❱❱ Ο βουλευτής Γιάννης Σαρίδης επέζησε από δύο εμφράγματα
❱❱ Η φίλη που έσωσε από αυτοκτονία και η ατάκα για τις ωραίες της Βουλής
Πέρασε δύο εμφράγματα σε πολύ νεαρή ηλικία και επέζησε. Δέχτηκε πρόταση γάμου εκείνος από τη γυναίκα του, έσωσε μια άρρωστη φίλη του από την αυτοκτονία, συμμετέχοντας το 2012 σε μια οργάνωση που βοηθούσε συνανθρώπους μας, θα δειπνούσε ευχαρίστως με τη Νίνα Κασιμάτη, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, και την Αννα Καραμανλή της Ν.Δ., και θα διεκδικήσει εκλογή με σταυρό στη λατρεμένη του Θεσσαλονίκη. Αυτός είναι ο βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης της Ενωσης Κεντρώων Γιάννης Σαρίδης, έτσι όπως «ξεδιπλώνει» την ψυχή του στην «Espresso».
Εχετε ποντιακή καταγωγή;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Αιγάλεω, αλλά η καταγωγή μου είναι όντως ποντιακή, από τους Ευζώνους στο Κιλκίς. Ο πατέρας μου μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και έφυγε 17 χρονών για να δουλέψει στην Αθήνα. Ηταν μηχανικός πλοίων στο Πολεμικό Ναυτικό, σήμερα είναι στα 85 του. Εχω μία αδελφή 47 ετών, που ζει με τον σύζυγό της στη Σαουδική Αραβία εδώ και μια τετραετία.
Δουλέψατε ως μηχανικός έργων. Ποια έργα φέρουν την υπογραφή σας;
Σπούδασα τοπογράφος-μηχανικός στο ΕΜΠ. Πέρασα στη σχολή το 1985, απογοητευμένος που δεν σπούδασα σε στρατιωτική σχολή που ήθελα.
Για να μπορέσω να είμαι πετυχημένος, λοιπόν, προσπάθησα να την αγαπήσω και τελικά την αγάπησα. Ξεκίνησα ως εργοδηγός και έφτασα να είμαι διευθυντής έργων.
Εργο μου υπάρχει στην Κρήτη, στις Βρύσες Αποκορώνου, ένα κέντρο υπερυψηλής τάσης της ΔΕΗ. Οποτε πηγαίνω, περνάω να το δω. Επίσης ένα κομμάτι του δρόμου που ενώνει την Επίδαυρο με τον Γαλατά Πόρου έχει γίνει από εμάς.
Ξεκίνησα εργοταξιάρχης μηχανικός στον τομέα των κατασκευών με ένα εργοτάξιο έξι ανθρώπων και κατέληξα να διευθύνω τρία εργοτάξια σε τρεις διαφορετικές πόλεις με δεκάδες εργαζομένους.
Τη γυναίκα σας πώς τη γνωρίσατε;
Τη γνώρισα όταν υπηρετούσα στο Πολεμικό Ναυτικό. Με την Καλομοίρα, λοιπόν, έγινε το εξής: Το 1995 είχα ένα άτυχο συμβάν. Επαθα έμφραγμα σε ηλικία 29 ετών. Ημουν τρεις μέρες στην Εντατική.
Τότε είχα σχέση με τη γυναίκα μου και, όταν βγήκα από το νοσοκομείο, τη φώναξα να της πω ότι θα χωρίσουμε γιατί απλά δεν ήξερα τι μου ξημερώνει…
Σκεφτόμουν: «Εχω αύριο; Γιατί να πονέσω τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου;» Ημουν 29 χρονών τότε, ούτε καν μου περνούσε από το μυαλό μια τέτοια περιπέτεια. Τότε εκείνη γύρισε και μου είπε: «Εγώ δεν θέλω να χωρίσουμε. Το αντίθετο. θέλω να παντρευτούμε». Μου έκανε δηλαδή εκείνη πρόταση γάμου, την περίοδο της ανάρρωσής μου στο σπίτι. Αργότερα, το 2011, είχα μια παρόμοια περιπέτεια. Δεύτερο έμφραγμα, αλλά ζω ακόμη και είμαστε εδώ!
Ο γιος σας ήταν υποψήφιος στις φετινές εξετάσεις. Θα μείνει στα ελληνικά ΑΕΙ ή θα ξενιτευτεί, κι εκείνος, όπως οι περισσότεροι;
Ο γιος μου, ο Γιώργος είναι 19 ετών και η Μοσχούλα (έχει το όνομα της μητέρας μου) 16. Ο Γιώργος έδωσε ξανά φέτος πανελλαδικές εξετάσεις. Πέρυσι έμπαινε σε ΤΕΙ Πληροφορικής, αλλά δεν του άρεσε.
