Ο πατέρας Μακάριος κοίταξε (σε ηλικία 16 ετών) κατάματα τον θάνατο στα Τέμπη και αφιέρωσε τη ζωή του στον Θεό
Κοίταξε κατάματα τον θάνατο, αλλά σώθηκε από το φοβερό πολύνεκρο τροχαίο στα Τέμπη που συγκλόνισε την Ελλάδα λίγο πριν από το Πάσχα του 2003 και στοίχισε τη ζωή σε 21 μαθητές από το Μακροχώρι Ημαθίας. Ο 16χρονος τότε Δημήτρης Λιακόπουλος δεν ξέχασε ποτέ ότι οφείλει τη ζωή του σε θεϊκή παρέμβαση και αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του στον Θεό. Την Κυριακή των Βαΐων χειροτονήθηκε αρχιμανδρίτης με το όνομα Μακάριος και τα λόγια του καθήλωσαν τους δεκάδες πιστούς που γέμισαν ασφυκτικά τον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων στη Βέροια για να παρακολουθήσουν τη θεία λειτουργία.
Από τον
Νίκο Πιτσιακίδη
«Ο Θεός πήρε το πηδάλιο της ζωής μου και το έστριψε βίαια οδηγώντας με προς άλλες κατευθύνσεις, διαφορετικές από αυτές που ίσως σχεδίαζα να ακολουθήσω…» είπε συγκινημένος, φέρνοντας στο μυαλό του όσα είχαν γίνει πριν από 14 χρόνια.
Ηταν απόγευμα Κυριακής 13 Απριλίου του 2003, όταν το λεωφορείο με τους μαθητές της πρώτης λυκείου επέστρεφε στο Μακροχώρι από εκδρομή στην Αθήνα. Ο οδηγός ενός φορτηγού από τον Προβατώνα Εβρου που μετέφερε νοβοπάν στην Αθήνα και κινούνταν στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας έχασε τον έλεγχο και συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με το λεωφορείο στο 388ο χιλιόμετρο της εθνικής οδού Λάρισας – Θεσσαλονίκης.
Ο πατέρας Μακάριος κατάφερε να βγει σώος από το τροχαίο που κόστισε τη ζωή σε 21 συμμαθητές του. Λίγα χρόνια αργότερα, πήρε την απόφαση να ακολουθήσει τον δρόμο της πίστης. Εγινε ιερομόναχος και το 2013 χειροτονήθηκε διάκονος.
«Γυρίζω στο παρελθόν ξετυλίγοντας αναμνήσεις που γράφτηκαν στην ψυχή του ομιλούντος, ο οποίος κάποτε έφερε το όνομα του αγίου Δημητρίου του μεγαλομάρτυρα. Μέσα σε αυτό το ταξίδι στον χρόνο, καταθέτω το όραμα της άγουρης νιότης. Μάζεψα κάποτε προσδοκίες και όνειρα, αποσκευές που κόλλησαν στο πάτωμα. Ξεκίνησα να αφήσω αυτά που κάποτε φοβόμουν μην ξετρυπώσουν από το μυαλό. Ηθελα το ένα, ζητούσα το άλλο και συνέχισα να δίνω, μέχρι που βρέθηκαν στην τράπεζα των ονείρων. Εγώ κοιτούσα τα όνειρα που ζύμωσε ο πλάστης στην καρδιά μου και αποφάσισα να τα μοιράσω. Εμεινα χωρίς όνειρα, γιατί η ψυχή μου πάντοτε ζητούσε το φως του Χριστού κι όχι αυτό που μου παρείχε η κοσμική και εφήμερη δόξα. Ο μόνος τρόπος για να αναπαύεται η ψυχή μας είναι να αποδεχόμαστε το θέλημα του Θεού» είπε για την απόφασή του να αφιερωθεί στην Εκκλησία.
Δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του
Ο πατέρας Μακάριος ομολόγησε ότι μετάνιωσε που δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο εξωτερικό, οι οποίες θα τον βοηθούσαν να διευρύνει περισσότερο τις γνώσεις του. «Ολα αυτά, όμως, ανήκουν στο παρελθόν και έγιναν μέσα στο σχέδιο της πρόνοιας» συμπλήρωσε. Η χειροτονία του σε αρχιμανδρίτη έγινε από τον μητροπολίτη Βέροιας, Νάουσας και Καμπανίας Παντελεήμονα. «Ο δρόμος της ιεροσύνης είναι ανηφορικός και επίπονος, και θα πρέπει να έχεις πάντοτε κατά νου ότι θα ζεις και εσύ στιγμές, όπως αυτές που έζησε ο Κύριος στην επίγεια ζωή του» είπε ο μητροπολίτης, απευθυνόμενος στον πατέρα Μακάριο.
Οταν (τη 13η Απριλίου του 2003) το αίμα 21 μαθητών έβαψε κόκκινη την άσφαλτο
Η χαρά της εκδρομής έγινε θρήνος τη μοιραία Κυριακή, όταν η άσφαλτος στα Τέμπη βάφτηκε με το αίμα των 21 μαθητών της α’ λυκείου, οι οποίοι επέστρεφαν στο Μακροχώρι από την Αθήνα. Μέσα σε δευτερόλεπτα το πολύβουο από τις μαθητικές φωνές λεωφορείο μετατράπηκε σε τάφο, όπου βασίλευε η απόλυτη σιγή.
Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η ανέμελη σχολική εκδρομή θα κατέληγε σε μία από τις πιο φρικτές τραγωδίες. Ολα έγιναν όταν ο οδηγός μιας νταλίκας που κατευθυνόταν προς Αθήνα έχασε τον έλεγχο και μπήκε στο αντίθετο ρεύμα. Τα τεράστια νοβοπάν και οι μελαμίνες που μετέφερε γλίστρησαν και έγιναν φονικές λεπίδες που έκοψαν στα δύο το λεωφορείο, σαν να ήταν από βούτυρο! Οι ανατριχιαστικές εικόνες από το δυστύχημα προκάλεσαν σοκ στην κοινή γνώμη, που παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα τα σωστικά συνεργεία να απεγκλωβίζουν το ένα μετά το άλλο 21 άψυχα κορμιά. Αλλοι εννέα μαθητές είχαν τραυματιστεί σοβαρά.
Η έρευνα για τις αιτίες που προκάλεσαν την τραγωδία κράτησε πολύ καιρό. Οπως προέκυψε, ο οδηγός οδηγούσε επί έξι ώρες χωρίς διάλειμμα, ενώ και τα ελαστικά του φορτηγού ήταν σε κακή κατάσταση. Αλλά και το λεωφορείο είχε κριθεί ακατάλληλο, λόγω παλαιότητας, και έπρεπε να είχε αποσυρθεί τουλάχιστον τρεις μήνες νωρίτερα!
Η δίκη έγινε τον Οκτώβριο του 2008, με τον οδηγό του λεωφορείου να αθωώνεται, ενώ ο οδηγός της νταλίκας καταδικάστηκε σε κάθειρξη 15 ετών. Ποινές τεσσάρων ως 14 ετών επιβλήθηκαν στους ιδιοκτήτες της νταλίκας και του εργοστασίου με τα νοβοπάν, ενώ η εταιρία πλήρωσε συνολικά για αποζημιώσεις το ποσό των 8.500.000 ευρώ.
«Ευχαριστώ τον Θεό για πολλά πράγματα. Τον ευχαριστώ όταν αποφάσισε να με σώσει, εκείνη την αποφράδα ημέρα της 13ης Απριλίου του 2003, από τις “Ηρωδιάδες” του σύγχρονου κόσμου, που απαίτησαν στον βωμό του χρήματος κεφάλια στη μέση της ασφάλτου» είχε πει ο πατέρας Μακάριος το 2013, όταν χειροτονήθηκε διάκονος, συμπληρώνοντας σε τρίτο πρόσωπο: «Αυτό το παιδί, όμως, συγχώρεσε τους φονιάδες των φίλων του κι έτσι βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει…»
