► Τα επιχειρηματικά σχέδια της βασιλικής οικογένειας συνέχεια μένουν στα χαρτιά! Το τελευταίο μεγάλο «ναυάγιο» στη Ζάκυνθο
► Η «αδυναμία» τους στα νησιά και οι «φουρτούνες» στα deals
Οργή και αγανάκτηση προκαλούν σε συνήθως ψύχραιμους ανθρώπους της αγοράς οι τελευταίες δηλώσεις των εκπροσώπων της βασιλικής οικογένειας του Κατάρ αναφορικά με την επένδυση που θέλει να κάνει στη Ζάκυνθο.
Και αυτό διότι η εν λόγω υπόθεση έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά υποτιθέμενων επενδύσεων που ο εμίρης θα έκανε, τάχα μου, στην Ελλάδα και τελικά ουδέποτε προχώρησαν, ρίχνοντας μάλιστα τις ευθύνες στην ελληνική πλευρά και όχι στη δική του αξίωση να «ντιλάρει» τα πράγματα με την εκάστοτε κυβέρνηση. Από την υπόθεση του χρυσού της Χαλκιδικής έως το Ελληνικό και από τη νησίδα Οξειά έως το ακίνητο της Εκκλησίας στη Βουλιαγμένη, πάντα κάτι φταίει του εμίρη και δεν τα «καταφέρνει» να επενδύσει.
Είναι όμως πράγματι αποφασισμένος να συμμορφωθεί με τους νόμους και τους κανόνες που ισχύουν στη χώρα ή έχει συνηθίσει όλοι να του υποκλίνονται; «Είναι το χρήμα του πράγματι άοσμο ή έχει άρωμα χρηματοδότησης των τρομοκρατών του λεγομένου Ισλαμικού Κράτους; Για παράδειγμα, ο Αμερικανός ειδικός σε θέματα τρομοκρατίας Matthew Levitt ισχυρίζεται πως βαθύπλουτοι οπαδοί του εγχειρήματος δημιουργίας ενός ισλαμικού χαλιφάτου στη Μέση Ανατολή από χώρες όπως το Κατάρ και το Κουβέιτ φαίνεται να έχουν βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη προκειμένου να χρηματοδοτήσουν το ISIS. Η εταιρία της βασιλικής οικογένειας του Κατάρ και οι νομικοί εκπρόσωποί της, πηγαίνοντας προ ημερών στη Ζάκυνθο προκειμένου να δικάσουν την αγωγή της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου των Κρημνών κατά της εταιρίας, αντελήφθησαν ότι η ιερά μονή τής υπό διεκδίκηση περιοχής και το Ελληνικό Δημόσιο έχουν σκοπό να προασπίσουν τα δικαιώματά τους και όχι να αφήσουν αμαχητί ένα ζήτημα επειδή έχουν απέναντί τους έναν τέως εμίρη.
Τέως, διότι ο επισπεύδων στην Ελλάδα είναι ο Hamad bin Khalifa Al Thani, μπαμπάς του εμίρη του Κατάρ, που εκθρονίστηκε για αδιευκρίνιστους λόγους προς τριετίας, αν και οι σχέσεις του με τον γιο του σεΐχη Tamim bin Hamad bin Khalifa Al Thani παραμένουν, αν όχι άριστες, σίγουρα όχι πολεμικές. Κεντρική φιγούρα στην οικογένεια παραμένει πάντοτε η μητριάρχης σεϊχά Mozah bint Nasser Al Missned.
Οι εκπρόσωποι αυτών των «γαλαζοαίματων» (sic) Αράβων μιλούν τώρα για μεθόδευση, όπως τη χαρακτηρίζουν, των αντιδίκων τους στην υπόθεση της Ζακύνθου, σε επίσημη ανακοίνωση της Pimana A.E., του ομίλου Al Rayan, που εκπροσωπεί τα συμφέροντα της βασιλικής οικογένειας του Κατάρ. Την επόμενη κιόλας ημέρα ο υπουργός Εξωτερικών του Κατάρ Sultan bin Saad Sultan Al Muraikhi και αντιπροσωπία αξιωματούχων ζήτησαν και συνάντησαν τον, ακόμα τότε, υπουργό Οικονομίας Γ. Σταθάκη, αλλά δεν τους έγινε κανένα χατίρι.
Η Pimana A.E. τα γυρίζει τώρα και λέει πως «εφόσον υπάρχουν ιδιώτες με δικαιώματα κυριότητας ή νομής, σε έκταση η οποία ευρίσκεται στην ιδιοκτησία μας, τους καλούμε να επικοινωνήσουν με την εταιρία ώστε να βρεθεί η νόμιμη και δίκαιη λύση και να μην υπάρξει κανένα πρόβλημα σε βάρος τους».
