«Εφυγε» σε ηλικία 83 ετών η σπουδαία ηθοποιός και ερμηνεύτρια Ζωή Φυτούση
«Εφυγε» σε ηλικία 83 ετών η σπουδαία ηθοποιός και ερμηνεύτρια Ζωή Φυτούση
ΑΠΟ ΤΟΝ
ΑΛΚΙΝΟΟ ΜΠΟΥΝΙΑ
«Ο ταχυδρόμος… πέθανε» και μαζί του μια σπουδαία ερμηνεύτρια και διανοουμένη, που άφησε το καλλιτεχνικό στίγμα της μέσα από σημαντικά τραγούδια, τα οποία υπογράφουν συνθέτες-κολοσσοί, όπως οι Μάνος Χατζιδάκις και Σταύρος Ξαρχάκος.
Η τραγουδίστρια, η οποία ερμήνευσε τις κλασικές επιτυχίες «Φέρτε μου ένα μαντολίνο», «Πάει, έφυγε το τρένο», «Για χατίρι σου ξημερώνει», «Τα δάκρυά μου είναι καυτά» και φυσικά τον θρυλικό «Ταχυδρόμο», άφησε την τελευταία της πνοή την Κυριακή, στο κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων στη Νίκαια, όπου φιλοξενούνταν τα τελευταία χρόνια ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο που είχε υποστεί.
Από τον περασμένο Απρίλιο, η 83χρονη καλλιτέχνιδα δεν ανταποκρινόταν στα εξωτερικά ερεθίσματα, ωστόσο στα δύσκολα της ζωής της είχε στο πλευρό της τις δύο ανιψιές της και κάποιους παλιούς καλούς φίλους και συναδέλφους της, όπως ο Κώστας Βενετσάνος. Η εξόδιος ακολουθία της θα τελεστεί αύριο, από τον Ιερό Ναό Εσταυρωμένου στο Αιγάλεω (στις 15.00), ενώ θα ταφεί στο Γ’ Νεκροταφείο και η οικογένειά της έχει ζητήσει, αντί στεφάνων και λουλουδιών, τα χρήματα να δοθούν στο Σπίτι του Ηθοποιού.
Η πρώτη θεατρική εμφάνισή της έγινε στο Θέατρο «Κοτοπούλη», στο πλευρό των Ντίνου Ηλιόπουλου και Αννας Συνοδινού, στο έργο των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου «Η μαρκησία της φτωχογειτονιάς». Από το 1961 σταδιοδρόμησε παράλληλα και ως τραγουδίστρια. Αρχικά ερμήνευσε το κομμάτι του Μάνου Χατζιδάκι «Φέρτε μου ένα μαντολίνο» στην παράσταση «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» (1961), η οποία ανέβηκε στο Θέατρο Αθηνών. Η ίδια έχει δηλώσει σε συνέντευξή της πως το «Μαντολίνο» το ερμήνευσε ύστερα από οντισιόν που της έκανε ο Χατζιδάκις και το κομμάτι αυτό μοιάζει να είναι η ταυτότητά της, γιατί έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές.
Συμμετείχε σε περισσότερες από 70 ταινίες της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου («Λατέρνα, φτώχεια και γαρίφαλο», «Ο Ηλίας του 16ου», «Φτωχαδάκια και λεφτάδες», «Η ψεύτρα», «Οι χαραμοφάηδες», «Το μεροκάματο του πόνου» κ.ά.) και έχει παίξει όλα τα είδη του θεάτρου, από τραγωδία μέχρι επιθεώρηση, κοντά σε όλους τους άξιους ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Επίσης, ανέπτυξε συνδικαλιστική δραστηριότητα και συμμετείχε στους αγώνες για τα επαγγελματικά δικαιώματα των ηθοποιών. Τιμήθηκε από τον Ερυθρό Σταυρό και από το Γενικό Επιτελείο Στρατού, αλλά και από τις αρμόδιες κυπριακές Αρχές για την ψυχαγωγία των Ενόπλων Δυνάμεων και για το σύνολο της καλλιτεχνικής προσφοράς της. Είχε κάνει δύο γάμους (ο πρώτος ήταν με τον γνωστό χορευτή Δημήτρη Στάγια) και δεν απέκτησε παιδιά.
Σε μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων
Το περασμένο καλοκαίρι, η «Εspresso» είχε επισκεφθεί τη Ζωή Φυτούση στη μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων και είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα μαζί της γύρω από τα συγγραφικά της. Αυτή ήταν μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις που έδωσε, καθώς και η τελευταία δημόσια φωτογραφία της.
Η διανοούμενη καλλιτέχνιδα (που έχει γράψει ποιήματα, διηγήματα και παιδικά βιβλία) μας μίλησε με περηφάνια για το σπουδαίο έργο της «Ομηρικές λέξεις», που κυκλοφόρησε πέρυσι από τις εκδόσεις Πνοές και σκοπό έχει να μάθει στα παιδιά σωστά ελληνικά.
«Θα μπορούσα να μιλάω πολλές ώρες για λέξεις που έρχονται από τον Ομηρο σ’ εμάς. Ας πούμε, “αρούρα” έλεγαν τη γη. Μια ομηρική λέξη από την οποία προέρχεται η σημερινή λέξη “αρουραίος”, δηλαδή το ζωάκι που κρύβεται μέσα στη γη. Αρα, οι λέξεις έχουν συνέχεια από την αρχαία εποχή και δεν επιτρέπεται να λένε πως είναι άλλη γλώσσα» μας είχε δηλώσει και συνεχίζοντας μίλησε για τη μεγάλη αγάπη που έτρεφε στην ελληνική γλώσσα.
«Παρότι έχω γεννηθεί μες στον Εμφύλιο, στους πολέμους, στην πείνα και τη στέρηση, αγαπούσα πολύ τους αρχαίους συγγραφείς και όσο μπορούσα τους διάβαζα. Οταν πήγα και διδάχτηκα στην Ελληνική Αγωγή τον Ομηρο και πήρα το δίπλωμα, μου γεννήθηκε αυτό το αίσθημα για το πώς τολμούν να λένε οι δάσκαλοι ή το υπουργείο Παιδείας στα παιδιά ότι η γλώσσα μας δεν έχει καμία σχέση με τον Ομηρο…»
