❱❱ Ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός Γιώργος Βάλαρης, που ταρακούνησε τα θεατρικά νερά, μιλά για την πορεία του μέχρι τις μεγάλες επιτυχίες
❱❱ Το πρώτο του μιούζικαλ με γυμνούς άντρες, η απογείωση με το «Γοργόνες και μάγκες» και η συνεργασία του με τον σπουδαίο Τόλη Βοσκόπουλο
Από τον
ΝΙΚΟ ΝΙΚΟΛΙΖΑ
Για μια δεκαετία έχει κατορθώσει να είναι στο επίκεντρο του θεατρικού γίγνεσθαι. Ο Γιώργος Βάλαρης, το όνομα του οποίου μάθαμε κυρίως από την αναβίωση των κινηματογραφικών ταινιών στο θέατρο, είναι ο άνθρωπος που για τρίτη συνεχή χρονιά κατόρθωσε να τερματίσει πρώτος στο εγχώριο θεατρικό… box office – και όχι άδικα! Από το μιούζικαλ «Naked Boys Singing», το 2009, στα πρόσφατα «Γοργόνες και μάγκες», «Μαριχουάνα stop!» και «Η νεράιδα και το παλικάρι», ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός ταρακούνησε τα θεατρικά νερά και σήμερα μιλάει στην «Espresso» για τη διαδρομή της ζωής του, που ξεκινά από τη Βενεζουέλα!
Δίπλα στον δάσκαλό του Γιώργο Μιχαλακόπουλο
– Δεν ξέρουμε πολλά για τα παιδικά χρόνια σου. Πού γεννήθηκες;
Γεννήθηκα στη Βενεζουέλα από Ελληνες μετανάστες. Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα μέχρι τα πέντε μου χρόνια. Εχω μόνο κάποιες θολές εικόνες στο μυαλό μου. Και από τη Βενεζουέλα βρέθηκα στο Αγρίνιο πέντε χρονών παιδί, μαζί με τους γονείς μου, οι οποίοι επέστρεψαν ξανά στη μάνα γη.
– Από αστούς γονείς;
Θα έλεγα μεσοαστούς. Μου τα παρείχαν όλα «στο πιάτο».
– Στο Αγρίνιο πώς ήταν η ζωή;
Ηταν μια επαρχιακή πόλη, μέσα στην οποία εγώ ασφυκτιούσα και έκανα τα αδύνατα δυνατά για να φύγω για σπουδές και να ανοίξω τα φτερά μου. Από την άλλη, όμως, ήταν πολύ όμορφη η ζωή στην επαρχία και τη θυμάμαι με νοσταλγία – με… ντίσκο, ανέμελη. Η εφηβεία μου ήταν καταπληκτική.
Με τον Μίμη Πλέσσα και τον Τόλη Βοσκόπουλο
– Πότε ήρθες στην Αθήνα;
Στα 17 μου για να σπουδάσω Αγγλική Φιλολογία. Ωστόσο, έφυγα για μεταπτυχιακά στο Λονδίνο και στην Αμερική.
– Υπήρχε μέσα σου το μικρόβιο της υποκριτικής;
Εγώ ξεκίνησα ως ηθοποιός. Αυτό ήταν ένα παιδικό όνειρο που, καθώς μεγάλωνα, μεγάλωνε κι αυτό! Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα γίνω και συγγραφέας και σκηνοθέτης. Αρχισα εντελώς τυχαία να γράφω ένα σενάριο. Μου άρεσε αυτή η διαδικασία, να ψάχνω στο μυαλό μου. Μετά σκέφτηκα: «Δεν σκηνοθετώ και κάτι;» Κι έτσι άρχισε και η σκηνοθεσία. Εντελώς τυχαία και ξαφνικά.
– Ποιο ήταν το ερέθισμα για να σκηνοθετήσεις;
Ηθελα πάντα να είμαι ανεξάρτητος, αυτόνομος και αρχηγός. Οπότε, έτσι κατέληξα και στην παραγωγή. Ηθελα να έχω τον έλεγχο όλων όσων κάνω. Είμαι αρκετά συγκεντρωτικός.
