❱❱ Ο Ζητάς που «τσάκωσε» τον κακοποιό σπάει τη σιωπή του 21 χρόνια μετά • Το τετ α τετ του υπαστυνόμου Γιώργου Περγαντή με τον άνθρωπο που έγινε συνώνυμο της βίας και του αίματος ΑΠΟ ΤΟΝ
ΜΙΛΤΟ ΣΑΚΕΛΛΑΡΗ
Οταν ένα μεσημέρι του 1996 ο υπαστυνόμος Γιώργος Περγαντής -από τα ιστορικά μέλη της ομάδας Ζ- περιπολούσε στο ύψος του Ζαππείου μαζί με έναν συνάδελφό του και πήρε σήμα να καταδιώξει έναν κακοποιό στην Καλλιθέα, δεν φανταζόταν ότι θα περνούσε χειροπέδες στον άνθρωπο το όνομα του οποίου θα γινόταν αργότερα συνώνυμο με τη βία και το αίμα: τον Κώστα Πάσσαρη!
Ο Γιώργος Περγαντής, ο οποίος σπάει τη σιωπή του 21 χρόνια μετά μιλώντας στην «Espresso», είχε την τύχη (ή την ατυχία) να συμμετάσχει και στις δύο επιχειρήσεις της Αστυνομίας για τη σύλληψη του εξίσου επικίνδυνου κακοποιού Σορίν Ματέι. «Ακούσαμε ότι έγινε ληστεία σε ένα σούπερ μάρκετ στην Καλλιθέα και πως το άτομο αυτό οπλοφορούσε, είχε τραυματίσει και μία υπάλληλο. Δεν το σκεφτήκαμε και φύγαμε σφαίρα για το σημείο. Στον δρόμο ακούμε τον ασύρματο να λέει ότι ένα περιπολικό της Αμεσης Δράσης δέχεται πυροβολισμούς από αυτό το άτομο, που έχει διαφύγει και κινούνταν παράλληλα με τις γραμμές στις Τζιτζιφιές. Τους εντοπίζουμε στη λεωφόρο Συγγρού. Το περιπολικό που τον κυνηγούσε δέχεται ξανά πυροβολισμούς και εγκαταλείπει. Στο σημείο σπεύδει ένα δεύτερο όχημα και δέχτηκε και αυτό πυροβολισμούς. Εμείς ήμασταν αρκετά κοντά και πήραμε την καταδίωξη» διηγείται στην «Espresso» και περιγράφει πώς συνέλαβε τον κακοποιό, ο οποίος σκότωσε τόσους ανθρώπους και σήμερα, όντας έγκλειστος στις φυλακές της πόλης Κραϊόβα στη Ρουμανία, δηλώνει μετανιωμένος για τα εγκλήματά του και ότι έχει στραφεί στον Θεό: «Το άτομο μπήκε σε μια αλάνα. Δεν είχαμε αναφορά για κάποιο όχημα. Είχαμε καταλάβει, όμως, ότι ήταν επικίνδυνος! Του φωνάζαμε να παραδοθεί, αλλά έριξε και σε μας που είχαμε ανταποδώσει τα πυρά. Αναπτύξαμε μεγάλη ταχύτητα και τον εγκλωβίσαμε σε ένα παρκάκι. Τα περιθώριά του είχαν στενέψει. Σε έντονο ύφος του φώναξα “παραδώσου”. Θυμάμαι ακόμη και σήμερα πώς βγήκε ο Πάσσαρης πίσω από ένα συρόμενο νταλίκας και παραδόθηκε. Τον κάλεσα να γονατίσει, ήρθε και ένα περιπολικό και τον πήρε. Δεν φανταζόμασταν τότε πώς μπορούσε να εξελιχθεί».
Ο Γιώργος Περγαντής ήταν στην ομάδα Ζ 17 ολόκληρα χρόνια, σχεδόν από τις πρώτες γενιές της.
«Πήγαμε πιτσιρικάδες και φύγαμε μεγάλοι άνδρες. Εκείνα τα χρόνια ήταν αρκετά δύσκολα. Το κοινωνικό έργο ήταν πολύ σημαντικό για μας, από τη συνοδεία ενός ασθενοφόρου ως τη διάσωση ενός παιδιού. Ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι ο αστυνομικός είναι ένα όργανο καταστολής. Εμείς ήμασταν κάτι τελείως διαφορετικό» περιγράφει.
