Μπορεί η τεράστια Βάσω Χατζή να μην έκανε ποτέ δική της οικογένεια, όμως στα χώματα όπου γεννήθηκε και τα οποία άφησε μικρό κορίτσι για να ξεκινήσει το μουσικό ταξίδι της για τον θρόνο της «βασίλισσας των πανηγυριών» ήταν εκεί, εκτός από τους στενούς συγγενείς της, και όλο το χωριό της Ασωπίας στη Θήβα, όλη η μεγάλη καλλιτεχνική οικογένεια που τους αγάπησε και την αγάπησαν!
Από τον Νίκο Νικόλιζα
Στο τελευταίο «αντίο» στη Βάσω Χατζή, που δεν ήξερε τίποτα για τον καρκίνο, νομίζοντας ότι έχει μια απλή γρίπη (για αυτό, άλλωστε, μέχρι και πριν από δύο εβδομάδες προγραμμάτιζε τις επόμενες συναυλίες της), μέχρι και μικρά παιδάκια του χωριού έκλαιγαν γοερά. Γιατί για όλους η Βάσω Χατζή δεν ήταν μόνο η συγχωριανή τους, που μέσα από την καριέρα της έκανε γνωστό το χωριό τους!
Ήταν ο άνθρωπος που βοηθούσε τους πάντες, κάνοντας αγαθοεργίες που δεν ήθελε ποτέ να γίνουν γνωστές, όπως είπε και ο εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου! Για τη δική τους Βάσω το μουντό μεσημέρι της Παρασκευής, στην εξόδιο ακολουθία, ήταν εκεί φίλοι της, συνάδελφοι, μουσικοί που έζησαν παρέα τον μύθο σε κάθε της εμφάνιση και εκατοντάδες θαυμαστές!
Η Χαρά Βέρρα, που ήταν και η πρώτη που έκανε γνωστό τον χαμό της μέσα από ανάρτησή στο facebook, προσπαθούσε να κρύψει τη θλίψη και τα δάκρυά της πίσω από τα μαύρα της γυαλιά.
Δίπλα της, ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος με λόγια παρηγοριάς προσπαθούσε να της απαλύνει τον πόνο, την ώρα που η σπουδαία κυρία του νησιώτικου Μαρία Σκουλά, ο μέγας Σπύρος Μπρέμπος, ο λαϊκοδημοτικός τραγουδιστής Σταύρος Ζούμπας, ο κορυφαίος σολίστ του βιολιού και δεκάδες άλλοι φίλοι της κοίταζαν βουβοί το φέρετρο με τη σορό της Βάσως Χατζή.
Το «αντίο» ειπώθηκε όπως θα ήθελε και εκείνη: με τραγούδι και μουσική συνοδεία 60 μουσικών… Το μεγάλο ταξίδι της για να συναντήσει, στου Παραδείσου τα πανηγύρια, τον σπουδαίο Γιώργο Κόρο, τον άνθρωπο που της χάραξε το μονοπάτι της μεγάλης της καριέρας, ξεκίνησε.
Μαζί θα παίζουν και θα τραγουδάνε «Για το χατίρι μιας παλιάς αγάπης», «Θέλω τον Θεό να τον ρωτήσω», «Απόψε πίνω να ξεχάσω», «Πάλι θα με δείτε αγκαλιά με ένα μπουκάλι», «Λίγα λουλούδια», «Μάδησα μια μαργαρίτα», «Μη με μαλώνεις», «Ηθελα να ‘σουνα μικρός», για να κάνουν τους γλεντζέδες της Βοσκοπούλας του Παραδείσου να ρίχνουν για πάρτη τους χαρτούρα…