Το πιθανότερο, όπως μας είπε, είναι πως ούτε φέτος θα πιάσει τον στόχο του, αλλά το σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να φύγει στο εξωτερικό.
Εμείς είμαστε εδώ για να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε τα παιδιά μας στην Ελλάδα. Είναι δυνατόν να επιτρέψω εγώ στον εαυτό μου να διώξω τον γιο μου για μια καλύτερη τύχη;
Ο Γιώργος πέρασε από τη βάσανο κάποιων εξετάσεων και έφερε αυτό το αποτέλεσμα. Αυτό λοιπόν το αποτέλεσμα πρέπει να το στηρίξει. Τις επιλογές μας πρέπει να τις στηρίζουμε και οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά στον καθένα είναι αποτέλεσμα των επιλογών του. «Αυτό έκανες, με αυτό θα προχωρήσεις. Δεν μπορείς να δραπετεύσεις» του λέω! Ούτε εγώ το έκανα.
Ωραίες γυναίκες εσείς βλέπετε στη Βουλή! Δεν συμφωνείτε;
Αφού μου κάνεις αυτή την πικάντικη ερώτηση, δεν θα πετάξω την μπάλα στην κερκίδα. Θα πω ότι η Ολγα Κεφαλογιάννη είναι ωραία γυναίκα, το ίδιο και η Αννα Καραμανλή και η Νίνα Κασιμάτη του ΣΥΡΙΖΑ.
Με ποια από τις τρεις θα δειπνούσατε;
Και με τις τρεις. Με τη Νίνα όμως και την Αννα νομίζω θα είχαμε να συζητήσουμε και να ανταλλάξουμε ιδέες. Με την Ολγα σε αυτό δεν νομίζω ότι έχουμε τέτοια κοινά.
Με την οικογένεια Σαρίδη, τα έπιπλα της οποίας αγόραζε για τον Σκορπιό η Χριστίνα Ωνάση, τι σχέση έχετε;
Ηταν ο γνωστός οίκος επίπλων Σαρίδη. Πάντα έλεγα χαριτολογώντας ότι είναι θείος μου ο Σαρίδης. Ηταν διάσημο όνομα και μου άρεσε να το λέω, αλλά δεν είχαμε καμιά σχέση με τον άνθρωπο.
Διαβάστε παρακάτω τη συνέχεια:
Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΛΕΒΕΝΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
Μόλις η κουβέντα μας μπαίνει στο κεφάλαιο πολιτική, ο Γιάννης Σαρίδης μιλά χωρίς περιστροφές για τον Βασίλη Λεβέντη και τη θέλησή του να κατέβει ξανά υποψήφιος με την Ενωση Κεντρώων.
Πώς γνωριστήκατε με τον Βασίλη Λεβέντη;
Το 2009 γνώρισα τον Βασίλη Λεβέντη μέσω ενός άρθρου που του έγραψα για το πώς μπορεί να χάσουμε τη Θράκη χωρίς να γίνει πόλεμος.
Του άρεσε και ζήτησε να συναντηθούμε. Ηπιαμε τελικά τον καφέ μας στην Καλλιθέα, αλλά για ένα διάστημα χαθήκαμε. Το 2011 επικοινώνησε μαζί μου και μου ζήτησε να τον βοηθήσω στις εκπομπές του στο Extra Channel. Στην αρχή ήμουν σαν μια γλάστρα δίπλα του. Φοβόμουν να μιλήσω γιατί δεν είχα εμπειρία. Επειτα, τον Ιούνιο του 2015, με φώναξε πάλι και μου είπε: «Χρειάζομαι ανθρώπους εμπιστοσύνης δίπλα μου».
Παράτησα τη δουλειά μου, γιατί δεν ήμουν άνεργος, για να μοιραστώ το όραμα Λεβέντη.
Είχατε εκφράσει δυσαρέσκεια και πολλοί έλεγαν ότι θα φεύγατε από τους Κεντρώους. Ποια ήταν η αλήθεια;
Δεν υπήρξε ποτέ δυσαρέσκεια δική μου για το κόμμα μου. Εμείς όλοι εκεί βγήκαμε με λίστα. Μας τοποθέτησε ο πρόεδρος και δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από αυτό. Εάν έφευγα, δεν θα έφευγα για να πάω σε ένα άλλο κόμμα ούτε για να ανεξαρτητοποιηθώ. Θα έφευγα για να πάω σπίτι μου. Παρερμηνεύτηκε μια επιστολή που είχα στείλει στον πρόεδρο, όταν έφυγε από το κόμμα ο Γιώργος Καρράς με τον οποίο είχαμε εντοπίσει οργανωτικές δυσλειτουργίες. Οταν λοιπόν εκείνος αποχώρησε, εγώ επέμεινα στον πρόεδρο να διορθωθούν αυτά.