Αγκαλιά με τη Νατάσα Θεοδωρίδου
– Ποια ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία σου;
Ηταν το μιούζικαλ με τους γυμνούς άντρες, το «Naked Boys Singing», που είχα ανεβάσει το 2009, το οποίο κράτησε τρεις σεζόν και ήταν πολύ extreme για την εποχή του. Αμέσως μετά έκανα το θεατρικό «Το μήλο», που πάλι είχε επιτυχία. Μετά κάναμε το «Σ’ αγαπάω, αλλά…», το οποίο επίσης είχε μεγάλη επιτυχία. Υστερα ήρθαν «Απελπισμένοι», το «Μπαμ μπαμ», το «Πετάει, πετάει», που πήγαν εξαιρετικά. Ομως, εκεί που απογειωθήκαμε ήταν με το μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη «Γοργόνες και μάγκες».
– Πώς αποφάσισες να το ανεβάσεις;
Την εποχή πριν από αυτό το μιούζικαλ είχα βαλτώσει. Δεν μου άρεσε η περίοδος που περνούσα καλλιτεχνικά. Εφυγα, λοιπόν, και πήγα Αμερική για τρεις μήνες. Οταν γύρισα αποφάσισα να κάνω αυτή την παραγωγή με τον Γιώργο Λυκιαρδόπουλο. Πολύ αυθόρμητα, αυτό που είχα σκεφτεί να ανεβάσουμε ήταν το «Γοργόνες και μάγκες». Ηταν πολύ μεγάλος ο αγώνας που έκανα για να υλοποιηθεί αυτό το όνειρο.
Επρεπε να βρεθεί το κατάλληλο καστ, να δεχτεί ο Γιάννης Πλούταρχος, που ήταν η αρχική σκέψη μου, και να υλοποιηθεί αυτό που είχα στο μυαλό μου… Σε ένα θα έλεγα ότι είμαι καινοτόμος: στην αναβίωση των ελληνικών κινηματογραφικών μιούζικαλ στο θέατρο! Θα έλεγα ότι, μετά τη «Νεράιδα και το παλικάρι», ο κινηματογράφος είναι ένα είδος που μου πηγαίνει.
– Φοβήθηκες το ρίσκο;
Είμαι πολύ τολμηρός. Δεν σκέφτηκα ποτέ την αποτυχία στη ζωή μου. Σκέφτομαι πάντα την επιτυχία. Εχω μια θεωρία: αν δεν κάνεις βήματα μπροστά και ριψοκίνδυνα, δεν θα πετύχεις ποτέ.
Σκηνή από το «Μαριχουάνα Stop!», με την Ντορέττα Παπαδημητρίου
– Πώς έπεισες τον Βοσκόπουλο να εμφανιστεί ύστερα από πολλά χρόνια στο θέατρο;
Είχα αποφασίσει ότι πρέπει να τον πείσω. Ετσι, τον κάλεσα σε μια πρεμιέρα μου για να δει τη δουλειά μου. Θεωρώ ότι μόνο μέσα από τη δουλειά μπορείς να κερδίσεις τον άλλον. Μιλήσαμε, συγκινήθηκε στην ιδέα και είπε το «ναι» πανηγυρικά. Περάσαμε εξαιρετικά με τον Τόλη σε όλες τις παραστάσεις.
– Γιατί επιμένεις στον Δαλιανίδη;
Γιατί όσα έκανε ο Δαλιανίδης ήταν πρωτοποριακά. Ηταν μοναδικός και τον είχα πρότυπο. Τον είχα συναντήσει μέσω της Μάρθας Καραγιάννη λίγο πριν φύγει από τη ζωή. Τον θαύμαζα πάντα για την ευστροφία του. Μπορούσε να μεταπηδήσει από το δράμα στο μιούζικαλ και από τον κινηματογράφο στην τηλεόραση. Είχε το χάρισμα.
– Νιώθεις περισσότερο ηθοποιός ή σκηνοθέτης;
Σκηνοθέτης. Το αγαπώ πολύ περισσότερο.
– Υπήρξαν στιγμές που έκλαψες σε όλη αυτή την πορεία της ζωής σου;
Λίγο πριν από το «Γοργόνες και μάγκες», όταν δεν έβρισκα παραγωγή. Εκεί έπιασα τον εαυτό μου να έχει μηδενίσει, να έχει φτάσει στα Τάρταρα, στο μηδέν.
Μέσα μου ήμουν πολύ απογοητευμένος. Πίστευα ότι δεν είχα τη δύναμη να κάνω πράγματα, δεν είχα συμμάχους… Εκεί κάπου βρήκα μια αχτίδα φωτός και μπόρεσα να ξεφύγω από την απογοήτευση και να σταθώ στα πόδια μου.
