Στην κάμερα της εκπομπής Πάμε Δανάη μίλησε ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος για την υποκριτική, την τηλεόραση, τα social media αλλά και τις απώλειες.
Συγκεκριμένα ανέφερε ότι: «Μεγάλωσα με τους ηθοποιούς που νόμιζα ότι ήταν συγγενείς μου. Η θεία Ρένα, ο θείος Ντίνος, ο θείος Κώστας, ο θείος Θανάσης… Έπαιξε ρολό το ότι λάτρευα του παλιούς ηθοποιούς και έγινα αργότερα, κατά κάποιο τρόπο, ηθοποιός. Η τηλεόραση τότε κρατούσε το μύθο του πρωταγωνιστή. Σήμερα πρώτα βλέπεις τι τρώνε και τι κάνουνε και μετά λες “παίζει εδώ, άρα είναι ηθοποιός”. Όποιος πει ότι η δουλειά του ηθοποιού δεν έχει δυσκολίες είναι ψεύτης. Σε οποίο σημείο και αν φτάσει η καριέρα σου οι δυσκολίες δεν σταματάνε».
Συνέχισε λέγοντας πως: «Η τηλεόραση μπορεί να γίνει επικίνδυνο ναρκωτικό. Εάν θέλεις απλώς να υπάρχεις στην τηλεόραση μπορεί να κάνεις ό,τι χαζομάρα σου έρθει, μπορεί να φτάσεις σε σημείο να λες τι έφαγα χτες, τι έκανα προχτές, με ποιον ήμουν, πόσο ερωτευμένος είμαι, μόνο και μόνο για να υπάρχεις. Κάποια πράγματα στην τηλεόραση μου θυμίζουν ένα κακό παρελθόν. Γιατί να πέφτουν τόσα λεφτά και να γίνεται κάτι που δεν κοιτάζει πολύ μπροστά;».
Όσον αφορά τα social media δήλωσε τα εξής: «Τα social media είναι ένα ναρκωτικό, το οποίο νομίζεις ότι σε κάνει ευτυχισμένο επειδή θα πάρεις πολλές χιλιάδες likes για μία φωτογραφία σου. Το χειρότερο απ’ όλα με τα social media είναι ότι μπορεί να σε καλύπτουν τα likes από ανθρώπους που δεν γνωρίζεις. Άμα δώσεις πολλή σημασία στο μακρύ και το κοντό του καθενός θα χάσεις τον μπουσουλά της ζωής, καθώς η ζωή είναι εκεί έξω και όχι μέσα στα social media. Ο σημαντικός παράγοντας για τη συνύπαρξη δύο συντρόφων είναι να έχουν περάσει τα χρόνια χωρίς να το καταλαβαίνεις και να υπάρχει ακόμη χιούμορ. Να γελάει ο ένας με τον άλλον, να υπάρχει εκτίμηση και θαυμασμός που ο χρόνος δεν τα έχει φθείρει καθόλου».
Τέλος, πρόσθεσε: «Αυτό που με ζόρισε στη ζωή είναι που στα 50 μου έζησα απώλειες. Είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστείς απώλειες συνομήλικων φίλων σου. Με τις απώλειες έχασα τον εαυτό μου, ήταν ένας λόγος που δεν έδινα συνεντεύξεις για δύο χρόνια. Έζησα και την παρ’ ολίγον απώλεια της μητέρας μου από τον κορωνοϊό, η οποία ήταν διασωληνωμένη για 17 μέρες. Όλοι ξέρουμε που θα καταλήξουμε και πρέπει ο καθένας μας να φροντίζει το ταξίδι να είναι όμορφο και με ωραίους συνεπιβάτες».