«Θα πρέπει να δούμε τι τον οδήγησε έξω και να μην ξαναγίνει αυτό» του είπα.Αυτή η ανησυχία μου παρερμηνεύτηκε.
Στη Θεσσαλονίκη θα πολιτευτείτε ξανά;
Θα διεκδικήσω την εκλογή μου με σταυρό στη Θεσσαλονίκη. Το όραμά μου για την πόλη της Θεσσαλονίκης έχει τα θεμέλιά του σε δύο προσωπικές μου εμπειρίες: από τη μία, στα χρόνια που έχω εργαστεί στην πόλη, και, από την άλλη, στην ανάληψη της ευθύνης (εδώ και 20 μήνες) της εκπροσώπησής της στη Βουλή. Οταν λοιπόν οραματίζομαι το αύριο της Θεσσαλονίκης, βλέπω μια πόλη που στηρίζει την καθημερινότητά της γύρω από τις λέξεις «παιδεία – τέχνες – πολιτισμός».
Η ΒΑΘΙΑ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΕ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
Την ώρα της συζήτησής μας παρατηρώ τα κομποσκοίνια που έχει στα χέρια του. Μπαίνω στον πειρασμό να τον ρωτήσω για ποιον λόγο τα φοράει κι εκείνος μου αποκαλύπτει μια συγκλονιστική ιστορία.
«Καταρχάς», μου λέει, «εκτός από τα κομποσκοίνια φοράω και ένα κίτρινο βραχιολάκι. Είναι από την εποχή που ήμουν εθελοντής σε μια οργάνωση που βοηθούσε τους ανθρώπους με καρκίνο. Το 2010 μπήκα εκεί και άντεξα έως το 2012. Εχασα πέντε ασθενείς που δεν άντεξαν… Η οργάνωση, που σήμερα είναι σε αδράνεια, λεγόταν «Μείνε δυνατός».
Οι εθελοντές της έκαναν παρέα στους ανθρώπους αυτούς στα νοσοκομεία, τους βοηθούσαμε στο σπίτι ή όπου μας χρειάζονταν.
Η τελευταία μου επαφή ήταν με τη Μαίρη Κόλλια, μια κοπέλα από τον Βόλο, μόλις 38 ετών, που «ταξίδεψε» τον Μάιο του 2011. Αυτό με κλόνισε πολύ, γιατί ήταν νέα,
πανέμορφη και γεμάτη ζωή. Ηθελε να ζήσει! Μέχρι εκεί όμως άντεξα.
Είχα μια φίλη και την έχω ακόμη, γιατί είναι εν ζωή, που μένει στο Πύλι Ευβοίας.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, διατυπώνει διαδικτυακά ότι δεν θέλει άλλο να ζήσει, ότι θέλει να πεθάνει, ότι κουράστηκε να πολεμάει.
Μόλις το βλέπω, σηκώνομαι, φεύγω και πάω σπίτι της. Θυμάμαι ήταν Κυριακή. Πήρα μαζί μου και την κόρη μου, επίτηδες. Το ότι πήγα εκεί, το ότι μιλήσαμε, αυτό την έσωσε κι ακόμη ζει.
Την πρόλαβα από μια ψυχολογική κατάρρευση και ίσως από μια αυτοκτονία.
Το παιδί το πήρα μαζί μου για να τη συγκινήσω, για να δει πώς είναι η ζωή. Η μικρή ήταν δέκα ετών τότε, πίστεψε ότι πήγαμε μια εκδρομή σε μια φίλη. Πιστεύω ότι δεν το έχει ξεχάσει ποτέ η Εφη – ούτε κι εγώ.
Αναφορικά με τα κομποσκοίνια που φοράω, είναι καθαρά θέμα πίστης. Καθένας κρύβει τον Θεό μέσα του. Εγώ έχω προστάτη τον άγιο Ραφαήλ. Οταν έπαθα το πρώτο έμφραγμα, το 1995, στον θάλαμο όπου νοσηλευόμουν άνοιξα τα μάτια μου και είδα την εικόνα του αγίου που μου είχαν κρεμάσει στον τοίχο του κρεβατιού μου. Από τότε και κάθε χρόνο στις 4 Αυγούστου, ημέρα που είχα πάθει το έμφραγμα, έχω κάνει τάμα και πηγαίνω στη Μυτιλήνη.
Παίρνω δύναμη για την επόμενη χρονιά.
