❱❱ Σαν βόμβα έσκασε το 2013 η είδηση της αυτοκτονίας του που αποκάλυψε το οικονομικό δράμα του μεγάλου μόδιστρουΑπό τον
ΝΙΚΟ ΝΙΚΟΛΙΖΑ
Πέντε χρόνια συμπληρώνονται την Τρίτη από την ημέρα που ο Μιχάλης Ασλάνης έβαλε τέλος στη ζωή του, βυθίζοντας στο πένθος την Ελλάδα.
Το μεσημέρι της 28ης Αυγούστου του 2013 τα κανάλια διέκοψαν τη ροή του προγράμματός τους για να ανακοινώσουν με έκτακτα δελτία τον τραγικό χαμό ενός από τους πιο αγαπημένους σχεδιαστές των Ελλήνων.
Η είδηση της αυτοκτονίας του αποκάλυψε και το οικονομικό του δράμα που βίωνε. Ενα δράμα που ο ίδιος κρατούσε εφτασφράγιστο μυστικό.
Με αφορμή την πέμπτη επέτειο από τον θάνατό του, τρεις υπέροχες γυναίκες που έζησαν από κοντά και αγάπησαν πολύ τον Μιχάλη Ασλάνη μιλούν σήμερα στην «Espresso», αποκαλύπτοντας συναισθήματα και ιστορίες για το «γελαστό παιδί της μόδας», όπως τον αποκαλούσαν.
«Αυτός με ανακάλυψε! Δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεπεράσω τον θάνατό του»
Για τη Βίκυ Κουλιανού ο Μιχάλης Ασλάνης ήταν το… λαχείο της, καθώς την ανέβασε στο βάθρο με τα πιο διάσημα μοντέλα της Ελλάδας. Εκείνος την ανακάλυψε τυχαία σε ένα λεωφορείο στα μέσα της δεκαετίας του ’80.
«Πόσο ύψος έχεις, κούκλα μου;» τη ρώτησε, χωρίς να τη γνωρίζει. Υστερα από τέσσερις μήνες τού χτύπησε την πόρτα κι εκείνος την έκανε μούσα του και την έβαλε σε όλες τις επιδείξεις του. «Ο Μιχάλης φυσικά και μου λείπει. Και μου λείπει πιο πολύ από την καθημερινότητά μου. Μου λείπουν η ενέργειά του, τα γέλια μας και ότι σχεδιάζαμε συνεχώς πράγματα» μας λέει. Εξομολογείται στην «Espresso» τον λόγο που δεν πήγε στην κηδεία του σχεδιαστή, παρότι τον θεωρεί ακόμα και σήμερα οικογένειά της. «Ηταν η περίοδος που είχα χάσει μέσα σε λίγες εβδομάδες τον πατέρα μου και τη γιαγιά μου. Ημουν σαν χαμένη. Ημουν πολύ φορτισμένη συναισθηματικά. Οταν άκουσα και για τον Μιχάλη, ειλικρινά ράγισε η καρδιά μου. Δεν μπόρεσα να σηκώσω τόσο μεγάλο φορτίο στις πλάτες μου. Μην ξεχνάτε ότι ο Μιχάλης ήταν το γούρι της ζωής μου. Ο άνθρωπος αυτός με ανακάλυψε και έγινα μοντέλο. Δεν θα είχα γίνει ποτέ, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Αν δεν τον είχα συναντήσει τυχαία, θα είχα πάει στη Σχολή Καλών Τεχνών και μάλλον δεν θα ήμουν τίποτα σήμερα. Του οφείλω τα πάντα. Ηταν η επαγγελματική έναρξη της ζωής μου. Ηταν ο μεγάλος σταθμός της ζωής μου. Σκεφτείτε, όταν εγώ δούλευα στο Μιλάνο, ο Μιχάλης, που βρισκόταν στην Ελλάδα, μιλούσε με πάθος για την καριέρα που έκανα εκεί. Κι εγώ δεν ήξερα τίποτα. Ηταν κάτι το μοναδικό αυτό, που δεν το κάνει κανείς… Με διαφήμιζε σε όλο τον κόσμο».
Τη ρωτάμε αν έχει ξεπεράσει τον θάνατό του: «Δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεπεράσω τον θάνατό του, όπως ούτε κι αυτόν του πατέρα μου και της γιαγιάς μου. Ο Μιχάλης ήταν για μένα μέλος της οικογένειάς μου».
ΤΟΣΟ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΤΟΥ!
Δεν ήταν πολλοί οι επιστήθιοι φίλοι του Μιχάλη Ασλάνη, που γνώριζαν τα πάντα για εκείνον και μοιράζονταν μαζί του όλα τους τα μυστικά. Σε αυτούς τους λίγους και καλούς συγκαταλεγόταν και η Βάνα Μπάρμπα.
