ΣΚΗΝΙΚΟ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ ΣΕ ΝΟΜΙΚΗ ΣΧΟΛΗ, ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ, ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΠΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ
Η «βιομηχανία» της ηρωίνης από μετανάστες και τα «φαντάσματα» της νύχτας
Μαρτυρίες-σοκ στους δρόμους των παραισθήσεων: «Κάθε μέρα ζούμε στο ίδιο σκοτάδι» «ΖΟΜΠΙ» ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Η σκληρή πραγματικότητα ενός δρόμου χωρίς επιστροφή, που οδηγεί αργά αλλά σταθερά στον θάνατο χιλιάδες νέους, αποτυπώνεται ανάγλυφα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας.
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΙΛΤΟ ΣΑΚΕΛΛΑΡΗ,
ΘΕΟΔΟΣΗ ΠΑΝΟΥ
Φωτό: Βαγγέλης Μασιάς
Εκεί όπου ξεχύνονται σαν τα φαντάσματα κάθε νύχτα, ή ακόμη και την ημέρα, οι χρήστες ναρκωτικών, θυμίζοντας τον εθισμένο στην ηρωίνη πρωταγωνιστή της ταινίας «Trainspotting» με την ανατριχιαστική φιλοσοφία του: «Επέλεξα να μην επιλέξω ζωή»!
Ακόμη και υπό το φως του ήλιου, εκτυλίσσονται σε καθημερινή βάση σκηνές που προκαλούν σφίξιμο στο στομάχι, με ατέλειωτες ουρές αγοριών και κοριτσιών που παρακαλάνε για μια δόση και προσφέρουν ό,τι μπορούν για να την αποκτήσουν. H «Espresso» βρέθηκε στις πιάτσες ναρκωτικών και κατέγραψε εφιαλτικά στιγμιότυπα από το αλισβερίσι αλλά και τη χρήση ναρκωτικών, που γίνονται σε κοινή θέα. Εκτός από την ηρωίνη, οι διακινητές «σπρώχνουν» από χάπια και χασίς έως το καινούριο ναρκωτικό σίσα, που θεωρείται η «κόκα των φτωχών» και περιέχει ακόμη και υγρά μπαταρίας!
Στο πρώτο «στέκι», το πολυσύχναστο πάρκο έξω από τη Νομική Σχολή και πίσω από το Πνευματικό Κέντρο του δήμου στο κέντρο της Αθήνας, ένας άνδρας αφρικανικής καταγωγής βρίσκεται σε στάση αναμονής, έτοιμος να αρχίσει τα νταραβέριαμε τους χρήστες. Ενας νεαρός τον πλησιάζει και το βαποράκι βγάζει από το στόμα του ένα σακουλάκι, που περιέχει μία καλά ζυγισμένη δόση, ίσα ίσα για να βυθιστεί σε μία διαφορετική πραγματικότητα, μακριά από την «κανονική» ζωή. Οι διακινητές φοβούνται μήπως πέσουν στα χέρια αστυνομικών, που κάνουν συνεχείς περιπολίες, και κρύβουν τα σακουλάκια του «λευκού θανάτου» μέσα από τα εσώρουχά τους ή ακόμη και στον πρωκτό τους. Κάποιοι ρισκάρουν τη ζωή τους κρατώντας στο στόμα τους την πρέζα, έτοιμοι να την καταπιούν για να μη συλληφθούν.
Μία νεαρή κοπέλα διασχίζει με βιασύνη την Ακαδημίας και φτάνει στο πάρκο για να αγοράσει τη δόση της. Αφού «ψωνίζει», μετακινείται λίγα μέτρα πιο κάτω. Ακουμπάει την πλάτη της σε ένα πεζούλι και βγάζει από την τσάντα της ένα κουτάλι. Με μεγάλη ένταση προσθέτει σε αυτό λίγο νερό και τη σκόνη. Καίει το κουτάλι από το κάτω μέρος και γεμίζει μια σύριγγα με το υγρό. Πιθανότατα, συγκαταλέγεται στους καθημερινούς χρήστες που προσπαθούν να κρατήσουν το πρόβλημα μακριά από τα μάτια των αγαπημένων τους, γι’ αυτό αποφασίζει να «τρυπηθεί» στο αριστερό της πόδι.
Σκληρή πραγματικότητα
Το οδοιπορικό συνεχίζεται στην Ομόνοια. Η «καθαρή» πλατεία συνιστά το «φαίνεσθαι», και όχι το «είναι» της σκληρής πραγματικότητας. Στην οδό Σωκράτους οι χρηστές μαζεύονται και χωρίζονται σε ομάδες για να απολαύσουν το αγαπημένο τους ναρκωτικό, την ηρωίνη, ακόμη μία μέρα. Ισως να είναι η τελευταία γι’ αυτούς, αλλά δεν μπορούν να αντισταθούν… Σε όλο το μήκος του δρόμου διακρίνει κάποιος χρήστες μοναχικούς ή σε ζευγάρια, που έχουν γίνει ένα με τον δρόμο. Ιδια εικόνα επικρατεί στην οδό Μενάνδρου, στη Σωκράτους και τη Γερανίου.