«Αν αργούσαμε, θα πέθαινε»
Για πάντα έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη του ένα περιστατικό που του συνέβη στον Αγιο Παντελεήμονα. «Με γνώρισε κάποιος φίλος μου σε μια κυρία. Της είπε πως ήμουν αστυνομικός και πως υπηρετούσα στην ομάδα Ζ. Μου είπε πως ήθελε να μου εκμυστηρευτεί κάτι. “Σας μισούσα στην αρχή, γιατί άκουγα διαφόρους ότι δεν είστε καλά παιδιά και χειροδικείτε. Ως τη στιγμή που αρρώστησε το παιδί μου και πήρα τηλέφωνο το 100 για να ζητήσω βοήθεια. Ηρθαν τέσσερις Ζητάδες και συνόδευσαν το παιδί από τον Αγιο Παντελεήμονα στο Παίδων. 
Δεν πρέπει να έκαναν πάνω από έξι λεπτά, παρόλο που είχε τεράστια κίνηση στη λεωφόρο Αλεξάνδρας! Το παιδί το προλάβαμε για τέσσερα λεπτά, όπως μου είπαν οι γιατροί. Αν αργούσαμε λίγο, θα πέθαινε” μου είπε η γυναίκα» αναφέρει και προσθέτει: «Αυτή η κυρία άλλαξε γνώμη για μας και έγινε κοινωνός του έργου της ομάδας Ζ. Τέτοια περιστατικά έχουμε πάρα πολλά».
«ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ Η ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΑ»
Η αγάπη για τις μηχανές και την ταχύτητα ήταν ο λόγος για τον οποίο αρκετοί αστυνομικοί ήθελαν να μπουν στην ομάδα Ζ.
«Πάνω από όλα, βέβαια, ήταν η αγάπη που είχαμε για τις μοτοσικλέτες. Εγώ καβάλησα για πρώτη φορά στη ζωή μου μοτοποδήλατο όταν ήμουν 12,5 χρόνων. Με το που μπήκα στην Αστυνομία, επικεντρώθηκα εκεί. Είπα ότι, αν ενταχθώ στην Αστυνομία, θα μπω στην ομάδα Ζ. Επιασα τον αρχηγό, τον Κλέωνα τον Μώρο, και του είπα πως ήθελα να μπω στην ομάδα. Μου απάντησε: “Είναι γύρω στα 80 άτομα, τα οποία θέλουν να έρθουν στη Ζ και τους βαθμολογώ με 8. Αν πάρεις 10, θα σε βάλω”. Το πήρα το 10 που ήθελε και πήγα στην ομάδα».
Μπορεί να έχει αποστρατευτεί, όπως και οι τότε συνάδελφοί του, αλλά τίποτε δεν θα τον κάνει να ξεχάσει όσα έζησε. «Βγήκαμε στη σύνταξη, αλλά είναι σαν να μην έχουμε φύγει ποτέ από την υπηρεσία! Ακόμη και τώρα χαζεύουμε τους συναδέλφους μας και σταματάμε, μη τυχόν χρειαστούν κάτι. Η ομάδα Ζ είναι κάτι ιερό μέσα μας. Η μοτοσικλέτα είναι τρόπος ζωής. Οταν είχαμε πάρει τις καινούργιες Yamaha, ήταν πολύ ελαφρές και βάλαμε ένα στοίχημα. Πέφταμε στο πλάι σαν επαγγελματίες οδηγοί για να νιώσουμε το καρφί από το μαρσπιέ. Θα κέρδιζε όποιος κρατιόταν περισσότερη ώρα! Δεν υπήρχε άτομο που να ήταν μαζί μας και να μην οδηγεί. Ημασταν σε τεράστια ετοιμότητα και ως οδηγοί και ως αστυνομικοί. Ελέγχαμε την εγκληματικότητα σε βαθμό που κάποιοι ήξεραν τα πρόσωπά μας και τελείωναν όλα μόνο που μας έβλεπαν» θυμάται ο Γιώργος Περγαντής (φωτό πάνω).
