Τον απόλυτο τρόμο στα φονικά Ρίχτερ που ισοπέδωσαν ολόκληρες κατοικημένες περιοχές στο Μαρόκο βίωσε καλλονή της ελληνικής showbiz, με το επαγγελματικό της ταξίδι να μετατρέπεται σε εφιάλτη που παραλίγο να της στοιχίσει τη ζωή, όπως συνέβη σε πάνω από 2.800 ανθρώπους!
- Από τον Βαγγέλη Καράλη
Ο λόγος για το μοντέλο και ηθοποιό Τζένη Λάττου, η οποία μας έχει απασχολήσει στο παρελθόν όχι μόνο για την ενασχόλησή της με την εγχώρια showbiz αλλά και για την προσωπική της ζωή, μια και υπήρξε σύντροφος του αδικοχαμένου ινδάλματος του λαϊκού τραγουδιού Παντελή Παντελίδη! Το μοντέλο, με πετυχημένες συνεργασίες στον χώρο της μόδας, που ακολουθεί και τα βήματα της υποκριτικής, μίλησε αποκλειστικά στην «Espresso» για τις εφιαλτικές στιγμές του στο Μαρόκο των 7 Ρίχτερ, που ισοπέδωσαν κατοικίες, κτίρια και πλημμύρισαν τα χαλάσματα με το αίμα χιλιάδων ανθρώπων.
«Παρασκευή πρωί φτάσαμε στο Μαρακές για επαγγελματικούς λόγους με ένα γκρουπ συνολικά 12 κοριτσιών. Το βράδυ, μαζί με άλλες τρεις κοπέλες πήγαμε στην κεντρική πλατεία Jemaa el-Fnaa, που είναι το πιο πολυσύχναστο μέρος του Μαρακές. Πρόκειται για παλιά πόλη, με πέτρινα σπιτάκια και στενούς δρόμους, σοκάκια. Εκεί που κοιτάζαμε τα μαγαζιά, ξαφνικά άρχισαν να κουνιούνται τα κτίρια. Εκανα τρία τέσσερα βήματα, κοίταξα πίσω μου και άρχισα να βλέπω τα σπίτια και τα μαγαζιά να πέφτουν σαν ντόμινο!» λέει με τρεμάμενη φωνή.
«Αυτό που θυμάμαι είναι παντού αίματα, καπνούς και ουρλιαχτά. Ολοι έτρεχαν πανικόβλητοι, ο ένας πατούσε πάνω στον άλλον, περνούσαν μηχανάκια χωρίς να τους νοιάζουν εάν θα πατήσουν κάποιον, μικρά παιδάκια έκλαιγαν μόνα τους έχοντας χαθεί από τους γονείς τους! Επεφταν τεράστιες πέτρες από παντού και δεν ξέραμε πώς θα απεγκλωβιστούμε από τα σοκάκια, ώστε να κατορθώσουμε να φτάσουμε στην πλατεία! Ή θα πέφταμε και θα μας ποδοπατούσαν ή θα έπεφτε κάτι στο κεφάλι μας! Στην αρχή δεν κατάλαβα ότι γινόταν σεισμός – νόμισα επρόκειτο για τρομοκρατική επίθεση» λέει στην «Espresso» η Τζένη Λάττου.
To εκρηκτικό μοντέλο περιγράφει πώς κατόρθωσε να σωθεί από τον φονικό «χορό» του Εγκέλαδου: «Με τεράστια δυσκολία τελικά τα καταφέραμε και βγήκαμε στην πλατεία. Παντού διάσπαρτα παπούτσια, τσάντες γεμάτες αίματα και άνθρωποι στο έδαφος που δεν μπορούσα να καταλάβω εάν ήταν νεκροί ή ζωντανοί. Καταφέραμε να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας με ταξί, και ευτυχώς, επειδή ήταν νεότευκτο, δεν είχε υποστεί ζημιές. Δεν μας επέτρεψαν όμως να πάμε στα δωμάτιά μας και μείναμε έξω στον δρόμο, με τα στρώματα στο έδαφος. Ολο το βράδυ δεν κλείσαμε μάτι! Φοβόμασταν μη γίνει νέος μεγάλος σεισμός, με τις σειρήνες και τις κραυγές πόνου να τρυπάνε τα αυτιά μας.
Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι δεν πρέπει να χάσω τις υπόλοιπες κοπέλες. Φανταστείτε ότι, τις στιγμές του πανικού και της απόγνωσης, μια κοπέλα πήγε να μπει σε τούνελ, όταν ξαφνικά άρχισαν να πέφτουν τεράστιες πέτρες, και την άρπαξα τελευταία στιγμή από το χέρι! Εκείνη ούρλιαζε ότι θα πεθάνουμε και θεωρώ ότι σώθηκα επειδή κατάφερα να κρατήσω την ψυχραιμία μου και να μην πανικοβληθώ!»
Ευγνωμονώντας τον Θεό και εκφράζοντας τη θλίψη της για τους χιλιάδες νεκρούς, εξηγεί πώς κατάφερε το μεσημέρι της Κυριακής να επιστρέψει σώα και αβλαβής στη χώρα μας: «Την επόμενη ημέρα ήρθε το βαν και μας παρέλαβε. Η εκδήλωση έγινε κανονικά, γιατί ήταν μακριά από την πόλη, στην έρημο, και δεν υπήρχε κίνδυνος. Κυριακή μεσημέρι επιστρέψαμε στην Αθήνα. Στο αεροδρόμιο γινόταν χαμός! Ολοι ήθελαν να φύγουν με τις πρώτες πτήσεις που έβρισκαν μπροστά τους. Οι εικόνες με τα αίματα και τον πανικό θα μου μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό, όπως και ο πόνος για τις χαμένες ψυχές».
