Μια μπασκετική ιστορία με κεφάλαια σε έντονα (κυρίως) κίτρινα, αλλά και πράσινα χρώματα. Φυσικά και γαλανόλευκα. Ο Μηνάς Γκέκος ξετυλίγει μέσω της «Espresso» το κουβάρι των αναμνήσεων από τα χρόνια στην Α’ Εθνική των 80s (μετέπειτα Α1), τις μεγάλες κόντρες του παρελθόντος (και early 90s), φορώντας τις φανέλες της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού, όπως και της Εθνικής.
- Από τον Θοδωρή Λινάρδο
Η πορεία στους πάγκους, το οδοιπορικό από την Κωνσταντινούπολη στη Νέα Φιλαδέλφεια και η διαδρομή μέχρι σήμερα «Μοϊκανού», όπως έμεινε το χαρακτηριστικό παρατσούκλι, διότι σε πολλές στιγμές -παικτικά και προπονητικά- έμεινε να στηρίξει τον «Δικέφαλο» σε δύσκολα χρόνια.
Μηνά, πού σε βρίσκουμε αυτή την εποχή; Οι μπασκετικοί θέλουν να σε βλέπουν συχνότερα…
Παρακολουθώ ανελλιπώς μπάσκετ, ελληνικό πρωτάθλημα, Ευρωλίγκα, το ενδιαφέρον δεν σταματάει. Πηγαίνω σε αγώνες, κυρίως στην ΑΕΚ. Κατά μία έννοια είναι και λογικό, γιατί με την ΑΕΚ πάντα έχω ένα ιδιαίτερο δέσιμο. Αλλά δεν έχω με καμία ομάδα κανένα πρόβλημα. Ηταν επιλογή μου να απέχω πλέον από την προπονητική, να μην είμαι ενεργά, δηλαδή, στον χώρο, εδώ και παραπάνω από 10 χρόνια. Εκρινα ότι ήταν η στιγμή να αποχωρήσω, έχοντας πάντως γεμίσει τη διαδρομή με πλούσιες εικόνες από τα παρκέ, ως παίκτης, ως προπονητής. Τώρα, απλός παρατηρητής. Θέλω να βρει τον δρόμο της η ΑΕΚ και στο μπάσκετ μιλώντας, δηλαδή να ανέβει ξανά σκαλιά, όπως κάποτε. Γίνεται μία προσπάθεια σοβαρή από τεχνικό τιμ και διοίκηση, θέλει υπομονή και στήριξη από τον κόσμο.
Τα χρόνια στην ΑΕΚ. Τι θυμάσαι από τότε;
Ζούσαμε Ρωμιοί στην Πόλη με τη νοσταλγία της πατρίδας. Ο αδερφός μου σπούδαζε στην Αθήνα και ερχόμασταν οικογενειακά. Η μοίρα με οδήγησε στην ΑΕΚ φυσικά. Η σύνδεση με την Πόλη, ο δικέφαλος με έφερε στην ΑΕΚ. Οι αθλητικές μου ρίζες έγραφαν ΑΕΚ. Εκανα προπονήσεις στο ανοιχτό πίσω από την τότε 21, με τον Μιχάλη Αναστασιάδη. Μας έδιναν παπούτσια, κάλτσες, μπάλες, ρούχα. Ηταν δέλεαρ αυτό για μας, μικρά παιδιά, είχαμε κίνητρο να θέλουμε να είμαστε εκεί ακόμη πιο πολύ. Θυμάμαι τον μεγάλο πρόεδρο Λουκά Μπάρλο. Τότε η ΑΕΚ ήταν ενωμένη κι ιδιαίτερη. Πηγαίναμε με τους φίλους στη 18 σχεδόν σε κάθε ματς του ποδοσφαίρου στο «Νίκος Γκούμας». Τρομερές εποχές, γεμάτες ΑΕΚ. Παικταράδες πέρασαν και από την ποδοσφαιρική ΑΕΚ, ο Μαύρος, ο Μπάγεβιτς, ο Μανωλάς, μην ξεχάσω κάποιον.
