Η Ελένη Καστάνη, έδωσε μια συνέντευξη στην εκπομπή «Ελένη».
Η γνωστή ηθοποιός μίλησε εκτός των άλλων για την θεατρική παράσταση που συμμετέχει: «Είμαστε μια πολύ καλή παρέα στο Ακροπόλ σε ένα έργο που έχει την συγκλονιστική μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Κάνω στην παράσταση την ιδιοκτήτρια την κα Μάρε με την οποία δεν έχω καμία απολύτως σχέση».
Στην συνέχεια, η Ελένη Καστάνη αναφέρθηκε στον λόγο που την κέρδισε η υποκριτική: «Ασχολήθηκα με το θέατρο λόγω και του τραγικού, ακραίου χαμού του πατερά μου. Πήγαινα στο σχολείο φορώντας μαύρα και μαντήλι! Το επέβαλλαν οι κανόνες της εποχής. Η μαμά μου είναι μια πολύ δυναμική γυναίκα. Της έχω απαγορεύσει να πεθάνει. Είναι η μόνη που μου έχει μείνει».
Η ηθοποιός, μίλησε επίσης για την προσωπική ζωή της αλλά και για την σχέση της με τον γιό της: «Είμαι Drama Queen. Την μια στιγμή μπορεί να καταρρεύσω από μια κλωστή και μετά αν μου πετάξεις ένα βουνό στη πλάτη μου το σηκώνω. Ο χωρισμός είναι λύτρωση σε μια σχέση όταν δεν πάει καλά.
Ήμουν αυστηρή μανά, σιγουρά πιο αυστηρή από τον μπαμπά. Νομίζω πως πάντα έτσι είμαστε οι μανάδες. Όταν πήγα στην Αγγλία να δω τον γιο μου, εννοείται πως πήγα κανονικά με… ταπερακι με σπανακόπιτα. Το παιδί διαλέγει ανάλογα με το τι έχει δει στο σπίτι του μέσα, πως ήταν η μάνα του, η θεία του, η γιαγιά του. Όπως ήταν οι γυναίκες που βίωσε. Θα ήθελα πάρα πολύ να γίνω γιαγιά. Στα γεράματα δεν θα είμαι μόνη μου, θα έχω και παρέα».
Τέλος, η Ελένη Καστάνη αναφέρθηκε στα όσα έχουν ακουστεί κατά καιρούς για εκείνη: «Έχω περάσει διαστήματα ακούγοντας ότι είμαι περίεργη, παράξενη, τα μύρια όσα. Απορώ πως έχω κάνει καριέρα, έχω κάνει με… σκέτο ταλέντο. 
Λέω διαρκώς την αλήθεια σε έναν χώρο που είναι βουτηγμένος μέσα στο ψέμα. Οι κωμικοί δεχόμαστε τον ανταγωνισμό γιατί ανά πάσα στιγμή μετριέται. Είναι πολύ αδηφάγο να σκέφτεσαι “α με αυτόν γέλασαν, δεν γέλασαν με μένα”.
Το 90% των κωμικών ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Δεν μου επέτρεψα ποτέ να σταματήσω να πιστεύω στον εαυτό μου. Στηρίζονται οι άλλοι επάνω μου, οπότε δεν μου επιτρέπεται να λυγίσω. Το όνειρο μου είναι να βρεθώ στη Σητεία, μπροστά στη θάλασσα με μια ξαπλώστρα. Τόσο ταπεινό, τόσο απλό και δεν μπορώ να το καταφέρω».
