Εχει παίξει σε λίγες ταινίες, ωστόσο οι ρόλοι της ήταν τόσο χαρακτηριστικοί, που ακόμα και σήμερα, 60 χρόνια μετά την πρώτη προβολή τους τη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, η φυσιογνωμία της παραμένει στο μυαλό όλων των σινεφίλ.
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
Στη συνείδηση του κόσμου είναι πάντα η Αννα από τα «Κόκκινα φανάρια» του σκηνοθέτη Βασίλη Γεωργιάδη, που έχασε τον αγαπημένο της σύντροφο σε ναυάγιο. Για άλλους, πάλι, ήταν η πανέμορφη αριστοκράτισσα που ερωτεύεται παράφορα τον Αλκη Γιαννακά στο «Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη». Η Αλεξάνδρα Λαδικού ωστόσο, για όσους γνωρίζουν από ιστορία θεάτρου, έπαιξε πρωταγωνιστικούς ρόλους δίπλα σε κορυφαίους σκηνοθέτες. Η ομορφιά της, που την ανέβασε στο βάθρο της αναπληρωματικής Μις Κόσμος το 1953 (την ίδια χρονιά είχε στεφθεί και Β΄ Μις Ελλάς), αλλά και το αριστοκρατικό ταμπεραμέντο της την έκαναν ακριβοθώρητη.
Σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις
Οι συνεντεύξεις της σπάνιες, όπως και οι δημόσιες εμφανίσεις της, με τη Λαδικού να είναι σχεδόν άφαντη. Κι όμως η «Espresso» βρήκε τα ίχνη της, και όχι στην Ελλάδα, αλλά στην Αγγλία, με την ηθοποιό να μένει πλέον μένει στο Λονδίνο και να έρχεται στην Ελλάδα μόνο τα καλοκαίρια! Η ίδια αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή της και να μιλήσει αποκλειστικά στην «Espresso» για τη νέα της ζωή στη βρετανική πρωτεύουσα, εκεί όπου μένει με τον γιο της.
«Βρίσκομαι πλέον σχεδόν μόνιμα στο Λονδίνο, κοντά στον γιο μου. Η Ελλάδα μού αρέσει τα καλοκαίρια, γι’ αυτό και έρχομαι μόνο τότε. Εδώ βλέπω πάρα πολύ θέατρο, κινηματογράφο και, φυσικά, διαβάζω τα τεκταινόμενα για την παγκόσμια κρίση. Θέλω να σας πω ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά παγκοσμίως. Κι αυτό με ανησυχεί! Με ανησυχεί το μέλλον των εγγονιών μου και όλων των Ελληνόπουλων» μας λέει από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής σύνδεσης, ενώ με συγκίνηση και με τη ευγένεια της ψυχής της μας ευχαριστεί που τη θυμηθήκαμε. Τη ρωτάμε αν στη Βρετανία συζητούν για τα Γλυπτά του Παρθενώνα.
«Οχι, δεν ασχολείται κανείς, μπορώ να σας διαβεβαιώσω. Λυπάμαι που θα το πω, αλλά η Ελλάδα, που τόσο λατρεύω, στο εξωτερικό φαίνεται σαν ένα κράτος υπό διάλυση. Ενώ έχει τόσο σοβαρά προβλήματα να επιλύσει, ασχολείται με πράγματα δευτερεύοντα, με σκοπό τον αποπροσανατολισμό του κόσμου. Είναι δυνατόν να ασχολείστε με τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και όχι με την ακρίβεια που μαστίζει τη χώρα μας; Είναι δυνατόν να ασχολείστε νύχτα μέρα με τον κ. Κασσελάκη και όχι με τη μάστιγα των εγκλημάτων;» αναρωτιέται.
Θέλοντας να απαλύνουμε τη συζήτηση, τη ρωτάμε αν βλέπει τις ταινίες της, που μετά τόσα χρόνια συνεχίζουν να κρατούν συντροφιά στις ελληνικές οικογένειες! «Δεν έβλεπα ποτέ τις ταινίες μου και στενοχωριέμαι που στο διαδίκτυο κάνουν μόνο αναφορά σε αυτές και όχι στις θεατρικές δουλειές όπου έχω παίξει πρωταγωνιστικούς ρόλους! Ρόλους σε τόσο σημαντικά έργα».