Παίζατε και στο ιστορικό «Γεώργιος Μόσχος»…
Για μεγάλο διάστημα δεν είχε σταθερή έδρα η ΑΕΚ, κάτι που το πέρασε και στο ποδόσφαιρο. Στο Μόσχος μπήκαμε αργότερα κι αφού περιπλανηθήκαμε σε Σπόρτιγκ, Πανελλήνιο και γήπεδο Ιωνικού Ν.Φ. Η ατμόσφαιρα στο Μόσχος ήταν ασύγκριτη. Ενιωθες τον κόσμο δίπλα σου. Και ο αντίπαλος ένιωθε για τα καλά την ατμόσφαιρα.
Επαιξες και στον Παναθηναϊκό…
Στην ΑΕΚ αγαπήθηκα και αγάπησα. Δεν είχα κανένα πρόβλημα στον Παναθηναϊκό. Με καλοδέχτηκαν, με υποδέχθηκαν ζεστά και οι φίλαθλοι. Δεν υπήρξαν, θα έλεγα, αντιδράσεις. Υπήρχε αμοιβαίος σεβασμός από κάθε πλευρά. Και από την ΑΕΚ, που έπειτα από τόσα χρόνια είχε έρθει η στιγμή να αποχωρήσω, και από τον Παναθηναϊκό, που είχα κάποιες καλές στιγμές και βέβαια εξίσου μεγάλες συνεργασίες.
Κορυφαίος όλων ο Γκάλης;
Τον έζησα και σαν αντίπαλος και σαν συμπαίκτης. Κορυφαίος απλά. Και ο Γιαννάκης από κοντά σαν συνολική προσφορά ως παίκτης και προπονητής, βέβαια, και με τον οποίο συνεργάστηκα. Μεγάλες προσωπικότητες. Ηταν κάτι ξεχωριστό οι δυο τους, γι’ αυτό και έδεσαν σε Αρη και Εθνική και έδεσε και όλη η μαγιά. Ο Γκάλης σκόραρε όπως ήθελε, ο Γιαννάκης έκανε πολλές δουλειές στο παρκέ. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον, όλοι είχαν τους ρόλους τους σε Αρη και Εθνική της τότε εποχής.
Κεφάλαιο Εθνική…
Η Εθνική συνέδεσε το όνομά της με επιτυχίες. Και τώρα είναι σε ένα καλό επίπεδο. Πάντα κάτι επηρεάζει ένα αποτέλεσμα. Είχαμε ατυχίες, έλειπαν παίκτες, παράδειγμα ο Σλούκας. Με πλήρες ρόστερ νομίζω θα πηγαίναμε καλύτερα στο Παρίσι. Γίνεται καλή δουλειά. Δεν είναι γύρω από έναν σταρ πάντα όλα. Τι να πρωτοκάνει, π.χ., ο Αντετοκούνμπο; Μιλάμε για σύνολο. Τότε δεν υπήρχαν πολλοί ξένοι. Εβγαιναν Ελληνες παίκτες, γιατί έπαιρναν χρόνο και χώρο. Τώρα είναι δύσκολο αυτό, ειδικά από τους δύο μεγάλους που θέλουν να πρωταγωνιστούν στην Ευρωλίγκα και στηρίζονται σε πολλούς και μεγάλης αξίας ξένους για να βρίσκονται στο ανώτερο επίπεδο.
Πέρασες και από τον Πανιώνιο…
Ιστορική ομάδα, ναι, πέρασα ως προπονητής. Εχω πολύ καλή σχέση με τον Πανιώνιο, χαίρομαι που επέστρεψε, είναι μεγάλη ομάδα με κόσμο, ο Φάνης Χριστοδούλου είναι μπροστάρης, υπάρχουν προοπτικές για καλύτερες μέρες. Με κάθε ομάδα που συνεργάστηκα, ως παίκτης δύο ομάδες, βέβαια, ως προπονητής περισσότερες, κράτησα καλές σχέσεις, δεν έχω κανένα παράπονο. Ακόμα και να συνέβησαν άσχημα, τα έχω διαγράψει και κρατάω μόνο τα θετικά από το καθετί που βίωσα στο μπάσκετ.
