Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι 57 χρόνια μετά την προβολή της θρυλικής ταινίας της Finos Film «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια», με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τα γυρίσματα της οποίας είχαν γίνει στο εργοστάσιο της Πειραϊκής – Πατραϊκής στη Νέα Πέραμο, η λάμψη του εργοστασίου θα επέστρεφε με έναν διαφορετικό καλλιτεχνικό τρόπο.
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
Φυσικά, όλοι θυμόμαστε την Αλίκη ως κόρη βιομηχάνου να ερωτεύεται τον εργάτη Δημήτρη Παπαμιχαήλ και στο τέλος να ξεσηκώνει τους εργάτες κατά του πατέρα της Λάμπρου Κωνσταντάρα για τα συνδικαλιστικά θέματα.
Μόνο που αυτή τη φορά δεν γυρίστηκε καμιά ταινία. Ούτε υπήρχαν προβολείς, κάμερες και πρωταγωνιστές στο πλατό. Αλλωστε η νέα γενιά ούτε καν γνωρίζει πως στο πρώην εργοστάσιο υφασματοποιίας της Νέας Περάμου γυρίστηκε μια από τις εμπορικότερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου στα μέσα της δεκαετίας του ’60, δίνοντας παράλληλα τεράστια ώθηση στην περιοχή λόγω της παρουσίας της εθνικής μας σταρ και των άλλων πρωταγωνιστών.
Μέσα, λοιπόν, στους τεράστιους χώρους του πρώην εργοστασίου της Πειραϊκής – Πατραϊκής υπήρχαν νέα παιδιά τα οποία για δύο ολόκληρα χρόνια μπαινόβγαιναν για να δημιουργήσουν έναν μοναδικό χώρο από γκράφιτι, δίνοντας ζωή στο εργοστάσιο «φάντασμα», που όλα αυτά τα χρόνια έστεκε με τις αναμνήσεις από την ένδοξη εποχή του (ακόμη και την κινηματογραφική).
Το μήνυμα για το εικαστικό πρότζεκτ είχε διαδοθεί από στόμα σε στόμα και μέσω των social media εκατοντάδες άτομα, παρέες αλλά και οικογένειες με παιδιά, γνωστοί γνωστών και φίλων είχαν οδηγήσει μερικά χιλιόμετρα για να φτάσουν σε αυτό το σημείο, μετά την Ελευσίνα, γνωρίζοντας κάτι που οι ντόπιοι αγνοούσαν: Οτι μέσα στο αχανές βιομηχανικό συγκρότημα με την ταμπέλα Αθηναϊκή Χαρτοποιία Α.Ε., σε ένα από τα κτίρια των εγκαταστάσεων, γίνονταν ένα απόγευμα τα αποκαλυπτήρια ενός συλλογικού πρότζεκτ που δουλευόταν μυστικά σχεδόν δύο χρόνια.
Αrtists έμπαιναν από τα πίσω χωράφια στην εγκαταλελειμμένη μονάδα για να μην τραβήξουν την προσοχή, φορτωμένοι με σπρέι, βούρτσες, πινέλα, σκάλες, φώτα κ.λπ., βάφοντας και ετοιμάζοντας το μεγαλύτερο street art project που έχει γίνει μέχρι σήμερα σε εγκαταλειμμένο χώρο στην Αττική.
Σύμφωνα με το site oneman που έφερε το θέμα στην επιφάνεια, καμία συνέντευξη δεν είχε δοθεί στον Τύπο, ούτε η τοποθεσία είχε ανακοινωθεί δημόσια. Μόνο κάποιες βασικές πληροφορίες, ίσα για να προκαλέσουν την περιέργεια στον κόσμο: Peramo, 20 καλλιτέχνες, 70 murals. «Η κατάσταση του εφήμερου στα καλύτερά του» έγραφε το post ενός συμμετέχοντος λίγο προτού φτάσει στον χώρο το απόγευμα της περασμένης Κυριακής.
Ούτε καν ο Δήμος Μεγαρέων, όπου ανήκει η περιοχή, είχε γνώση για το τι ετοίμαζαν κάποιοι ονειροπόλοι που ήρθαν από κάθε γωνιά της Ελλάδας και για δύο ολόκληρα χρόνια εργάζονταν για το πρότζεκτ. Σύμφωνα με το oneman, για το πρότζεκτ υπήρξε αθρόα προσέλευση – για μερικές ώρες το κτίριο έσφυζε από ζωή. Μια πτέρυγα έκτασης 4.000 τετραγωνικών μέτρων, με τέσσερις διαδοχικές αίθουσες, οι οποίες κάποτε στέγαζαν τις αποθήκες του εργοστασίου, μετατράπηκαν σε άτυπο ναό της street art.
Κόκκινες κορδέλες κατηύθυναν τους επισκέπτες στο κρυφό spot, αλλά το μυστήριο παρέμενε σφραγισμένο. Το πρότζεκτ αναπτυσσόταν αποκλειστικά στο εσωτερικό εκείνης της πτέρυγας, ενώ εξωτερικά παρέμενε ένα παρατημένο κατάλοιπο της βιομηχανικής ιστορίας.
Οπως πληροφορηθήκαμε, πρόσφατα το εργοστάσιο άλλαξε χέρια (νέος ιδιοκτήτης, η κατασκευαστική Dimand) και θα στεγάσει προσεχώς τη Royale Sugar, άρα θα διατηρήσει τον χαρακτήρα του, που, παρεμπιπτόντως, είναι δεμένος με την ιστορία της περιοχής.
Μπάνιο στο… χρώμα
Οι Νεοπεραμιώτες, άμα τύχει, θα σου πουν ιστορίες για την εποχή πριν από τη Softex, την εποχή που εκεί στεγαζόταν η Πειραϊκή – Πατραϊκή και «όσοι έκαναν μπάνιο μπροστά στην παραλία έβγαιναν βαμμένοι απ’ το χρώμα», ενώ δεν θα παραλείψουν να θυμίσουν ότι στο συγκεκριμένο κτίριο γυρίστηκε η «Κόρη μου η σοσιαλίστρια».
Σε σημεία αντιλαμβάνεσαι τον διάλογο ή τη «δευτερολογία» εκείνου που έβαψε σε δεύτερο χρόνο. Οπως μάθαμε, υπήρξε μεν προσπάθεια να προκύψει ένας βαθμός συνοχής, αλλά το σημαντικότερο ήταν η διαδικασία, ότι τα συγκεκριμένα μέλη δεν ήταν από πριν κολεκτίβα, ούτε αναγκαστικά έκαναν παρέα μεταξύ τους, αλλά κλήθηκαν να δουλέψουν εκ του μηδενός και επί ίσοις όροις. «Μια οργανική διαδικασία ανταλλαγής μεθόδων, γνώσεων και πρακτικών» γράφει το σημείωμα. Πέρα από εμπορικά συμφέροντα και κυριαρχικές δομές, με δικά τους πάντα έξοδα.
Φαντάζομαι μετά το εκπληκτικό αποτέλεσμα (τις τελευταίες ημέρες το συγκεκριμένο εγκαταλειμμένο εργοστάσιο έχει γίνει χώρος προσέλευσης κοινού από όλη την Ελλάδα) η Αλίκη, ο Δημήτρης, ο Λάμπρος και οι άλλοι πρωταγωνιστές από τη «Σοσιαλίστρια» θα είναι περήφανοι βλέποντας πως οι νέοι, όταν θέλουν, μπορούν να μετατρέψουν έναν πρώην σκουπιδότοπο σε ναό της τέχνης.
