Το μεροκάματο του τρόμου για απόρους, που δίνουν τη δική τους παράσταση σε κεντρικές οδούς και πλατείες με το αγαπημένο τους μουσικό όργανο
AΠΟ ΤΟΝ ΜΙΛΤΟ ΣΑΚΕΛΛΑΡΗ
Το μεροκάματο του τρόμου για απόρους, που δίνουν τη δική τους παράσταση σε κεντρικές οδούς και πλατείες με το αγαπημένο τους μουσικό όργανο
Η μουσική για πολλούς ανθρώπους είναι στάση ζωής. Για άλλους, είναι και ένας τρόπος επιβίωσης στη δύσκολη και σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν στην Ελλάδα της κρίσης.
Στους δρόμους των πόλεων συναντά κανείς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν από κρύο ή ζέστη και έχουν κάνει το χόμπι τους επάγγελμα. Ανθρωποι τους οποίους η κρίση έβγαλε στον δρόμο, σε μια προσπάθεια να ζήσουν με αξιοπρέπεια την οικογένειά τους παίζοντας το αγαπημένο τους μουσικό όργανο.
Λίγο μετά τις 5 το απόγευμα μιας Παρασκευής ο όλο και πιο σπάνιος ήχος της λατέρνας μαγεύει τους διαβάτες στο Σύνταγμα και στην οδό Ερμού. Η μελωδία ταξιδεύει τόσο τους Αθηναίους όσο και τους τουρίστες σε μία άλλη εποχή, πιο αγνή και αθώα από τη σημερινή. Ο Γιώργος Κίζιλης τριγυρνά καθημερινά στο κέντρο με τη λατέρνα του και συντροφεύει τους περαστικούς με τα τραγούδια της. Δούλευε ως ηλεκτρολόγος στο Πέραμα, αλλά το 2008 έμεινε άνεργος. Πέντε χρόνια αργότερα βρέθηκε κατά τύχη στην αποθήκη του πεθερού του, είδε τη λατέρνα που αποτελούσε οικογενειακό κειμήλιο και άρχισε να γυρίζει τη μανιβέλα. Οταν άκουσε τον ήχο της, μαγεύτηκε μονομιάς. Η μοναξιά που του είχε «γεννήσει» η μακροχρόνια ανεργία έσβησε μέσα σε μία στιγμή και του ήρθε η ιδέα να βγάλει μεροκάματο με αυτή. Από τότε βρίσκεται σχεδόν καθημερινά στον κεντρικότερο δρόμο της πρωτεύουσας.
«Εχω έναν γιο, ο οποίος είναι άνεργος. Εγώ δουλεύω κάθε μέρα από τις 10.30 μέχρι τις 5.30 το απόγευμα. Ο κόσμος έχει ξεχάσει τη λατέρνα. Δεν ασχολείται και πολύ. Συνήθως έρχονται, μου μιλάνε και βγάζουν φωτογραφίες. Αν είναι κάποιος μεγαλύτερης ηλικίας, μπορεί να μου αφήσει κάποια χρήματα. Η καθημερινότητα είναι αρκετά δύσκολη για μένα, αλλά δεν είχα κάτι άλλο να κάνω» είπε στην «Espresso» ο Γιώργος, που είναι πια ένα από τα πιο γνωστά πρόσωπα της οδού Ερμού. «Καταφέρνω να επιβιώσω γιατί βγάζω περίπου 20 ευρώ την ημέρα. Είναι μία δουλειά που μου αρέσει να κάνω, αλλά σήμερα δεν έχω και διαφορετική επιλογή. Ευτυχώς, δουλεύει η σύζυγός μου και είμαστε σχετικά καλά. Μου αρέσει να βρίσκομαι κάθε μέρα εδώ στην Ερμού και να κάνω βόλτες πάνω κάτω. Ερχομαι σε επαφή με τον κόσμο και είναι κάτι που με γεμίζει μέσα στην καθημερινότητά μου. Αρκετοί, πάντως, δεν ξέρουν καν τι είναι η λατέρνα!» αναφέρει χαρακτηριστικά ο 55χρονος.
