεί να παίξω σε έργα και παραστάσεις που δεν μου άρεσαν συνολικά. Ξέρετε, εγώ έχω μια συγκεκριμένη φιλοσοφία: έχω καταλήξει ότι θέλω να ανεβάζω έργα ή να παίζω σε παραστάσεις που βοηθούν στη μεταστροφή του ανθρώπου. Δεν με ενδιαφέρει ο ήρωας να μένει ο ίδιος και να μην αλλάζει προς το καλύτερο. Η κινηματογραφική ταινία “Η ζωή των άλλων” ήταν μια ταινία που μου άρεσε πολύ, γιατί αυτός ο πράκτορας της Στάζι στην εξέλιξη της ιστορίας συγκινείται και συνταράσσεται από τις πράξεις του ανθρώπου που παρακολουθεί και μεταμορφώνεται σε έναν καλό άνθρωπο».Τέλος, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο πόσο με είχε βοηθήσει, με μια συνέντευξη που μου είχε δώσει πριν από χρόνια, για τις κρίσεις πανικού που βίωνε και βίωνα κι εγώ: «Κρίσεις πανικού περνάνε οι δυνατοί άνθρωποι και όχι οι αδύναμοι. Γιατί υπερεκτιμούν τις δυνάμεις τους και νιώθουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν όλα. Εκεί έρχεται αυτό το ξέσπασμα του εαυτού που σου λέει “δώσε λίγο χρόνο και σε μένα, πρόσεξέ με”. Αυτό που θα πω και σε σένα από προσωπική εμπειρία είναι στο τέλος της ημέρας σου να κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί, κάτι χαζό (γέλια), κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις χαρούμενος. Ενα άθλημα που ίσως θελήσει μια πειθαρχία που θα σου δίνει έτσι το αίσθημα της νίκης».