Αρχιτεκτονικό γραφείο
Να θυμίσουμε ότι η βασιλική οικογένεια του Κατάρ είναι αυτή που ήθελε να φτιάξει φαραωνικά έργα ψυχαγωγίας στη νησίδα Οξειά Εχινάδων, μια περιοχή Natura, που προστατεύεται δηλαδή από διεθνείς συνθήκες για το φυσικό κάλλος της και τη σημασία της για το περιβάλλον και τα τοπικά οικοσυστήματα.
Οταν κατάλαβε τι πήγαινε να κάνει, τα έβαλε με το αρχιτεκτονικό γραφείο στο οποίο είχε αναθέσει τα σχέδια. Προβλήματα έχει δημιουργήσει και στην Κέρκυρα ο εμίρης που προχωρά στην ανακαίνιση του ιστορικού ξενοδοχείου «Miramare» που αγόρασε, αλλά, επειδή αντιμετωπίζει και εκεί προβλήματα με τη Δικαιοσύνη και τη διοίκηση, επέλεξε, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, να αντιδράσει μη πληρώνοντας του εργαζομένους και τους προμηθευτές του. Δύσκολο συνήθως να καταλάβει κανείς ποιος έχει δίκιο σε αυτές τις περιπτώσεις προτού αποφανθεί η Δικαιοσύνη, αλλά υπάρχει μια διαφορά σε αυτήν: Πρόκειται για έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη.
Πριν από λίγα χρόνια οι Καταρινοί είχαν αφήσει ευρέως να εννοηθεί ότι είναι διατεθειμένοι να δώσουν δισεκατομμύρια για το Ελληνικό, όμως τελικά αποσύρθηκαν. Με το Ελληνικό ενεπλάκησαν ξανά και ξανά από την εποχή ακόμα της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου έως τα τέλη Νοεμβρίου του 2014 οπότε και οι Καταρινοί αποσύρθηκαν (για δεύτερη φορά) από τον διαγωνισμό. Αν και η τότε κυβέρνηση -και ειδικότερα ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς- προσπάθησε να μεταπείσει το Κατάρ, με πρόσκαιρη όπως αποδείχτηκε επιτυχία, τελικά οι Al Thani έκαναν πίσω. Υπενθυμίζεται πως τον Ιανουάριο του 2013 ο Σαμαράς είχε ταξιδέψει στην Ντόχα και φέρεται ότι ήταν αυτός που έπεισε τον σεΐχη να επανέλθει στον διαγωνισμό για το Ελληνικό, από τον οποίο είχαν αποσυρθεί λίγο νωρίτερα. Ομως φευ.
Τελικά, όλα τα παραπάνω, όπως και η αλλαγή στην κορυφή της δυναστείας, οδήγησαν για ακόμα μια φορά σε ναυάγιο. Γιατί το Ελληνικό δεν ήταν το μόνο ναυάγιο.
Η «αδυναμία» τους στα νησιά και οι «φουρτούνες» στα deals
Η βασιλική οικογένεια του εμιράτου, η Al Thani, που διοικεί τη χώρα ως απόλυτη μοναρχία από τα μέσα του 19ου αιώνα, έχει αδυναμία στην Ελλάδα και ειδικά στις ελληνικές θάλασσες και στα νησιά. Γι’ αυτό άλλωστε και τους περισσότερους από τους καλοκαιρινούς μήνες το 120μετρο mega yacht της δυναστείας, το «Katara», βρίσκεται σε ελληνικά νερά. Ομως οι σχέσεις της με τις ελληνικές κυβερνήσεις που ενδεχομένως τις αντιμετωπίζει όχι όπως επιβάλλεται έχουν «χαλάσει» την εικόνα του Κατάρ στην Ελλάδα και δημιουργήσει κλίμα έντονης δυσπιστίας. Το 2013 είχε επιτευχθεί και άλλη μία, καταρχήν, συμφωνία με βάση την οποία το εμιράτο θα επένδυε περί το 1 δισ. ευρώ σε ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Πάγωσε όμως, όπως σχεδόν όλα όσα τάζουν οι Καταρινοί. Του ναυαγίου αυτού προηγήθηκε κι άλλο: το «παγωμένο» μνημόνιο που είχε υπογραφεί με πανηγυρικό τρόπο το 2010 στη Νέα Υόρκη, μεταξύ του τότε σεΐχη Hamad bin Khalifa Al Thani και του Γιώργου Παπανδρέου. Μνημόνιο που πάγωσε επίσης. Το ίδιο συνέβη και με την υπόθεση της Ελληνικός Χρυσός. Η ματαίωση της συμφωνίας για συμμετοχή των Αράβων στα μεταλλεία χρυσού της Χαλκιδικής ήταν κατά πολλούς η λυδία λίθος για τη δυσπιστία που άρχισε να καλλιεργείται έκτοτε μεταξύ των δύο πλευρών.