«Με τον Μιχάλη μόνο μαζί δεν κοιμόμασταν. Μπορώ να σου πω ότι περισσότερο μιλούσα με τον Μιχάλη, παρά με την οικογένειά μου. Τόσο δεμένοι ήμασταν» λέει στην «Espresso» βαθιά συγκινημένη η ηθοποιός και συνεχίζει: «Περπατούσα με την κόρη μου φέτος στα σοκάκια της Μυκόνου και ένιωθα την απουσία του. Ενιωθα μια έντονη θλίψη. Κι αυτό μου το έλεγαν και πολλοί Μυκονιάτες. Διότι είχε ταυτιστεί με το νησί αυτό, αλλά κυρίως είχε ταυτιστεί με την αισιοδοξία και το χαμόγελο. Πέρασα από το σπίτι του στη Μύκονο, το είδα έρημο και ράγισε η ψυχή μου. Κάποτε το άνοιγε για όλο τον κόσμο».
Η Βάνα θυμάται τα παρθενικά της βήματα στην πασαρέλα, όταν εκείνος την αντίκρισε πρώτη φορά. «Τον Μιχαλάκη μου τον γνώρισα τη δεκαετία του ’80, όταν είχα βγει Μις Ελλάς. Ο Μιχάλης ήταν ένα μεγάλο παιδί, γεμάτο ζωή και πάνω από όλους τους σχεδιαστές μόδας. Δεν είχε τουπέ και ήταν τρομερά ταλαντούχος. Οποιος γνώριζε τον Μιχάλη θα θυμάται ότι στο σπίτι του όλα τα καδράκια, όλα τα τετράδιά του, τα τραπέζια είχαν λουλούδια πάνω και πεταλούδες. Είχε μια παιδική αθωότητα που σπάνια βρίσκεις».
«Εχασα τον κόσμο»
Τη ρωτάμε για την ημέρα που άκουσε την είδηση θανάτου του. «Ενιωσα ότι έχασα τον κόσμο, όταν έμαθα για τον θάνατο πρώτα του Μιχάλη και μετά της Ζωίτσας. Πιστεύω ότι ο Μιχάλης δεν άντεξε τη μεγάλη πίεση της οικονομικής κρίσης. Η χαρά και η αισιοδοξία που έβγαζε όλα τα χρόνια, ξαφνικά, με την κρίση, εξαφανίστηκαν. Δεν μας είπε ποτέ για κάποιο οικονομικό θέμα που είχε. Ποτέ όμως. Ηταν τόσο περήφανος που δεν ήθελε να μοιραστεί τις δυσκολίες που βίωνε».
«Δεν μπορώ να σκεφτώ τι δεν μου λείπει από εκείνον»
Ηταν από τα πρώτα μοντέλα που ανέβηκαν στην πασαρέλα του, αλλά και επιστήθια φίλη του για πολλά χρόνια. Η Μπέλλα Αδαμοπούλου (φωτό κάτω), μούσα του Ασλάνη από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90, ήταν ένα πρόσωπο για το οποίο εκείνος μιλούσε πάντοτε με αγάπη και σεβασμό. Η ίδια δεν είχε μιλήσει μέχρι σήμερα για τον θάνατό του.
Το απέφευγε και, όπως μας λέει, ακόμη και τώρα δεν μπορεί να ξεπεράσει τον χαμό του. «Δεν μπορώ να σκεφτώ τι δεν μου λείπει από τον Μιχάλη μου. Μου λείπουν όλα. Ο Μιχάλης ήταν στοργικός και υποστηρικτικός απέναντι σε όλους τους συνεργάτες του» αναφέρει συγκινημένη. «Γνωριστήκαμε περίπου στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Από εκείνον θυμάμαι ότι ήταν τελειομανής και πολύ εργατικός. Γελούσαμε πολύ μαζί. Και ξενυχτούσαμε πολύ. Ημασταν σαν οικογένεια. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον» συνεχίζει.
«Ενιωσα την αγάπη»
Τη ρωτάμε γιατί είχαν απομακρυνθεί τα τελευταία χρόνια. «Ηταν δική του επιλογή, νομίζω. Τελευταία φορά που τον είδα ήταν σε κάποια επίδειξη που έλαβα μέρος ύστερα από δική του πρόσκληση και ένιωσα και πάλι την αγάπη εκείνη που με περιέβαλλε και τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας μας».
Ο απρόσμενος θάνατός του ήταν για την Μπέλλα γροθιά στο στομάχι. «Δεν περίμενα ποτέ ότι ο Μιχάλης θα φύγει τόσο νωρίς και τόσο άδοξα. Ηταν η πηγή της χαράς και της αισιοδοξίας. Πώς να πιστέψεις ότι έφυγε… Στην κηδεία του ήμουν παρούσα. Αλλά δεν θέλω να ξαναζήσω κάτι τέτοιο. Ειδικά όταν αντίκρισα τις αδερφές του, με τις οποίες είχα φιλία χρόνων, ένιωσα πως έχασα έναν πολύ δικό μου άνθρωπο. Δεν πιστεύω να ξεπεράσω τον Μιχάλη ποτέ».