«Δεν μου λείπει το θέατρο»
Πράγματι, στις ελάχιστες συνεντεύξεις που έχει παραχωρήσει σε όλη την καριέρα της η ίδια μιλάει περισσότερο για το θέατρο, στο οποίο, όπως λέει και σ’ εμάς, ήταν δοσμένη «με όλη την ψυχή μου», ενώ στην ερώτησή μας αν της λείπει το θέατρο γελάει. «Καθόλου! Δεν μου λείπει το θέατρο… ούτε το χειροκρότημα. Νιώθω πολύ γεμάτη από όλα. Το 2016 τα άφησα όλα οριστικά πίσω και είπα “αλλαγή σελίδας στη ζωή μου”. Δεν αναπολώ το παρελθόν, γιατί οι αναμνήσεις σε φέρνουν πίσω και σε κάνουν να μελαγχολείς πρόσωπα ή καταστάσεις περασμένων χρόνων. Εγώ κοιτάω πώς θα ζήσω καλύτερα το τώρα». Αφήνοντας πίσω το παρελθόν, η σπουδαία ηθοποιός έκλεισε οριστικά και τον κύκλο της υποκριτικής τέχνης.
«Δεν μου κάνουν πλέον προτάσεις, γιατί γνωρίζουν καλά ότι το δικό μου “όχι” είναι οριστικό “όχι”. Δεν σκοπεύω να επιστρέψω σε καμία περίπτωση, γιατί δεν με γοητεύει πλέον να παίζω εγώ , αλλά με γοητεύει να βλέπω τους άλλους να παίζουν κι εγώ να απολαμβάνω και να χειροκροτώ».
Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, σπουδαίοι ηθοποιοί της δικής της γενιάς έχουν φύγει από τη ζωή. Τη ρωτάμε πώς αισθάνεται γι’ αυτές τις απώλειες. Σκέφτεται. «Ο κύκλος ο δικός μας έχει όντως στενέψει πολύ, γιατί είναι φυσική απόρροια των πραγμάτων. Ωστόσο θέλω να σας πω μια αλήθεια: Την εποχή που δουλεύαμε σε κάποια ταινία ή σε κάποια θεατρική παράσταση, αυτό συνέβαινε για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Τόσο διαρκούσε και η στενή μας σχέση με τους συναδέλφους, γιατί μετά αλλάζαμε θεατρική στέγη ή συμπρωταγωνιστές στις ταινίες. Εγώ δεν έκανα παρέα με τους συμπρωταγωνιστές μου. Ημουν περισσότερο της οικογένειας και των παιδιών μου. Ημουν ταγμένη σε αυτό. Ετσι, σήμερα όλες αυτές τις απώλειες τις βλέπω λίγο απομακρυσμένα, ωστόσο με λυπούν γιατί με κάποιους είχαμε δεθεί περισσότερο».
Σήμερα, στα 90 χρόνια της, η Αλεξάνδρα Λαδικού παραμένει ακόμη κοκέτα. «Οι ρυτίδες μου είναι τα χρόνια μου, είναι οι εμπειρίες της ζωής μου, είναι τα βιώματά μου. Αν και πιστεύω πως δεν έχω πολλές και ο Θεός, η φύση, με ευλόγησε σε αυτόν τον τομέα» λέει χαμογελώντας όταν τη ρωτάμε πώς αισθάνεται μπροστά στον καθρέφτη. Λίγο πριν την αποχαιρετήσουμε τη ρωτάμε ποια είναι η μεγαλύτερη έγνοια της, μια και βρίσκεται μακριά από την πατρίδα. «Θέλω η χώρα μου να είναι καλά και οι Ελληνες να ζουν με αξιοπρέπεια. Φοβάμαι για έναν επικείμενο παγκόσμιο πόλεμο, και αυτό με τρομάζει περισσότερο απ’ όλα».