Πρόβα για την παράσταση «Γοργόνες και μάγκες»
– Ακούγεται ότι η επόμενη σεζόν θα σε βρει με το μιούζικαλ «Μια κυρία στα μπουζούκια»…
Αληθεύει, εφόσον φυσικά κλείσω το κατάλληλο καστ, αλλά και βρεθεί η «κυρία» (σ.σ.: γέλια) που θα την υποδυθεί. Είναι δύσκολος ρόλος και θα ήθελα να ερμηνευτεί σωστά.
Πιστεύω στη χημεία που πρέπει να έχει το καστ. Εχω ξεκινήσει τη διαδικασία αναζήτησης. Αν δεν τελεσφορήσει, δεν θα το κάνω. Εχω αρχίσει να σκέφτομαι δεύτερο και τρίτο πλάνο, πάντα όμως με μια κινηματογραφική ταινία στο μυαλό μου. Ωστόσο, από τη μεθεπόμενη σεζόν θα καταπιαστώ με άλλο είδος. Δεν θέλω να «καώ» με τα μιούζικαλ.
– Ακούστηκε το όνομα της Πάολας για το «Μια κυρία στα μπουζούκια»…
Δεν προσανατολίζομαι στην Πάολα. Πιο κοντά στον ρόλο της Χρονοπούλου για μένα θα ήταν η Θεοδωρίδου. Ομως, η Νατάσα, δυστυχώς, δεν κάνει θέατρο. Ωστόσο, μπορεί στον ρόλο της Μαίρης να είναι και η Ζέτα Δούκα. Ισως μου δώσει τα φώτα της η ίδια η Μαίρη Χρονοπούλου για το ποια θα μπορούσε να την υποδυθεί.
– Χύθηκε πολύ μελάνι για τον Ευθύμη Ζησάκη… Μετά το τέλος της συνεργασίας σας διακόπηκε και η συνεργασία του με τον Κώστα Σπυρόπουλο. Τώρα, που έχει περάσει ο θυμός, θα τον επέλεγες ξανά σε παράστασή σου;
Προς το παρόν, όχι, γιατί θέλει καιρό για να αποδείξει πάλι ο Ευθύμης ότι είναι συνεργάσιμος και πως μπορεί να ανταποκριθεί… Είναι πολύ δύσκολο το επάγγελμα του ηθοποιού. Θέλει φοβερή συνέπεια. Οπότε, σου λέω «όχι». Για ποιον λόγο να τον επιλέξω; Υπάρχουν πάρα πολλοί σπουδαίοι ηθοποιοί. Αργότερα, ναι, γιατί ομολογώ ότι είναι καλός καλλιτέχνης.
Από την παράσταση «Naked Boys Singing», στην οποία πρωταγωνιστούσε
– Τι θα έλεγες στους νεότερους ηθοποιούς, όπως και στον Ευθύμη Ζησάκη, προκειμένου να αποφεύγονται οι… παρεξηγήσεις;
Πρέπει να αγαπάς αυτό που κάνεις. Χρειάζεται πολλή δουλειά, γιατί το θέατρο είναι μια δεύτερη ζωή.
Πρέπει να υπάρχει πραγματική αλήθεια και να λες την αλήθεια για όσα κάνεις, αλλιώς δεν μπορείς να αντέξεις το επάγγελμα του ηθοποιού. Πρέπει να είσαι στρατιώτης και ταγμένος σε αυτό το παθιασμένο μεράκι.
– Υπάρχει κάποιος από τους παλιούς καλλιτέχνες τον οποίο έχεις απωθημένο και θα ανέβαζες στη σκηνή, έστω για τελευταία φορά;
Με τους περισσότερους εν ζωή έχω παίξει. Με Βουτσά, με Κωνσταντίνου, με Καραγιάννη, με Βογιατζή, με την Ιωαννίδου. Ας πούμε, θα ήθελα να παίξω με τη Δέσποινα Στυλιανοπούλου, με την οποία έχουμε συζητήσει.
– Ως κατακλείδα;
Την επόμενη σεζόν, μαζί με το θεατρικό «Μια κυρία στα μπουζούκια», ετοιμάζω μια ταινία μεγάλου μήκους, με θέμα «Ελλάδα και μουσική»! Εκεί, όντως θα συνεργαστώ με τους περισσότερους παλιούς καλλιτέχνες.