Στην Ευριπίδου, τα νταραβέρια αρχίζουν από νωρίς το πρωί και φαίνεται πως δεν τελειώνουν ποτέ. Ακόμη και στις 12 το μεσημέρι κανείς δεν τολμά να περάσει μόνος από τον συγκεκριμένο δρόμο, αν δεν είναι υποψήφιος «αγοραστής»!
Ο φωτογραφικός φακός της «Espresso» καταγράφει τους διακινητές να μοιράζουν απλόχερα τον θάνατο και να γεμίζουν τις τσέπες τους με χρήμα. Για λόγους ασφαλείας, έχουν πάντα συνοδεία πολλών ατόμων. Τα 
περισσότερα δεν είναι χρήστες ηρωίνης, καθώς ο ρόλος τους είναι να συλλέγουν τα έσοδα από την πιο επικερδή επιχείρηση στον πλανήτη: τη βιομηχανία της πρέζας!
Διακίνηση και χρήση ναρκωτικών
Αλλα δύο στέκια βρίσκονται στο Πεδίον του Αρεως και το Μεταξουργείο. Το πρώτο είναι… κίνδυνος θάνατος τις βραδινές ώρες, καθώς δεν γίνεται μόνο διακίνηση αλλά και εκτεταμένη χρήση ναρκωτικών, τόσο μέσα στο πάρκο όσο και στην οδό Μαυρομματαίων. Στις οδούς Κεραμεικού και Αγησιλάου, στο Μεταξουργείο, αρκετά κοντά στα θέατρα και στις γκαλερί που έχουν ανοίξει στην περιοχή, άνθρωποι βιώνουν καθημερινά την εξαθλίωση με μοναδική «συντροφιά» τις ουσίες, που τους φέρνουν όλο και πιο κοντά στον θάνατο.
Στην οδό Αγησιλάου τέσσερις χρήστες έχουν στήσει σε ένα αντίσκηνο το δικό τους «σπίτι» για να ταξιδέψουν ακόμη μία φορά στον κόσμο των παραισθήσεων. Στα γύρω στενά και στην πλατεία Αβδή η διακίνηση ηρωίνης αρχίζει από τις πρώτες πρωινές ώρες.
Σύμφωνα με ασφαλείς αστυνομικές πηγές της «Espresso», οι άνθρωποι που ελέγχουν τη διακίνηση και τη διανομή της ηρωίνης στην Αθήνα είναι μετανάστες. Μετά τον «πόλεμο» μεταξύ των συμμοριών, η εικόνα για το ποιος κάνει κουμάντο και σε ποιους δρόμους γύρω από την Ομόνοια δείχνει πιο ξεκάθαρη από ποτέ. Τη διακίνηση στην οδό Ξούθου ελέγχουν Πακιστανοί, ενώ η «πιάτσα» της οδού Γερανίου ελέγχεται από Αφρικανούς. Στις πιάτσες που βρίσκονται στα γύρω στενά οι Ρομά φαίνεται να παίζουν έναν μικρότερο ρόλο.
«Το να πεθάνω δεν μου λέει κάτι πλέον»
Σαν σκιές αργοσέρνουν τα βήματά τους στους άδειους δρόμους οι τοξικομανείς αναζητώντας το βαποράκι, στο οποίο θα δώσουν τα τελευταία τους ψιλά για ένα «ταξίδι» σε έναν ψεύτικο κόσμο, που μπορεί να μην έχει επιστροφή.
«Πώς ζω όταν “πίνω”; Δεν ζω! Με νοιάζει μόνο να “πιω”. Τίποτα άλλο. Ξεκάθαρα. Μεγάλωσα χωρίς τους γονείς μου και ξεκίνησα να “πίνω φούντα”, από τα πιο μαλακά ναρκωτικά. Σήμερα είμαι εδώ ακόμη μία ημέρα» λέει στην «Espresso» ο Κώστας, που είναι 40 ετών. Είναι έτοιμος να πάρει τη μεσημεριανή δόση του και εξομολογείται: «Κάθε μέρα είναι ίδια για μένα. Δεν αλλάζει κάτι. Δυστυχώς, δεν μπορώ να κόψω και νομίζω πως δεν θέλω. Πλέον η οικογένειά μου είναι εδώ στον δρόμο, κάθε μέρα δίπλα μου».
Eνας άλλος χρήστης, ο Ηλίας, βρέθηκε ακόμη ένα μεσημέρι στο αγαπημένο του στέκι δίπλα στη Νομική Σχολή. Αφού ψώνισε την πρέζα του, είπε στην «Espresso» τι περιμένει από τη ζωή του: «Τι να σου πω; Δεν έχω τίποτα… Κάθε μέρα στο ίδιο σκοτάδι. Η ζωή μου όλη είναι αυτή. Τίποτα άλλο. Εχω πάει στον ΟΚΑΝΑ, αλλά το υποκατάστατο δεν με βοήθησε καθόλου. Εχω χάσει τη ζωή μου και τους αγαπημένους μου. Το να πεθάνω δεν μου λέει κάτι πλέον».
