Είναι από τις πιο ταλαντούχες ηθοποιούς της γενιάς της. Κρατάει χαμηλό προφίλ και εδώ και δύο χρόνια πρωταγωνιστεί σε πετυχημένη σειρά.
Η ίδια δημοσίευσε τη φωτογραφία στη σελίδα της στο Instagram και έγραψε: «Φωτογραφία από το casting για την ταινία “Το μετέωρο βήμα του Πελαργού” του Θόδωρου Αγγελόπουλου. #retro #bw #greekmovies #greekcinema #teoangelopoulos». Την αναγνωρίσατε; Ο λόγος για τη Δώρα Χρυσικού. Σε συνέντευξή της στο bovary.gr είχε μιλήσει για τα παιδικά της χρόνια και πώς ήταν ως παιδί.
«Είχα εύκολη παιδική ζωή, γιατί προέρχομαι από ένα σπίτι απ΄όπου πήρα πολλή αγάπη κι από μια εύπορη οικογένεια που μου έδωσε την ευκαιρία για γνώση, μόρφωση, ταξίδια. Ο πατέρας μου ήταν πολιτικός μηχανικός, η μητέρα μου φαρμακοποιός και ο πατριός μου, με τον οποίο μεγάλωσα, οικονομολόγος.
Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν πολύ μικρή, η μαμά μου ξαναπαντρεύτηκε –η αδελφή μου είναι απ΄τον δεύτερο γάμο της, ενώ κι ο πατριός μου είχε έναν γιο απ΄τον πρώτο του. Πολυμορφική οικογένεια με καλές ισορροπίες –σαν να φέραμε το σουηδικό μοντέλο στην Ελλάδα το ΄80…
Οι γονείς μου ήταν φιλότεχνοι, είχαν μια πλούσια βιβλιοθήκη. Κάθε Τετάρτη με την μαμά μου είχαμε λογοτεχνικό απόγευμα, μου διάβαζε Ντοστογιέφσκι, όχι παιδικά. Από μικρή είχα έφεση στην γλώσσα, στις λέξεις, κι ας είχα γονείς που ήταν των μαθηματικών –ο πατέρας μου είχε πάρει το βραβείο της Μαθηματικής Εταιρείας. Επειδή είχα πλατυποδία, ο ορθοπεδικός συνέστησε στην μητέρα μου να κάνω χορό.
Όταν μπήκα στην τάξη του μπαλέτου ήταν σαν να ήμουν από πάντα εκεί. Είχα μεγάλο χάρισμα. Ξεκίνησα στα τέσσερα. Αφοσιώθηκα με ζέση και πάθος. Έδωσα εξετάσεις στην Κρατική Σχολή επί Ντόρας Τσάτσου, πέρασα ως εξαιρετικό ταλέντο. Όταν ο μπαμπάς μου άκουσε ότι στην Θεσσαλονίκη μένει ο πρώτος χορευτής του Μπεζάρ, Ντανιέλ Λομέλ, αποφάσισε να με πάει να με δει. Κι εκείνος του είπε ότι “αν αφήσετε αυτό το παιδί στην Ελλάδα θα διαπράξετε μεγάλο έγκλημα”. Οι γονείς μου, που ήταν ανοιχτόμυαλοι, αποφάσισαν ν΄ακολουθήσουν την συμβουλή του.
Εδωσα εξετάσεις στην Οπερα των Παρισίων. Είναι αστείο το πώς: Συνήθιζα, κάθε φορά που κατέβαινα απ΄το σχολικό να κάνω μια υπόκλιση. Στη στάση ήταν και ο Αλέξης, ο γιος του δημοσισογράφου Δημήτρη Ρίζου. Μια μέρα τον περίμενε η Γαλλίδα δασκάλα του, που ήταν και δασκάλα στην Οπερα του Παρισιού. Εκείνη πρότεινε στη μητέρα μου να δώσω εξετάσεις. Ημουν 8 ετών. Με πήραν, κι ας μην δέχονταν ξένους. Δεν πήγα -ήμουν πολύ μικρή. Εδώ πήγαινα στη σχολή Κονταξάκη, απ΄όπου μου συνέστησαν να δώσω εξετάσεις στην Οπερα της Στουτγκάρδης, επί Μάρσια Χαϊντέ. Είχα μόλις τελειώσει την πρώτη γυμνασίου. Έζησα τα δύο επόμενα χρόνια στην Στουτγκάρδη, εσώκλειστη στην Οπερα -το πρωί στο Γερμανικό σχολείο, μετά χορός.
Τότε έγινε η ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Διάβασε η μητέρα μου την αγγελία και απ’ την περιγραφή οραματίστηκε εμένα. Τον πήρε μάλιστα τηλέφωνο και του είπε ότι “αυτό που ψάχνετε είναι η κόρη μου”. Για την ταινία πηγαινοερχόμουν απ΄ την Γερμανία. Τελικά επέστρεψα στην Ελλάδα. Πήγα στην σχολή Μωραΐτη. Έτσι όμως διεκόπη απότομα το όνειρο του χορού –ήταν μια ήττα, μια οπισθοχώρηση. Θεωρούσα δεδομένο ότι θα γίνω χορεύτρια».