Οικονομικοί μετανάστες
Από την Ερμού φτάνουμε στο Θησείο. Λίγα μέτρα μετά τον σταθμό του ηλεκτρικού, καθώς πλησιάζαμε την Ακρόπολη από τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, τη στιγμή που πέφτει ο ήλιος, διάφοροι ήχοι και μελωδίες «γαληνεύουν» το όμορφο απόγευμα. Από τους διάφορους μουσικούς, τρεις είναι οικονομικοί μετανάστες. Ο ένας παίζει μπουζούκι καθώς, μετά 25 χρόνια που έμαθε την τέχνη του, εξακολουθεί να του εξιτάρει την ψυχή. Ο δεύτερος κρατά ένα σαξόφωνο. Λίγο πιο κάτω ακούγονται οι ζεστοί ήχοι από το σαντούρι του Ιβάν. Είναι οικονομικός μετανάστης από τη Ρωσία και κερδίζει κάθε μέρα τα προς το ζην παίζοντας ένα όργανο που λάτρευε από πολύ μικρός.
«Είναι η δουλειά μου. Εφυγα από τη Ρωσία και δεν ήξερα να κάνω κάτι άλλο. Ετσι, αποφάσισα να παίξω σαντούρι. Ο κόσμος είναι πολύ ζεστός μαζί μου. Καταφέρνω να έχω τα απαραίτητα για να ζω με αξιοπρέπεια σε αυτή τη χώρα που επέλεξα» λέει στην «Espresso» ο Ιβάν, ενώ το σαντούρι γεμίζει μελωδίες τον δρόμο.
Μία κυρία τον πλησιάζει και του χαμογελά. «Μπράβο σου!» του λέει και στο πρόσωπο του μουσικού του δρόμου απλώνεται ένα πλατύ χαμόγελο. «Αυτή η δουλειά με γεμίζει. Χαίρομαι που προσφέρω χαρά στον κόσμο και τον γεμίζω κάθε μέρα με θετικά συναισθήματα, ακόμη κι αν το μεροκάματο είναι χαμηλό, δηλαδή γύρω στα 20 ευρώ» προσθέτει ο μετανάστης από τη Ρωσία.
«Δεν είμαστε επαίτες»
Οι άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά για να κερδίσουν τα απαραίτητα με τη μουσική τους έχουν υποστεί στο παρελθόν διώξεις ή καταγγελίες. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ήταν η διαμαρτυρία που είχε γίνει στις 11 Δεκεμβρίου του 2016 στη Θεσσαλονίκη, όταν οι μουσικοί του δρόμου γέμισαν το πλακόστρωτο της παραλίας διαδηλώνοντας ότι δεν είναι επαίτες.
Με λίγα λόγια, διαμαρτυρήθηκαν για το αυτονόητο, καθώς εργάζονται και δεν ζητιανεύουν! Η κινητοποίηση είχε γίνει ύστερα από πρωτοβουλία που ανέλαβε ο Σύλλογος Μουσικών Βορείου Ελλάδος, ο οποίος κάλεσε τότε όλους τους μουσικούς του δρόμου με τα όργανά τους να καταλάβουν συμβολικά την παραλία, από τον Λευκό Πύργο μέχρι το «Μακεδονία Παλάς», σε μια διαμαρτυρία μετά… μουσικής! Το συγκεκριμένο θέμα είχε ανοίξει τότε ο τραγουδοποιός Δημήτρης Ζερβουδάκης, ο οποίος αντιστάθηκε στις προσαγωγές συναδέλφων του που εργάζονταν στον δρόμο.
«Εκδιώκουν κάνοντας “συστάσεις”, ακόμη και προσαγωγές, νέους μα και παλαιότερους μουσικούς που παίζουν και τραγουδούν στον δρόμο, εξημερώνοντας τη βαρβαρότητα του αστικού τοπίου των πόλεών μας. Καταγράφηκαν και συλλήψεις…» είχε δηλώσει τότε ο τραγουδοποιός.
